Εκδήλωση - αφιέρωμα: Μνήμη του Ροδαυγιώτη ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη   Σάββατο 4 Αυγούστου 2012 Δημοτικό Σχολείο Ροδαυγής   Οργάνωση Παναγιώτα Π. Λάμπρη Παναγιώτης Ν. Πλαστήρας Χρήστος Δ. Στούμπος   Εκδήλωση Προσφώνηση: Παναγιώτα Π. Λάμπρη Ομιλητές: Παναγιώτα Π. Λάμπρη Ελένη Κ. Παπαβασιλείου Παναγιώτης Ν. Πλαστήρας Φωτεινή Βεντίστα Δεξίωση εκ μέρους της Μαρίας Ζυγούρη, μητέρας του ποιητή   ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ Αγαπητοί συγχωριανοί και φίλοι.        Χαιρόμαστε που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μας κι επιλέξατε αυτό το καλοκαιριάτικο δειλινό να γίνετε κοινωνοί μιας εκδήλωσης,  που γίνεται σ’ έναν χώρο συναισθηματικά φορτισμένο, μια κι από δω κινήσαμε οι περισσότεροι για να κατακτήσουμε τη γνώση και κατά κάποια έννοια και τη ζωή· μιας εκδήλωσης που έχει ως στόχο να  τιμήσει στη γενέτειρά του τον ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη, έναν άνθρωπο, που έζησε τη ζωή του δημιουργικά και χωρίς περιττό θόρυβο.       Βέβαια, εδώ στη γενέτειρά του, τιμήθηκε κι άλλη μια φορά, αλλά με διαφορετικό τρόπο, όταν τον Αύγουστο του 2001,  δύο ακριβώς χρόνια πριν τον πρόωρο θάνατό του, η Αδελφότητα Ροδαυγής σκέφτηκε, προς τιμή της, να τον τιμήσει για το ποιητικό του ταλέντο με αναμνηστική πλακέτα!       Φυσικά, πολύ πριν απ’ αυτή τη διάκριση, το 1982,  σε εκδήλωση που έγινε στην Αθήνα για τα Δεκάχρονα των Εκδόσεων ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, η ηθοποιός Αλέκα Παΐζη απήγγειλε το αντιπολεμικό ποίημά του «Ξύλινα Τρακτέρ» από την ομώνυμη ποιητική του συλλογή που είχε κυκλοφορήσει τρία χρόνια πριν.       Επίσης στις 5 Νοεμβρίου 1999, στην Άρτα, σε λογοτεχνική συνάντηση που οργάνωσε ο σύλλογος «ΣΚΟΥΦΑΣ», τιμήθηκε μαζί με άλλους επτά λογοτέχνες της περιοχής μας. Γι’ αυτό το γεγονός, ανέφερε ο ίδιος σε συνέντευξή του: «Ήταν πολύ σημαντική αυτή η πρωτοβουλία, την οποία έλαβαν οι συνδιοργανωτές Δημήτρης Παυλίδης, Κώστας Βαΐτσης, Κώστας Τραχανάς με τη συμπαράσταση της εφημερίδας «ΗΧΩ» του φίλου Νίκου Στάμου. Έδωσε την ευκαιρία στους δημιουργούς της Άρτας να έρθουν σε άμεση επαφή με το κοινό και ταυτόχρονα να τιμηθούν και οι ίδιοι, γιατί η αναγνώριση παίζει ρόλο στην προσπάθειά τους.       Ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μου έχει γίνει, ένας σταθμός στην πορεία της ζωής και είναι ευκαιρία να προχωρήσω και πιο πέρα. Θεωρώ ότι η ποίηση είναι ευτυχία και γι’ αυτόν που τη γράφει και γι’ αυτούς που τη διαβάζουν» (Ηχώ της Άρτας, 9-11-1999, σ. 7).         Βέβαια, όσο ζούσε, αλλά και μετά το θάνατό του διάφορα έντυπα, μεταξύ αυτών και η εφημερίδα «Η Ροδαυγή», φιλοξένησαν ποιήματά του καθώς και κείμενα που αναφέρονταν στον ίδιο και το έργο του.       Στις 24 Φεβρουαρίου 2006, με αφορμή την έκδοση των ποιητικών του συλλογών σ’ έναν τόμο με τον τίτλο «Ποιήματα 1975-2003» (εκδ. Πέτρα, Αθήνα 2005), ο οποίος εκδόθηκε με την ευγενική χορηγία της Αδελφότητας Ροδαυγής, έγινε τιμητική εκδήλωση στην αίθουσα «Σκουφάς», που οργανώθηκε από την Αδελφότητα και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ροδαυγής, το σύνδεσμο Φιλολόγων Ν. Άρτας και το σύλλογο «Σκουφάς».        Και στο Ημερολόγιο του 2009 των εκδόσεων Μεταίχμιο, που ήταν αφιερωμένο στην Ήπειρο (Ήπειρος – Πέτρινος μόχθος, πικρή ξενιτιά, σ. 253) σε μια του σελίδα φιλοξενήθηκε το ποίημά του με τον τίτλο «Οδοιπορικό» από τη συλλογή του «Η ηλικία των δέντρων», η οποία είναι αφιερωμένη στο γιο του Πασχάλη. Ποιήματά του φιλοξενήθηκαν επίσης σε σελίδες του περιοδικού «Τζουμερκιώτικα Χρονικά» που εκδίδει η  ΙΛΕΤ.       Επίσης, εκτός από σχετικές αναρτήσεις στο διαδίκτυο, ο καθηγητής Γιάννης Λάμπρης έχει αναρτήσει την εν λόγω έκδοση στην ιστοσελίδα που διατηρεί για τη Ροδαυγή, αν και κατά την άποψή μου, πέραν αυτής της δικτυακής προβολής, ο τόμος με τα ποιήματα του Σωτήρη που, όσο τα διαβάζεις, τόσο τα αγαπάς, είναι μια καλή συντροφιά για τις ώρες της σχόλης και της μυστικής συνομιλίας με τον εαυτό μας.         Τέλος, αναφέρω πως ανταποκρινόμενη στο αίτημα της Τοπικής Κοινότητας Ροδαυγής σχετικά με τη διατύπωση προτάσεων για την ονοματοδοσία δημοσίων χώρων του χωριού, που έγινε κατά τη δημόσια συνέλευση φορέων και κατοίκων στις 7 Αυγούστου 2011, με επιστολή μου που φέρει ημερομηνία 18 Σεπτεμβρίου 2011, μεταξύ άλλων πρότεινα ως ένα από τα πρόσωπα που αξίζει να τιμηθούν τον ποιητή Σωτήρη Ν. Ζυγούρη· βέβαια, απ’ όσο γνωρίζω δεν έχει γίνει ακόμα κάτι προς αυτή την κατεύθυνση.       Και σήμερα είμαστε εδώ, για να γίνουμε κι εμείς ένας κρίκος στην αλυσίδα όλων εκείνων που τίμησαν, τιμούν και θα τιμούν, τον Άνθρωπο και Ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη. Αυτή η αλυσίδα έχει πολλούς ακόμα κρίκους, για να προστεθούν, διότι υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα να ειπωθούν για τον ποιητή μας.       Τώρα, προτού παρακολουθήσετε, όσα ετοιμάσαμε, οφείλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τη σύζυγο του Σωτήρη Ζυγούρη, Φωτεινή Βεντίστα, η οποία μου εμπιστεύτηκε υλικό χρήσιμο για την οργάνωση της εκδήλωσης, καθώς επίσης τη μητέρα του Μαρία, τη θεία του Έλλη Κώτση καθώς και τον καθηγητή Γιάννη Λάμπρη, που μου παραχώρησαν ανάλογο υλικό. Και οι τρεις ομιλητές ευχαριστούμε την Τοπική Κοινότητα που μας παραχώρησε το χώρο του Δημοτικού Σχολείου για  την πραγματοποίηση της εκδήλωσης, και ειδικά τον πρόεδρο Φάνη Κίτσο, ο οποίος μας βοήθησε σε πρακτικά ζητήματα.     ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Μνήμη του Ροδαυγιώτη ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη       Στη Ροδαυγή και στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Ροδαυγής, το Σάββατο 4 Αυγούστου 2012, θα γίνει εκδήλωση - αφιέρωμα στον ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη. Για τον ποιητή και το έργο του θα μιλήσουν οι φιλόλογοι Παναγιώτα Π. Λάμπρη, Ελένη Κ. Παπαβασιλείου και Παναγιώτης Ν. Πλαστήρας. Εκτός από τις εισηγήσεις θα παρουσιαστούν σχετικές διαφάνειες.       Ο Σωτήρης Ζυγούρης γεννήθηκε στη Ροδαυγή το 1954 και πέθανε στην Άρτα το 2003. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1979 με την ποιητική συλλογή «Κόκκινος κύκλος». Ακολούθησαν τα «Ξύλινα τρακτέρ», «Ποίηση 1983-1987», «Το σώμα της Άνοιξης», «Η ηλικία των δέντρων», «Ημερολόγιο αναμνήσεων»,  «Μεταίχμιο», «Τα υστερόγραφα» και «Ηλιοστάσιο». Δυο χρόνια μετά το θάνατό του με την ευγενική χορηγία της Αδελφότητας Ροδαυγής εκδόθηκαν τα ποιήματά του σε έναν τόμο με τον τίτλο «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, 1975-2003», εκδ. Πέτρα, Αθήνα 2005.       Να ένα από τα επίκαιρα ποιήματά του με τον τίτλο «Χτες - Σήμερα - Αύριο»: Το χτες δεν ήταν άριστο μα ήταν καλό. Γι’ αυτό μπορούμε σήμερα να λέμε καλημέρα. Αύριο δε θα θυμόμαστε το κακό. θα το σβήσουμε σαν κάρβουνο στο νερό. Αλλά για δες! Το σήμερα θυμώνει για το παρελθόν και κοιτάζει στα μάτια το μέλλον.   http://www.foniagroti.gr/?p=6651 http://www.amvrakiaartas.gr/amvrakia/DIABASTE_TEN_EPHEMERIDA_OPOS_STO_CHARTI_files/10kx.jpg http://gnomiartas.gr/news/item/3907-zigouris http://www.youtube.com/watch?v=Ca5DEAPNXrA ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ Η Ροδαυγή τίμησε τον ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη*       Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση – αφιέρωμα στον ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη, η οποία έλαβε χώρα στον αύλειο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Ροδαυγής το Σάββατο 4 Αυγούστου 2012. Πολλοί, Ροδαυγιώτες και μη, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των οργανωτών, κατέκλυσαν το χώρο και παρακολούθησαν με ενδιαφέρον τις εισηγήσεις καθώς και την προβολή διαφανειών που αναφέρονταν στη ζωή και το έργο του ποιητή.       Η εκδήλωση ξεκίνησε με προσφώνηση της φιλολόγου – συγγραφέως Παναγιώτας Π. Λάμπρη και ακολούθησαν οι εισηγήσεις των φιλολόγων Ελένης Κ. Παπαβασιλείου και Παναγιώτη Ν. Πλαστήρα· στη συνέχεια προβλήθηκαν διαφάνειες που είχε επιμεληθεί η Παναγιώτα Π. Λάμπρη και ακολούθησε εισήγησή της.       Η Ελένη Κ. Παπαβασιλείου προσέγγισε με ευαισθησία την ποίηση του Σωτήρη Ζυγούρη και μεταξύ άλλων είπε: «Ποιητής μοναχικής πορείας χωρίς διακυμάνσεις και σκαμπανεβάσματα από τη μια συλλογή στην άλλη, χωρίς εκπτώσεις και στρογγυλέματα στις πεποιθήσεις του, συνειδητά αποστασιοποιημένος από «λογοτεχνικούς κύκλους» και «κυκλώματα», χωρίς υποψία αλαζονείας, ο Σωτήρης Ζυγούρης ήταν πρωτίστως ο εργάτης των λέξεων. ΠΟΡΕΙΑ Διάβασα σήμερα/ την ιστορία της ζωής μου/ και σταμάτησα στο κεφάλαιο/ πορεία./ Η πορεία μου έμοιαζε/ με την πτώση ενός άστρου/στον ουρανό/ και με χαμόγελο φωτεινό/για ένα αριστούργημα/ ακριβό/ που πήρε έπαινο. […]       Στις μέρες μας που όλα καταρρέουν, εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις, ο λόγος του Σωτήρη Ζυγούρη πιο επίκαιρος και αναγκαίος από ποτέ. Γιατί για να ξαναβρούμε την ελπίδα χρειάζεται να πιστέψουμε σε ιδανικά και για να αλλάξει η πράξη μας πρέπει πρώτα να αλλάξει ο λόγος μας. Αυτό σημαίνει ότι η ποίηση πρέπει να επιστρέψει εκεί που ανήκει ή μάλλον εκεί που την έχουν ανάγκη. Και αν ίσως τη δεκαετία του '90 -δεκαετία της ευμάρειας και της αφθονίας- οι κοινωνικοί αγώνες ήταν μια ξεπερασμένη υπόθεση για την ποίηση και οι ποιητές της γενιάς του '70 και της γενιάς του '80 ακολούθησαν άλλα μονοπάτια, πιο εσωστρεφή, ο Σωτήρης Ζυγούρης δεν παρασύρθηκε από το ρεύμα. Δεν ήταν άλλωστε του χαρακτήρα του η επιδεικτική κατανάλωση ανούσιων αγαθών. Στις τελευταίες συλλογές του η ματιά του φανερώνει μεν τη συμφιλιωτική του τάση με τα πράγματα και το βαθύτερο καταστάλαγμα του βίου του, ταυτόχρονα όμως και το διαρκώς ανυπότακτο πνεύμα του. Και τελικά, μόλις εννιά χρόνια μετά το θάνατό του, αποδείχθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο αυτό που εκείνος διακήρυττε: ότι ο λαός δεν πρέπει να εφησυχάζει ποτέ... ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ Σαν ξέρουν οι λύκοι/ το θύμα μονάχο/ χαίρονται./ Σαν μάθουν οι άνθρωποι/ να σμίγουν/ σκιάζονται οι λύκοι/ κι οι πόλεμοι σταματάνε./ Σαν μάθουν να γράφουν/ το νόμο/ με τα πέντε δάχτυλα/ σφιγμένα στον άνεμο/ της οργής/ το δίκιο τους γίνεται/ πράξη./ Σαν μάθουν να παίρνουν/ τις υποθέσεις/ στα χέρια τους/ δε σβήνει ποτέ/ η υπογραφή τους».       Ο Παναγιώτης Ν. Πλαστήρας προσέγγισε επίσης με ιδιαίτερο τρόπο την ποίηση του τιμώμενου ποιητή και μεταξύ άλλων είπε και τα ακόλουθα: «[…] Ο Σωτήρης Ζυγούρης επέλεξε να απομακρυνθεί από τα φώτα και να πάρει την απαιτούμενη απόσταση από τα πράγματα, να προτιμήσει μια ζωογόνα μοναχικότητα μακριά από την  αγορά και τη δημοσιότητα. Ανατρέποντας τα στάνταρ τα κοινωνικά και κινούμενος εκτός προδιαγραφών, όπως ίσως ταιριάζει σε έναν ποιητή, ως ευαίσθητο δέκτη, ερμηνευτή, παρατηρητή. […] Άρθρωσε τα λόγο του με χαμηλόφωνο τόνο, απόρροια της ταπεινότητας που τον διέκρινε. Αλλά οι στίχοι του έχουν μια τέτοια εσωτερική δυναμική, που σχεδόν κραυγάζουν για αυτά που πίστευε. Και τα πίστευε με πάθος, σίγουρος για  τις αξίες του, δίνοντας τη δική του μάχη… […]        Δεν γράφει για τους πολίτες ά κατηγορίας. Είναι σαφής η  πρόθεση του να εκφράσει τον απλό  λαό και όχι τους λίγους. Προλογίζει  το 1979 τον «Κόκκινο κύκλο»: « Αυτοδίδακτοι πρωταγωνιστές χιλιάδες ανώνυμοι κι αφανείς οι Μεγάλοι μικροί της γης».       Αφοσιώνεται στον άνθρωπο του μόχθου, όχι αποπληρώνοντας κάποια  αστική υποχρέωση αλλά γιατί ήταν ένας απ’ αυτούς. Κατέδειξε  την εκμετάλλευση, την αδικία εξυμνώντας παράλληλα  τον ανθρώπινο κόπο και την  προσπάθεια διαφυγής από τις δύσκολες συνθήκες. Γράφει για τους μαχητές της πέτρας, του σιδήρου και της ανάγκης.       Μισώ τη φτώχεια/ Γιατί πείνασα/ το χρήμα/ γιατί γίνεται ασχήμια/ μισώ το χέρι που αρπάζει/το γάλα του παιδιού/ μισώ το φιλί του Ιούδα/ την αδικία/ μισώ τις αλυσίδες και το σκοτάδι./ Μισώ την καταπίεση/ Που πνίγει τη φωνή μου […]».       Η Παναγιώτα Π. Λάμπρη με παρεμβολή δικών της σχολίων παρουσίασε στο κοινό απόψεις άλλων για τον ποιητή και άνθρωπο Σωτήρη Ζυγούρη καθώς και απόψεις του ίδιου του ποιητή για το πώς αντιλαμβάνονταν πολλά από τα πράγματα του κόσμου και για το τι σήμαινε γι’ αυτόν η έκφραση μέσω της ποιητικής γραφής· μετά από την παράθεση αποσπάσματος συνέντευξής του (Ηχώ της Άρτας, 1-11-1996), στην οποία μεταξύ άλλων ο ποιητής ανέφερε: «[…] Στην ποίησή μου έδωσα το νόημα και το περιεχόμενο που έδωσα στη ζωή μου. […] Κεντρικός άξονας στην ποίησή μου είναι ο άνθρωπος και η προσήλωσή μου στην έννοια της δικαιοσύνης. Ακόμα η ιδέα μιας καλύτερης κοινωνίας και το φως, με τη σημασία ενός κόσμου με καθαρούς πνευματικούς και ηθικούς ορίζοντες», είπε: «Ο Σωτήρης, λοιπόν, μας λέει πως έδωσε στην ποίησή του το νόημα και το περιεχόμενο που έδωσε στη ζωή του· σημαντικό, πολύ σημαντικό αυτό. Σε μια εποχή που το «φαίνεσθαι» υπερίσχυσε του «είναι», σε μια εποχή που ο ευδαιμονισμός άλωσε πολλές αξίες του ζην, έχουμε έναν άνθρωπο που αντιστέκεται και πορεύεται το δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας αποφεύγοντας τη χαμέρπεια που σε πολλούς χάρισε υψηλούς θώκους […].       Αν, μάλιστα, δεν φανούμε αντάξιοι (ενν. κληρονόμοι), οφείλουμε τουλάχιστον, έστω και εγωιστικά, να ωφεληθούμε απ’ αυτήν, αφού  όσο περνάει ο καιρός το κληροδότημα που μας άφησε εξακολουθεί να είναι βασανιστικά επίκαιρο. Και τούτο, γιατί όλα εκείνα για τα οποία μίλησε ο ποιητής μας γίνονται καθημερινά ζητούμενα για τους περισσότερους Έλληνες, και όχι μόνο. […]       Και κατέληξε: «Επειδή πιστεύω πως οι άνθρωποι πεθαίνουν στ’ αλήθεια, όταν τους σκεπάζει η λήθη κι όχι το χώμα, όσοι βρισκόμαστε εδώ σήμερα, ο καθένας με τον τρόπο του, κάναμε κάτι για να διατηρηθεί στη μνήμη τη δική μας και των μεταγενέστερων ο συντοπίτης ποιητής Σωτήρης Ζυγούρης· πιστεύω, μάλιστα, πως για αρκετούς θα είναι από δω και πέρα ένας από τους πολλούς οικείους μας νεκρούς που όπως πολύ εύστοχα λέει εκείνος σε στίχους του «δεν τους θάβουμε στο χώμα», αλλά «τους σκεπάζουμε/ με τις καρδιές μας».        Μετά τους κύριους ομιλητές δόθηκε ο λόγος στη σύζυγο του ποιητή Φωτεινή Βεντίστα, η οποία ευχαρίστησε όλους όσους συνέβαλαν στην επιτυχία της εκδήλωσης, μίλησε στο κοινό για τη ζωή της δίπλα στον ποιητή και μεταξύ άλλων ανέφερε: «[…] Ήταν περήφανος για τον γιο του, ιδιαίτερα, επειδή στον γραπτό λόγο σημείωνε πρόοδο και οι καθηγητές του τον συνέχαιραν γι’ αυτό. Καμάρωνε με αυτό το χάρισμα, γιατί τον ένιωθε σαν συνέχειά του.       Όσοι τον είχαν γνωρίσει είχαν μόνο καλά λόγια να πούνε. Θυμούνται την καλοσύνη του, την φιλοξενία του και την ευγένειά του. Δεν ζήλευε τα αγαθά των άλλων. Δεν ήξερε τις λέξεις συμφέρον, κέρδος, εκμετάλλευση. Δεν χαιρόταν τη ζωή σκεπτόμενος τα προβλήματα των άλλων. Ήθελε μόνο να δίνει, όχι να παίρνει. Πάντα είχε ένα καλό λόγο να πει σε όποιον αντιμετώπιζε το οποιοδήποτε πρόβλημα με έναν δικό του τρόπο, ήρεμο, δίνοντας του κουράγιο. […]       Αγαπούσε τους ανθρώπους. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στους ηλικιωμένους. Τους έκανε παρέα και συζητούσε μαζί τους.  "Πιο πολύ κι απ’ τον εαυτό μου αγάπησα τις λέξεις μα πιο πολύ και από τις λέξεις αγάπησα τους ανθρώπους", έγραφε. […]       Τον ελεύθερο χρόνο καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, παρέα με τα μπλοκάκια του και τους στοχασμούς του. Έγραφε τα ποιήματα του, τις εμπνεύσεις του κάθε στιγμή. Τα διόρθωνε, τα ξαναδιόρθωνε, έσκιζε και πέταγε ό,τι δεν του άρεσε. Δεν ήθελε ποτέ να διαβάσω κάποιο από τα ποιήματα, αν δεν το είχε τελειοποιήσει, όπως αυτός το ήθελε και το θεωρούσε πιο σωστό.       Τον τελευταίο χρόνο τριγύριζε συνέχεια στο μυαλό του η σκέψη να βγάλει τα άπαντα. Δηλαδή όλα τα βιβλία που είχε εκδώσει σε ένα. Σ’ αυτή τη σκέψη εγώ τον αποθάρρυνα, λέγοντας του ότι είναι ακόμη πολύ νέος  γι’ αυτό και ότι είχε πολλά να δώσει ακόμα.  Διαισθανόταν κάτι; Δεν το ξέρω. Δεν μιλούσε ποτέ για τις σκέψεις του. Ήταν κλεισμένος στον εαυτό του. […]       Ένας φίλος του και συνάδελφος ζήτησε να του δώσω μία φωτογραφία του. Όταν ρώτησα για ποιο λόγο τη χρειάζεται, απάντησε ότι θέλει να τη βάλει στο εικόνισμα με τους αγίους, γιατί ήταν πιο άγιος απ’ τους αγίους. […]       Ο Σωτήρης έχει συμπεριληφθεί από το 1995, ζούσε ακόμη, στο "επίτομο βιογραφικό λεξικό who is who". Αναφορικά επισημαίνω ότι μόνο καταξιωμένα στο χώρο τους άτομα καταγράφονται σ’ αυτό. Ας δεχτούμε την αναγνώριση αυτού του ανθρώπου και το έργο του ως μια καταξίωση, η οποία θα τον συνοδεύει στο χρόνο. […]       Θα ήθελα να κλείσω το αφιέρωμα αυτό στη μνήμη του Σωτήρη Ζυγούρη, του ανθρώπου που ζει με τη ποίηση του μέσα μας και έδεσα τη ζωή μου μαζί του, με κάποιος στίχους που είναι χαραγμένοι στο μνήμα του και μαρτυρούν την αγάπη του στον συνάνθρωπο, αλλά και την οπτική γωνία κάτω από την οποία αντιμετώπιζε τη ζωή.       "Η περιουσία μου μια γωνιά στη λιακάδα με σεντόνι τον αντικατοπτρισμό, που με κάνει να δω τον συνάνθρωπο αδερφό"».         Η εκδήλωση έκλεισε με κεράσματα που ήταν προσφορά της οικογένειας του ποιητή. Οι Ροδαυγιώτες κι όσοι άλλοι επέλεξαν να περάσουν το βράδυ του περασμένου Σαββάτου «συντροφιά» με τον πρόωρα χαμένο ποιητή, κατά κοινή ομολογία, αποζημιώθηκαν και με το παραπάνω… *Με προσθήκη κάποιων από τα λεχθέντα της συζύγου του ποιητή στο τέλος της εκδήλωσης, το ανωτέρω κείμενο, ολοκληρωμένο πια, δημοσιεύτηκε ως ρεπορτάζ μου στην εφημερίδα «Η Ροδαυγή», Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2012, σ. 1, με τον τίτλο «Η Ροδαυγή τίμησε τον ποιητή της».        Στην ίδια εφημερίδα (σ. 6) δημοσιεύτηκε  σχετικό άρθρο της Νούλης Καραγιάννη με τίτλο: «Βραδιά αφιερωμένη στον ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη»       Μαγική βραδιά - αφιέρωμα στον ποιητή της πέτρας, η ζωή και η πορεία του οποίου αποτελούν μάθημα αξιοπρέπειας και η δημιουργία του πολύτιμη κληρονομιά. Εξαιρετική η ιδέα της Παναγιώτας Λάμπρη να διοργανώσει μια τέτοια εκδήλωση, αλλά και να επιλέξει τη συγκεκριμένη τοποθεσία στην αυλή του Δημοτικού σχολείου Ροδαυγής. Η παρουσίαση από τους φιλολόγους συγχωριανούς έγινε μέσα σε μια ιδιαιτέρως κατανυκτική ατμόσφαιρα. Σε ένα πολύ ζεστό, σχεδόν οικογενειακό κλίμα, οι Ροδαυγιώτες είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα αξιόλογο αφιέρωμα σε έναν συγχωριανό ποιητή.       Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η βραδιά αυτή μας έκανε να αντιληφθούμε πως ο κόσμος της Ροδαυγής αποζητά πέρα από τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία. Τα παραδοσιακά και μη πανηγύρια που διοργανώνονται κάθε χρόνο είναι θεμιτό να υπάρχουν, αλλά δεν πρέπει να μένουμε μόνο εκεί. Άλλωστε, όπως αποδείχθηκε, στη Ροδαυγή υπάρχουν και διαθέσιμοι χώροι, κατάλληλοι για τέτοιες βραδιές (όχι μόνο η πλατεία) αλλά και άνθρωποι καλλιεργημένοι, με τις απαραίτητες γνώσεις που μπορούν να προσφέρουν. Ας επισημάνουμε επίσης ότι τέτοιου ύφους μικρές και απλές εκδηλώσεις είναι σχεδόν ανέξοδες.  Δεν απαιτούν ούτε οικονομικά κονδύλια (δεν υπάρχουν πια περιθώρια επιδοτήσεων) ούτε τον οβολό του Ροδαυγιώτη.        Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους εσάς που χάρις σε αυτή την ιδιωτική πρωτοβουλία μας προσφέρατε αυτή την υπέροχη και πρωτοποριακή βραδιά. Ελπίζουμε και αναμένουμε να υπάρξει και συνέχεια…            Δημοσιεύτηκαν επίσης (σ. 4), «Ευχαριστίες»        Οι συντελεστές της εκδήλωσης - αφιέρωμα στο Ροδαυγιώτη ποιητή Σωτήρη Ζυγούρη, που έγινε στη Ροδαυγή στις 4 Αυγούστου 2012, Παναγιώτα Π. Λάμπρη, Παναγιώτης Ν. Πλαστήρας και Ελένη Κ. Παπαβασιλείου, ευχαριστούν  την Τοπική Κοινότητα Ροδαυγής που παραχώρησε το χώρο του Δημοτικού Σχολείου για  την πραγματοποίηση της εκδήλωσης, και ειδικά τον πρόεδρο Φάνη Κίτσο, ο οποίος εξασφάλισε βιντεοπροβολέα καθώς και τα απολύτως απαραίτητα τραπεζοκαθίσματα. Ευχαριστούν επίσης τη Μαρία Παπαβασιλείου, η οποία παραχώρησε την οθόνη προβολής και φυσικά όλους, Ροδαυγιώτες και μη, που με την παρουσία τους έδωσαν νόημα στο εγχείρημά τους.       Επιπρόσθετα, η Παναγιώτα  Π. Λάμπρη ευχαριστεί ιδιαίτερα τη σύζυγο του ποιητή Φωτεινή Βεντίστα, η οποία της εμπιστεύτηκε αρχειακό υλικό ιδιαίτερα χρήσιμο για την οργάνωση της εκδήλωσης καθώς επίσης τη μητέρα του Μαρία, τη θεία του Έλλη Κώτση και τον καθηγητή Γιάννη Λάμπρη, που της παραχώρησαν ανάλογο υλικό.