Κριτική για «Ἐν ὀδύναις» Από τον Λευτέρη Μαρινέλλη, συγγραφέα, (8-7-2014)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα «Αλλαγή» (Πάτρας), 8-7-2014, αρ. φ. 9636, σ. 12      Κρατώ στα χέρια μου την ποιητική συλλογή, με τον παραπάνω τίτλο, της φιλολόγου καθηγήτριας Π. Π. Λάμπρη και αισθάνομαι κατενθουσιασμένος από τη φιλοσοφική της διάθεση, ανασκαφή, εμβάθυνση, ταξινόμηση και προσφορά της στο κοινωνικό σύνολο και στην ταπεινότητά μου. Είχα βέβαια και άλλοτε την ευκαιρία να παρουσιάσω σημαντικότατα βιβλία της κ. Λάμπρη από τον πλούσιο ανθώνα του συγγραφικού της έργου αφού με μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία έχει θητεύσει και βραβευθεί με την ιδιαίτερη λαογραφική συλλογή για την Ροδαυγή της Ηπείρου, τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Το χάσικο (λευκό) ψωμί» των εκδόσεων Μαλλιάρη Παιδεία, τη βιογραφική μελέτη για τον ιστορητή Κων/νο Διαμάντη (εκδ. iWrite.gr, 2011). Και όλα, μα όλα τα μέχρι τούδε κυκλοφορούντα έργα της φέρουν την ίδια σφραγίδα, την σφραγίδα της δωρεάς του πλούσιου ταλέντου της. Παραθέτουμε μικρό δείγμα της πλούσιας νοήματος γραφίδας της διαλεχτής ποιήτριας και συγγραφέως, ευχόμενοι συνέχεια στην τόσο δημιουργική προσφορά της: Μεγαλοσύνη Ἔρχεται κάποτε ἡ ὥρα πού ἀπό λανθασμένη ἐκτίμηση τῶν συμβαινόντων βαθιά πληγώνεις ἐκείνους πού μόνο ἐξ αἰτίας τους λές πώς ἡ ζωή σου νόημα ἔχει. Ἅμα τό ἐννοήσεις τοῦτο, μεγαλοσύνη δεῖξε καί χωρίς παιδιάστικες ἀναστολές συγνώμης αἰτήσου καί χάριν λάβε. Τίποτε πιό ἐξιλεωτικό ἀπ’ τό ἐγκάρδιο αἴτημα συγνώμης πού ὡς ἀντίδωρο χάριν λαμβάνει. (σ. 49)   Κι ένα δεύτερο αφιερωμένο στους μαθητές της: Ὁ ἀντίπαλος Τό ἐφηβικό πρόσωπο, μέ ὄμορφη κατατομή, θυμίζει λάξευμα τοῦ Πραξιτέλη. Τό καθαρό βλέμμα, φωτεινό ἄλλοτε, γέρνει καί ὁδηγεῖ τήν πέννα χαράσσοντας πάνω σέ χαρτί γραμμές καί σχήματα χωρίς σκοπό. Ἡ ψυχή, κάπου-κάπου ταράσσεται, τό ὄμορφο πρόσωπο θαμπώνει κι ἀπ’ τά φιλήδονα χείλη ξεπηδοῦν λόγια σπαθιά πού μάταια γυρεύουν ἀντίπαλο. Μάταια! Ὁ αντίπαλος, κρυμμένος καλά, κεῖται βαθιά, στά ὁράματα μιᾶς νιότης πού ἔγιναν στάχτη, σέ μιά σκέψη ἐλεγχόμενη ἀπό μοιραῖες ἐξαρτήσεις καί πάθη. Μόνο, ὅταν ἐλεύθερη ἡ σκέψη ἐπιστρέφει μεταμελούμενη, τό πρόσωπο, ὄμορφο πάντα, ἐπιμένει νά θυμίζει, μιά νιότη πού, ἴσως, ἐχάθη. (σ. 13)