Κριτική για «Ἐν ὀδύναις» Από τη Δέσποινα Γιάνναρου, φιλόλογο, (24-12-2015)          Η ποιητική συλλογή «Ἐν ὀδύναις» αποτελεί μια απόπειρα της Παναγιώτας Λάμπρη στην ποίηση, αφού έχει δοκιμαστεί και καταξιωθεί στο λογοτεχνικό χώρο με διήγημα, άρθρα, μελέτες, επιτυχώς.        Η ποιητική της συλλογή εκφράζει κατ’ εξοχή βιωματικές καταστάσεις της ποιήτριας όπου εκδηλώνονται έντονα συναισθήματα όπως οδύνη, αμφισβήτηση, αισιοδοξία αλλά και ελπίδα.        Ευαίσθητη αλλά και καυστική, τρυφερή αλλά και ρεαλίστρια η Παναγιώτα Λάμπρη δημιουργεί λόγο μεστό, βιωματικό, στοχαστικό, ποιητικό.        Στα ποιήματά της δεν ακολουθεί την τυπική στιχουργική. Οι στίχοι της έχουν κυρίως πεζολογικό χαρακτήρα.        Τα θέματα τα αντλεί από την καθημερινότητα «χρόνο, λοιπόν, δῶσε στήν ἀγωνία σου», από την κοινωνική κατάσταση του τόπου «Ὅσοι τά ἱερά τῆς ζωῆς δέν σέβονται, πρῶτοι αὐτοί καί θά τά στερηθοῦνε», αλλά και από τις έντονες μνήμες του παρελθόντος, ανεξίτηλες, βαθιά ριζωμένες στην ψυχή της «πολλά ἀξιολάτρευτα χωρίς, ὅλα παρόντα στήν ἀπουσία σου».       Σε άλλα σημεία της συλλογής η ποιήτρια ψέγει τη στάση των ηγητόρων για τη φιλαυτία τους τονίζοντας πως «ὅποιος ἀσύστολα μεγαλαυχεῖ, θέση στήν πολιτεία τους δέν ἔχει» ή θίγει με ειρωνική διάθεση τα σημεία των καιρών «Τί θέλετε, νά κλάψουμε πού κάποιοι ἐξ αὐτῶν θά χάσουν τή δουλειά τους;».        Στίχοι που ερμηνεύονται ως ιδέες ζωντανές και ζητούν καρδιές ν’ ακουμπήσουν γιατί «θα ’ρθει ἡμέρα πού ὅσα σέ συντρίψανε θά γίνουν θέμελα στερεά...».       Γνήσια ποίηση που γεννιέται από τις αλήθειες του καιρού μας «πώς, μόνο, ὅσα μέ ἀγάπη ντύνουμε, στή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων νόημα ἔχουν» ανέλαβε να παρουσιάσει η ποιήτριά μας με την ποιητική της συλλογή «Ἐν ὀδύναις».                                                                                       Δ. Χ. Γ.