Κριτική για «Ἐν ὀδύναις» Από τον Νίκο Παπακωνσταντόπουλο, υγειονομικό-συγγραφέα, (2-5-2014)   Αναρτήθηκε: http://www.kalavrytanews.com/2014/05/blog-post_5253.html#.U3IQ-4F_uPM Δημοσιεύτηκε: Περιοδικό «Άπειρος χώρα», τ. 167, Ιανουάριος 2015, σ. 57           Υπηρετώντας την παιδεία και πέρα από τις σχολικές αίθουσες η καταξιωμένη φιλόλογος-εκπαιδευτικός Β΄/βάθμιας εκπαίδευσης κ. Παναγιώτα Π. Λάμπρη, έχει αναπτύξει πολυδιάστατη δράση και ως ερευνήτρια και συγγραφέας. Τη μαρτυρία τους γι’ αυτό καταθέτουν και οι πολλές και αξιόλογες κριτικές των κειμένων και των βιβλίων της από εξέχουσες προσωπικότητες του πνευματικού κόσμου.               Συνεχίζοντας την αξιοθαύμαστη αυτή προσφορά της η κ. Λάμπρη, μας εκπλήσσει περισσότερο ευχάριστα αυτή τη φορά, προσθέτοντας στον συγγραφικό της πλούτο την ποιητική της συλλογή με τίτλο: «Ἐν ὀδύναις». Πολλά τα θέματα της συλλογής αυτής, με αναφορά σε συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές της ζωής και ποιήματα αφιερωμένα σε αγαπημένα πρόσωπα, που διδάσκουν ήθος, ευγνωμοσύνη, σεβασμό, χρέος! Καταφανείς και οι ανησυχίες για τη σημερινή κρίση που πλήττει την πατρίδα μας, όπως και για το αύριο των Αρχών και των Αξιών που χαρακτηρίζουν τη φυλή μας. Η ποιήτρια διδάσκεται και διδάσκει με τη σειρά της, λαμβάνοντας παραδείγματα και από τη συμπεριφορά των ζώων, π.χ. το ποίημα «Εὐγνωμοσύνη», που θα ζήλευαν, στ’ αλήθεια, πολλές φορές οι άνθρωποι! Δεν αφήνει, ακόμα, αστηλίτευτα και τα φαινόμενα κορεσμού, που μας έχουν κάνει να περιφρονούμε με βέβηλο τρόπο αγαθά ζωτικής σημασίας για τη ζωή μας (ποίημα «Τό ψωμί»). Όσοι στερήθηκαν τα αγαθά αυτά στο παρελθόν, ξέρουν να τα τιμούν και να τα σέβονται πολύ περισσότερο, από πολλούς που τα αποκτούν χωρίς να δυσκολεύονται.        Με εμμεσότερο αλλά σαφή τρόπο η κ. Παναγιώτα Λάμπρη στέλνει ανάλογο μήνυμα και με το πολυτονικό σύστημα που χρησιμοποιεί στα ποιήματά της. Θέλοντας να απλοποιήσουμε τη ζωή μας το καταργήσαμε κι αυτό και σαν να μη βλέπουμε την έκπτωση που έχει υποστεί η παιδεία, κάποιοι, υποτιθέμενοι  εκσυγχρονιστές, επιδιώκουν και την καθιέρωση νέας γραμματικής!        Ας αφήσουμε, όμως, να μιλήσουν για λίγο στίχοι των ποιημάτων της από μόνοι τους: Από το ποίημα «Οἱ κατακτητές»: […] Τό φῶς τῆς Δικαιοσύνης μάταια σελαγίζει πάνω ἀπ’ τήν μικρή ἔνδοξη χώρα, πού γι’ αὐτό διψᾶ, ἀλλά κανείς νερό δέν τῆς δίνει. Στήν Πολιτεία, τί εἰρωνεία! Τά πουλιά, κι αὐτή τήν ἄνοιξη, τήν πικρή, τραγουδοῦν τήν χαρά τῆς ζωῆς πού φευγάτη εἶναι ἀπ’ τίς καρδιές καί τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων. Από το ποίημα «Τό ψωμί»: Μιά ταπεινή φέτα ψωμιοῦ, ἀγνοημένη στῆς πλατείας τό πλακόστρωτο ποδοπατιέται ἀδιάφορα […]   Κάποιος γέρων, πρίν τό ψωμί ἀπό τά βέβηλα πατήματα ἐλευθερώσει, μονολογεί: «Κοίτα, πατοῦν τό ψωμί! Κοίτα τό ψωμί πῶς πατοῦν!».   Σκύβει, το παίρνει, στην φούχτα του το κρύβει, με πόνο ψυχῆς τά περασμένα ἀναθυμᾶται καί λέει: «Ὅσοι τά ἱερά τῆς ζωῆς δέν σέβονται, πρῶτοι αὐτοί καί θά τά στερηθοῦνε!».   Από το ποίημα «Εὐγνωμοσύνη»: Ὁ κατάμαυρος γάτος ὡς ἄλλος θετός πατέρας μέ πρωτόφαντη στοργή τά δυό ὀρφανά φροντίζει. […]   Μέ τά μελιά τους ἔξυπνα ματάκια, μέ τίς ὅλο νόημα κινήσεις τοῦ κορμιοῦ τους, πού ποικιλμένο ἀπό ἀποχρώσεις τοῦ χιονιοῦ καί τῆς κανέλας εἶναι, τά ὀρφανά ναζιάρικα γατάκια χωρίς μιλιά μιλοῦν γιά τήν εὐγνωμοσύνη.    Από το ποίημα «Ὁ ἐχθρός»: Ὅταν ἀμφισβητεῖς ἐπαίσχυντες πράξεις σου, […] λογάριαζε πώς μεγαλύτερος ἐχθρός σου εἶναι ὁ ἑαυτός σου.        Πολύ αγαπητή φίλη Παναγιώτα,       Με το πρώτο άνοιγμα του νέου σου βιβλίου, το μάτι του αναγνώστη σταματάει στην αφιέρωσή σου, που φανερώνει και το βαθμό με τον οποίο τιμάς τον ιερό δεσμό της φιλίας: «Στίς φιλίες πού ὁ χρόνος ἔκλεψε· στίς φιλίες πού ἐπιμένουν». Η προσωπική μας γνωριμία, που εξελίχθηκε σε ειλικρινή φιλία, ξεκίνησε από το προσκύνημα στην Πόλη, τον Αύγουστο του 2009. Όταν λίγο μετά διάβασα κείμενά σου και τα πρώτα σου βιβλία, ο γλαφυρός σου λόγος που καταδεικνύει και το ποιητικό σου ταλέντο, με σαγήνευσε. Βεβαιώθηκα από εκείνη τη στιγμή πως σύντομα θα μιλήσει και η ποιητική σου πένα!       Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για το καλαίσθητο σε εμφάνιση και πολύτιμο σε περιεχόμενο δώρο σου αυτό! Σου εύχομαι να έχεις υγεία, να τέρπεις και να διδάσκεις με το ήθος σου και τη συγγραφική-ποιητική σου πένα!