Κριτική για "Η μνήμη της γεύσης" Από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη, (16-1-2016)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΌΓΟΣ» Πατρών, 16-1-2016, αρ. φύλλου 443, σ. 2                                Εφημερίδα «ΗΧΩ της Άρτας», 20-4-2016                                                                    "ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ"    Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ      H συζήτηση στην απογευματινή  συντροφιά άρχισε με αφορμή μια εκπομπή  από  εκείνες που έχουν γεμίσει τη μικρή οθόνη και όπου ο μάγειρας - σεφ λέγεται τώρα - προσπαθούσε να μας πείσει ότι οι μπριζόλες με σάλτσα  από πορτοκάλι γαρνιρισμένες   με καραμελωμένα κρεμμύδια και φραγκοστάφυλα με κρέμα γάλακτος  και βαλσάμικο είναι το καλύτερο φαγητό προκειμένου να ευχαριστηθούμε ένα μεσημεριανό με δυο φίλους!       Τι αηδίες είναι αυτές αγανάκτησε ο απόστρατος  (Υποστράτηγος παρακαλώ, το τονίζει με κάθε ευκαιρία). Όμοια να φας μια φασολάδα με καρότο και σέλινο και ρέγγο καψαλισμένο, με εφημερίδα μάλιστα, κατά τα πατροπαράδοτα!       Διαβάστε το βιβλίο της κ. Λάμπρη - είπε η κόρη μου - να δείτε τι φαγητά τρώγαμε και γλείφαμε τα δάχτυλά μας!       Η συζήτηση γύρισε στο αστείο, αλλά η γυναίκα μου, άνοιξε το  βιβλίο της κ. Λάμπρη, όπου η εκλεκτή συγγραφέας - λαογράφος θυμίζει με τον τόσο γλαφυρό τρόπο της τα φαγητά της Ελλάδος μας που τα τελευταία χρόνια αρχίζουμε να ξεχνάμε καθώς καθημερινά η τηλεόραση προβάλλει ξενόφερτα εδέσματα.       Πράγματι, το βιβλίο της κ. Παναγιώτας Λάμπρη «Η μνήμη  της γεύσης» που εκδόθηκε  πριν λίγο καιρό, ήρθε στην κατάλληλη στιγμή, σαν απάντηση στα ξενόφερτα  μαγειρέματα, που απειλούν να διαστρέψουν το παραδοσιακό μας γευστικό αισθητήριο, αλλά και λειτουργεί σαν σύνδεση ανάμεσα στην αρχαιότητα και την νεότερη Ελλάδα. Είναι μια εκπληκτική έρευνα και εντυπωσιάζει  η παρουσίαση και περιγραφή του τόσου λιτού, αλλά και θρεπτικού διατροφικού  τρόπου με τον οποίο μεγάλωσαν γενεές γενεών από την αυτάρκεια και τον πλούτο της ελληνικής γης.       Γράφει στον πρόλογό της: «Η γαστρονομία  ενός τόπου  πέραν του ότι συνιστά ξεχωριστή εμπειρία, μιλά με τρόπο μοναδικό για τους ανθρώπους του. Κυρίως για τις γυναίκες, οι οποίες τη διαμόρφωσαν  σε συνάρτηση με τα προϊόντα που η γη τους πρόσφερε και μέσω της φαντασίας και της δημιουργικότητάς τους, έγιναν τροφή, χάρισαν γεύσεις, μυρουδιές εικόνες και  κουβαλώντας την εμπειρία αιώνων  εκφράζοντας μιαν άλλη  διάσταση της  πολιτισμικής μας  ταυτότητας.» Ηπειρώτισσα η συγγραφεύς, αναφέρεται ιδιαίτερα στις πίτες που στην Ήπειρο αποτελούν σημείο αναφοράς. όπως και σε μας εδώ στην Πελοπόννησο, τα ψητά, τα φρικασέ ή οι σούπες αυγολέμονο. Στην Ήπειρο αναφέρει η κ. Λάμπρη φτιάχνουν τσουκνιδόπιτες να τρως και να ζητάς κι άλλο. Είναι μια ξενάγηση στις ρίζες, τη γεύση και τη χρησιμότητα του κάθε φαγητού, όπως έρχονται από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας.       Κάπως έτσι στην παρέα θυμηθήκαμε τα φαγητά της μάνας μας.       «Αμάν πια  με τα φαγητά της μάνας σας εσείς οι αρσενικοί -αγανάκτησε  μία κυρία - όλο η μάνα μου μαγείρευε, η μάνα μου έφτιανε  και τι νοικοκυρά ήτανε και πως συγύριζε. Λες και εμείς σας αφήσαμε νηστικούς. Με την άλλη να πάτε στη μάνα σας να φάτε »!!!       -Μα, έχει πεθάνει!       -Ε, τότε να το πάρετε  απόφαση ότι θα τρώτε ό,τι σας μαγειρεύουμε εμείς και να φέρνετε και κανένα λουλουδάκι, κανένα γλυκούλι, κανένα …χρυσαφικούλι! που λέει ο λόγος, έτσι για το ευχαριστώ. Ο πατέρας σας είχε πει ποτέ στη μάνα σας, ευχαριστώ που με νοικοκυρεύεις, ε;»       Είχε πάρει φόρα και δε σταμάταγε τον υπέρ γυναικών Φιλιππικό της.       -Ο πατέρας;  Ο πατέρας ερχότανε σπίτι και από την εξώπορτα χτύπαγε παλαμάκια. Ευγενία, το φαγητό είναι έτοιμο;»       «Έτοιμο είναι Νίκο μου, σε περιμένουμε» γλυκομίλητη πάντα η μάνα.       -Μα γιατί φωνάζεις - του παρατήρησα μια μέρα - αφού ξέρεις ότι είναι έτοιμο και σερβιρισμένο μάλιστα!       -Το ξέρω, - απάντησε γελώντας - αλλά αυτή είναι η σειρά, να ξέρει η γυναίκα ότι μπήκε ό άντρας στο σπίτι. Κοίτα μη χαλάσεις την παράδοση, όταν παντρευτείς!!!       Δε χαλάσαμε εμείς τη σειρά, μας τη χάλασαν! Τρώμε ό,τι βρώμικο και άχρηστο από τα …deliverι!!! Ξεχάσαμε τις φακές. Το κοκκινιστό με πατάτες, το γκιουβέτσι, το πιλάφι, τα φασόλια γίγαντες ή τις πατάτες  γιαχνί; Ξεχάσαμε τις κολοκυθοκορφάδες, τις μελιτζάνες. Όλα Ελληνικά από αυτά που μαγείρευε η μάνα  με τα χρυσά χεράκια της. Τις ωραίες σαλάτες, τα ραδίκια ή τις χορτόπιτες. Τις αντικαταστήσαμε με πίτσα, όπου τρώμε ό,τι ληγμένο  υπάρχει και μας σερβίρουν Ποιος καταδέχεται το κουρκούτι για πρωινό; Τρώμε…τοστ!!!       Μακάρι «Η μνήμη της γεύσης» να μη μείνει ένα ακόμη βιβλίο για τη βιβλιοθήκη, αλλά πολύτιμος οδηγός για το καθημερινό μας Ελληνικό  τραπέζι.