Κριτική για "Ψηφῖδες" Από τον Νίκο Χρ. Παπακωνσταντόπουλο, νοσηλευτή - συγγραφέα, (27-11-2021)   Δημοσιεύτηκε: https://nikolpapak.blogspot.com/2021/11/blog-post_27.html?fbclid=IwAR32iZsHJXDB-Va5KDygKGtMWyDXKNRHRm-TNG1HTjmvasPbp1ZHXNmPKIg           Μια ακόμα μεγάλη και περίτεχνη «ψηφίδα» έρχεται να προστεθεί στο πνευματικό πολυώροφο μέγαρο της διακεκριμένης και πολυβραβευμένης εκπαιδευτικού, ερευνήτριας, συγγραφέως, ποιήτριας, λαογράφου Παναγιώτας Π. Λάμπρη. Εκτός των πολλών έντυπων εκδόσεών της, οι «ψηφίδες» είναι το έβδομο στη σειρά ηλεκτρονικό βιβλίο, που μοιράζεται απλόχερα μέσω του προσωπικού της ιστότοπου με τους φίλους της και το αναγνωστικό της κοινό. Μέσα από τις σαράντα οκτώ αυτές «ψηφίδες» της, η Παναγιώτα Λάμπρη στέλνει τα μηνύματά της, πολλά εκ των οποίων είναι «κραυγή αγωνίας», οδηγώντας στην αυτοκριτική, που στις μέρες μας δεν είναι και τόσο γνωστή αυτή έννοια εν πολλοίς.    Είτε από τις προσωπικές τηλεφωνικές και διαδικτυακές μας συνομιλίες με την Παναγιώτα Λάμπρη, είτε από τις εκ του σύνεγγυς συναντήσεις μας και ανταλλαγές απόψεων και θέσεων, είτε, πολύ περισσότερο, μέσα από το μεγάλο και ανεκτίμητο πνευματικό έργο της, μετά βεβαιότητος λέω ότι την γνωρίζω πολύ καλά. Γι’ αυτό και τη θαυμάζω, τόσο για το επίπεδο της παιδείας της, όσο και για το επίπεδο των ανησυχιών της, αλλά και για το επίπεδο της προσφοράς της. Στις μέρες μας, που οι άνθρωποι «επιλεκτικά λησμονούν» και η «ολοφάνερη αλλαγή στα ήθη» οδηγεί πολλές Αξίες στον ευτελισμό, οι πνευματικές της δημιουργίες έχουν τη δύναμη να «ταρακουνήσουν», ν’ αφυπνίσουν, να μας «ανακαλέσουν εις την τάξιν». Καλοτυχίζω όλους εμάς που την έχουμε γνωρίσει και διδασκόμαστε από το έργο της, πρωτίστως, όμως, καλοτυχίζω τους μαθητές της, στους οποίους έχει δώσει πολλά ποιοτικά εφόδια για τη ζωή. Προσωπικά την ευχαριστώ και της εύχομαι καλή δύναμη, για την δεδομένη καλή συνέχεια!     Κρίνοντας απαραίτητη μια πρώτη επαφή του αναγνώστη της παρούσας βιβλιοπαρουσίασης με το έργο της Παναγιώτας Λάμπρη, ενδεικτικά και μόνο παραθέτω στίχους από τις «Ψηφίδες» της: Από το ποίημα της «Ακόμα», σελ. 8: «Κι όμως κάποιοι, χορτάτοι από γεννησιμιού, ακόμα να κορέσουνε την άπληστη αχορτασιιά τους». Από το ποίημα «Κακοποίηση», σελ. 16: «Αλλά ο κόσμος μας μικρός κι εμείς ταξιδευτές του εφήμεροι, γι’ αυτό πιο γρηγορούσα η κοιμισμένη μας συνείδηση για τα παιδάκια πρέπει να ’ναι. Τι, όταν κακοποιείται ένα παιδί, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ επί της γης μοιάζει να μην υπάρχει». Από το ποίημα «Τα προσωπεία», σελ. 25-26: «Όσα, λοιπόν, χρόνια του έμειναν, δεν αναλώθηκε σε χρήση προσωπείων, Είχε στοιβάξει μέσα του τόσα πολλά που κι ένα ακόμα την ψυχή του ήθελε να πνίξει. Και στον μακρό το βίο του, πρώτη φορά, αναγνώριζε πως θέλει δύναμη πολλή να ζει ο άνθρωπος χωρίς κανένα προσωπείο. Πλέον, μακριά από τον παλιό του εαυτό, της νιότης του τα οράματα ξανασυνάντησε – τι ευδαιμονία άφατη! –  τις έζησε χωρίς φενακισμό κανέναν». «Κανονικότητα», σελ. 37 – όλο το ποίημα: «Μετά από τον επιβεβλημένο εγκλεισμό οι άνθρωποι, μεγάλοι και μικροί, ποθούν να επιστρέψουν στην κανονικότητα. Επιθυμία καθ’ όλα λογική, που όπως πλήθος υποσημειώσεων θέτει. Διότι, αν λάβανε το μάθημα, πλείστα για το μέλλον ευοίωνα γεννιούνται, αν πάλι αδίδακτοι από την εμπειρία βγουν, δυσοίωνα πολλά προβλέπονται για τον πλανήτη και τους ίδιους».  Επιστροφή στην ποθητή κανονικότητα, αλλά… Από το ποίημα «Ελάτε και πάλι», σελ. 68: «Των κυμάτων δαμαστή, θεέ της πολυκύμαντης θάλασσας, πελαγίσιε Ποσειδώνα, Νηρηίδες, νύμφες των υδάτων πανέμορφες […] σε ποιών ωκεανών το μάκρος αρμενίζετε και μείναν οι θάλασσές μας ακυβέρνητες στα χέρια κείνων που κανένα σεβασμό δεν δείχνουνε, στ’ άγια νερά τα ψαροθρόφα.