Κριτική για "Ψηφῖδες" Από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη, λογοτέχνη, (30-12-20210      Σύντομη προσέγγιση στη νέα ποιητική συλλογή «ΨΗΦΙΔΕΣ» της κυρίας Παναγιώτας Π. Λάμπρη.    ΨΗΦΙΔΕΣ     ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ Π. ΛΑΜΠΡΗ    ποίηση      Κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό η πρόσφατη ποιητική συλλογή της Παναγιώτας Λάμπρη σε ηλεκτρονική μορφή https://issuu.com/panagiotalampri/docs  και διαβάζεται με το ιδιαίτερο εκείνο ενδιαφέρον που πάντα προκαλεί κάθε νέα ποιητική της  κατάθεση – με όλες τις δυσκολίες  που παρουσιάζει η ηλεκτρονική μορφή για τον Έλληνα αναγνώστη – οι μεγάλες ηλικίες  δεν διαθέτουν στην πλειονότητά τους πρόσβαση στο διαδίκτυο – και παρά το γεγονός ότι αποτελεί «ίσως» τη γραφή του μέλλοντος.    Λιτός ο στίχος, πολυτονικός με την ιδιαίτερη ποιητική γλώσσα που έχει καθιερώσει και κάνει τη γραφή της χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη όπου ζευγνύει με απόλυτη άνεση  - φιλόλογος γαρ η ιδία- και επιτυχία, στοιχεία  δημοτικής, καθαρού λόγου, καθαρεύουσας, αλλά και εκφράσεις ιδιωματικές του τόπου της –Ήπειρος- τα οποία τη βοηθούν να καταθέσει τις σκέψεις της με απόλυτη καθαρότητα και κυρίως χωρίς τα σιβυλλικά ποιητικά σχήματα ή τα αλληγορικά υπονοούμενα που χαρακτηρίζουν κάποιες μορφές  νεωτεριστικής ποίησης του καιρού μας,  ώστε να μη χρειάζεται αποκωδικοποίηση για να την καταλάβεις!!!    Εξ άλλου η μορφή με την οποία ποιεί - όπου ποιώ = δημιουργώ - χωρίς να είναι ο παραδοσιακός ομοιοκατάληκτος, ωστόσο έχει μιαν εσωτερική αρμονία και μια ροή που σε ωθεί να   διαβάσεις το επόμενο και το μεθεπόμενο.    Ανθρωποκεντρική η ποίηση της κυρίας Λάμπρη επικεντρώνεται στην πλειονότητά της σε ό,τι έχει σχέση  άμεση ή έμμεση με τον άνθρωπο και κάθε τι που τον αφορά ή τον χαρακτηρίζει.    Δείγμα, ένα μικρό διαμαντάκι: "Των πεταλούδων τα πετάγματα, / μοναχικά κι εφήμερα, /  μοιάζουν ανθρώπινων ψυχών  / που λίγη λευτεριά ονειρευτήκαν." (σελ. 34).    Κι ακόμη: "Στης γης την παραδείσια ομορφιά /  πολλοί ’ναι κείνοι / που ακόμη δε χόρτασαν ψωμάκι. / Και όμως κάποιοι, χορτάτοι από γεννησιμιού, /  ακόμα να κορέσουνε / την άπληστη αχορτασιά τους." (σελ. 8).    Υπάρχει  μια διάχυτη φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων που δίνει  μιαν οικουμενική διάσταση. Για παράδειγμα "Η ΓΡΑΜΜΗ" όπου "Μακραίνει η αδιόρατη γραμμή, / η αρχή της  μια κουκίδα  στο σκοτάδι /  κι εμείς, ταξιδευτές του άγνωστου…" (σελ. 22).    Η ίδια φιλοσοφική διάθεση που   υπογραμμίζεται  στο ποίημα "Η εικόνα" (σελ. 51), ή στον λυρισμό της  ωραιότατης "Ορτανσίας" (σελ. 47), όπου με τον έναν ή άλλον τρόπο  στοιχειοθετείται  και το φιλοσοφικό της ένδον.    Τον ίδιο λυρισμό, ανάμικτό με τη νοσταλγία της πατρώας γης  (χαρακτηριστικό της γνώρισμα  για όσους τη γνωρίζουμε)  ΝΟΣΤΟΣ: Νοσταλγία της πατρικής  γης  "με τη χωματόστρωτη, βαθύσκιωτη αυλή / και τι δεν έχει η μνήμη να θυμάται…".    Και βέβαια εντυπωσιακή η εικονογραφία και η πίστη στο "ΟΣΑ ΕΙΣΑΙ ΣΥ": "Ο ιπτάμενος τρούλος σου, / η απόκοσμη ηχητική σου, / η  μοναδική αρχιτεκτονική σου, / ο ξεχωριστός σου διάκοσμος /  όλα όσα είσαι ΣΥ / θα υφιστανται  και θα μιλούν με τη σιωπή τους. / Τι όσες προσευχές αλλόθρησκες εκεί  κι αν ειπωθούν  / τίποτα δεν αλλάζει από ΣΕΝΑ  στην ουσία του."    Σταύρος Ιντζεγιάννης    Υγ έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο: www.fileas-kriseis.blogspot.com