Ταξιδιωτικό της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Μικρά ταξίδια στη μνήμη - Το παρελθόν αιφνιδιάζει με την επικαιρότητά του, (26-1-2022)   Δημοσιεύτηκε: Προσωπική σελίδα στο fb, 26-1-2022      Τη χρονιά που φοιτούσα στην πρώτη τάξη του δημοτικού έκανε θυμάμαι βαρύ χειμώνα κι έριξε πολύ χιόνι. Το σχολείο, βέβαια, δεν έμεινε για πολύ κλειστό! Οι γονείς των μαθητών, όταν σταμάτησε η χιονόπτωση, άνοιξαν διάδρομο με φτυάρια, αφού εκχιονιστικά μηχανήματα τότε δεν έφταναν ως το χωριό, ώστε να περπατάμε σ’ αυτόν, για να μην χάσουμε τα μαθήματά μας!    Την πρώτη φορά που περπάτησα στον διάδρομο, έτσι μικρούλα που ήμουν, ένιωσα πως περνούσα ανάμεσα σε λαβύρινθο από χιόνι, ο οποίος είχε για σκεπή τον γαλάζιο και φωτεινό από την ηλιοφάνεια ουρανό! Όμορφο θέαμα, αλλά και επικίνδυνο! Βαδίζοντας με μικρά βήματα, προσπαθούσα να μη γλιστρήσω, διότι το χιόνι δεν είχε καθαριστεί εντελώς, ενώ ταυτόχρονα κρατούσα με τα παγωμένα χέρια μου ένα ξύλο για τη σόμπα, όπως έκαναν άλλωστε όλοι οι μαθητές. Σκέφτομαι πως ποτέ δεν είχαμε βάλει με τον νου μας να διαμαρτυρηθούμε γι’ αυτό. Ήταν έτσι κι αλλιώς καθιερωμένο. Κάτι σαν εθιμική διαδικασία της σχολικής ζωής. Εξάλλου γνωρίζαμε πως χωρίς αυτά θα ξεπαγιάζαμε στις κρύες αίθουσες, αλλά και συμμαθητές μας, οι οποίοι έρχονταν από μακριά με τα πόδια, όταν έφταναν βρεγμένοι, δεν θα μπορούσαν να στεγνώσουν τα ρούχα και τα παπούτσια τους και να ζεσταθούν!    Ούτε, βέβαια, λησμονιούνται οι εικόνες αυτών των παιδιών, τα οποία έφταναν στο σχολείο, αφού είχαν περπατήσει πάνω από μισή ώρα μες στο κρύο ή στη βροχή, με τα χεράκια και τα πρόσωπά τους μελανιασμένα από το κρύο! Ούτε οι εικόνες με τις απλωμένες γύρω από την αναμμένη σόμπα ενδυμασίες τους λησμονιούνται, τις οποίες, αν συνέχιζαν να φορούν, θα μπορούσαν να πλευριτώσουν. Πώς να τις λησμονήσω; Πώς;   Σχόλια Παναγιώτης Πλαστήρας: Η γνώση είχε και έχει κόστος, το οποίο είναι ο κόπος και η προσπάθεια για την απόκτησή της. Όπως εξάλλου και ο βίος. Σήμερα μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία, που( έχω την κρυφή ελπίδα ότι) αφορά μια μειοψηφία. Καλό μεσημέρι. Εγώ: Γεια σου, Παναγιώτη! Έριξε γι' άλλη μια φορά χιόνι στην πρωτεύουσα και χάλασε ο κόσμος! Λες και τα φυσικά φαινόμενα είναι κάτι που δεν πρέπει να συμβαίνει, μπας και προσβάλλει τη ματαιοδοξία μας! Και φυσικά πάντα φταίνε οι άλλοι, η επιλογή που ο καθένας κάνει από τη στιγμή που βγαίνει από την πόρτα του δεν μετράει. Ούτε τα πεζοδρόμια μπροστά από το σπίτι τους δεν καθαρίζουν οι περισσότεροι! Είναι δουλειά του δήμου ή του κράτους κι αυτό. Πουθενά ατομική ευθύνη και φυσικά συμφωνώ πως τη γνώση δεν τη φέρνει κάποιος από μηχανής θεός! Γεώργιος Γεωργόπουλος: Γιώτα, καλημέρα! Η ατομική ευθύνη όμως είναι αγκαλιά με την παιδεία....Αν αυτή απουσιάζει τότε το κράτος πρέπει να γίνεται αυστηρό. Εγώ: Γεια σου, Γιώργο! Έτσι είναι, αλλά... Τελικά, τι μέλλον αναμένει τον άνθρωπο που μόνο ζητάει χωρίς να συναισθάνεται τις δικές του ευθύνες; Να περνάς όμορφα! Χρυσή Κοσμάτου: Νομίζω ότι τα λιπόσαρκα παιδάκια της κατοχής και μετα-κατοχικής περιόδου είχαν Ψυχή να ζήσουν και να δημιουργήσουν. Με μια λάμπα θυέλλης φώτιζαν με γράμματα το σκοτάδι. Το διέλυαν. Σήμερα έχουμε καταντήσει τόσο παθητικοί θεατές της Ζωής... Ενώ η κοινωνική απομόνωση εντείνεται επικίνδυνα. Εγώ: Πράγματι! Δίπλα στο φως του τζακιού και της λάμπας πετρελαίου έμαθα κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, τα πρώτα μου γράμματα, αφού το ηλεκτρικό ήρθε στο χωριό μου το 1968. Όσο για την εποχή μας, παρά τα πολλά θετικά, πάσχει από την απουσία εκτίμησης της αξίας των σημαντικών της ζωής, και όχι μόνο.   Γεώργιος Ραβανίδης: Καλημέρα, Γιώτα. Αξέχαστες εποχές και για μένα. 1963-64. Εγώ: Καλημέρα, Γιώργο! Πράγματι...    Παύλος Μποκογιάννης: 15 μέρες κλείσαν τα σχολεία!! Και την άλλη χρονιά 10 μέρες. Εγώ: Δεν το θυμάμαι αυτό, αλλά θυμάμαι καλά ό,τι άλλο περιγράφω. Σημασία έχει πως οι γονείς επιλήφθηκαν για το άνοιγμα του δρόμου. Π. Μ.: Ημουν τρίτη και περπάταγα περίπου45 λεπτά με το ξύλο στο χέρι και μια σάκινα για αδιάβροχο γαλότσες και τσουρέπια!!!!! Εγώ: Μου είναι πολύ οικείες αυτές οι εικόνες και, στ' αλήθεια, λυπάμαι, όταν βλέπω ανθρώπους της εποχής μας να γκρινιάζουν για ανούσια πράγματα.   Παναγιώτα Σμυρλή: Τι όμορφη και πόσο αληθινή αφήγηση. Εγώ: Καλημέρα, Παναγιώτα! Σ' ευχαριστώ! Μα, είναι αληθινή...    Βασίλης Α. Τάτσης: Σε ευχαριστούμε,Παναγιώτα. Δεν μας συγκινείς απλώς με όλες τις αναρτήσεις σου. Μας διδάσκεις. Γιατί, όταν η νοσταλγία δεν πηγάζει μόνο από μια προσκόλληση κι εξιδανικευση του παρελθόντος, τότε εμπλουτίζει το παρόν με συναίσθημα, τρυφερότητα, δύναμη και διδάγματα.   Αναστασία Ζήκου: Αυτά τα ξυλάκια που κουβαλουσαμε για τη σομπα!!!!Τι θύμησες είναι αυτές αγαπημένη μου Παναγιώτα!!! Όσο για το σήμερα, όλο απαιτούμε νομίζω!!! Εγώ: Καλησπέρα, Αναστασία μου! Θύμησες ζυμωμένες με το είναι μας... Όσο για το σήμερα, άπληστο, ναρκισσιστικό και ματαιόδοξο, χωρίς εκτίμηση όσων παρέχει! Την αγάπη μου!   Θεόδωρος Θανόπουλος: Χρόνια αλησμόνητα!.. Μοναδικές, ίδιες, παιδικές και νεανικές θύμησες!.. Σήμερα... Άλλη εποχή... ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, κ. Γιώτα!... Καλό Απόγευμα!... Εγώ: Πολύ ευχαριστώ! Μεγάλη συζήτηση το σήμερα... Μπορεί να είναι άλλη εποχή, αλλά, όταν ο άνθρωπος δεν εκτιμά ό,τι έχει, όλα επιστρέφουν πάνω του. Καλό δειλινό!    Ευαγγελία Γιολδάση - Κοντοπρία: Αχ, αυτό το ξύλο! Τώρα το αντιμετωπίζουμε σαν γλυκιά ανάμνηση. Αλλά μεγάλη σκέφτηκα δεν θα 'πρεπε σε επίπεδο κοινότητας να εξασφαλίζεται η θέρμανση του σχολείου έστω με προσωπική εργασία των γονιών πηγαίνοντας κάνα φόρτωμα από το φθινόπωρο ακόμη; Και μη σκέφτεσαι εμάς που είμαστε κοντά, για τα παιδιά που ήταν μακριά να κουβαλούν ξύλα περπατώντας μισάωρο ξυλιασμένα. Η είχαμε μπουφάν γάντια και αδιάβροχα; Υπήρχαν γονείς που πήγαιναν φορτώματα ξύλων, γιατί ποτέ δεν έφταναν τα δικά μας ξυλαράκια (ατομική ευθύνη), η κρατική που ήταν; Σκέψη και για σήμερα, εγώ και οι γείτονες μου καθαρίσαμε τα πεζοδρόμια, αλλά αποκλεισμένοι είμαστε Εγώ: Όλα τα θυμόμαστε, γιατί αποτελούν βίωμά μας, Ευαγγελία. Το κράτος μετά τον πόλεμο πάλι καλά που μπορούσε και μας έστελνε δασκάλους, βιβλία, κ.λπ. Το ζήτημα είναι πως σήμερα που παρέχονται πάρα πολλά στους μαθητές, συχνά δεν τα εκτιμούν και τα καταστρέφουν με μανία.  Μπράβο που καθαρίσατε τα πεζοδρόμια! Όσο για τον αποκλεισμό, υπομονή! Ας δούμε τι συμβαίνει σ' ανάλογες περιπτώσεις και σε χώρες που είναι πιο πλούσιες και έχουν καλύτερο εξοπλισμό. Καλό απόγευμα!   Διαμάντω Κίτσου: Υπέροχο κείμενο με αναμνήσεις από παιδικά βιώματα!!! Πολλές οι δυσκολίες κάποτε αλλά τις αντιμετωπίζαμε αδιαμαρτύρητα, με υπομονή και καρτερικότητα ! Τα σημερινά παιδιά απαιτούν πολλά! Εγώ: Τι να πρωτοθυμηθούμε από κείνα τα χρόνια! Κάτι πήγε στραβά και τα παιδιά απαιτούν πολλά! Οι μεγάλοι θαρρώ πως έχουν βάλει, λίγο ή πολύ, το χεράκι τους σ' αυτό.   Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος: Καλησπέρα, Γιώτα! Οι δυσκολίες μας σφυρηλάτησαν και μας θωράκισαν! Πολύ "ζωντανό" το κείμενό σου, νοιώθω ότι σε ακολουθώ το ίδιο προσεκτικά να μη γλιστρήσω και με το ξύλο στο παγωμένο μου χέρι! Σ' ευχαριστούμε! Εγώ: Όμορφη μέρα, Νίκο! Σ' ευχαριστώ πολύ! Πράγματι μας σφυρηλάτησαν και τελικά, δεν γλιστρήσαμε...    Αγάθη Βαρμάζη: Τι δύσκολα χρόνια… Εγώ: Δύσκολα, αλλά και σημαντικά, διότι ο άνθρωπος μέσα από τα δύσκολα πλάθεται.    Βούλα Ρετζέπη: Έτσι, ακριβώς!   Φώτης Παλαιολόγος: .. χμ..., τέτοια αληθή γεγονότα εβίωσα και εγώ..., όπου η ελπίδα και το όραμα της γνώσεως εζέσταιναν την ψυχή, καρδιά και τον νου μας και γλύκαιναν κάθε κακοκαιρία και εμπόδιο προς την απόκτησή των... Εγώ: Όντως! Και τη γλυκιά αυτή η απαντοχή και πόσο ικανοποιητική η επίτευξη του στόχου!   Αντώνης Σιώζος: Αφού σχεδόν όλοι γνωρίζουμε ότι το κράτος είμαστε όλοι εμείς με τις δομές του που εμείς εγκρίνουμε, γιατί όταν υπάρχει κίνδυνος δεν αναζητούμε να δούμε τον εαυτό μας τί έκανε, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος; Αλλά δυστυχώς "ασπαζόμαστε"το"δόγμα": Υπηρετήστε με, να μην γίνω σαν εσάς. Εγώ: Καλημέρα, Αντώνη! Έρχεται η στιγμή που παθογένειες χρόνων γίνονται πλέον οφθαλμοφανείς και χρειάζονται διόρθωση, μόνο που αυτό δεν γίνεται δια μαγείας. Για το κράτος που έχουμε, το οποίο έχει βελτιωθεί αρκετά από παλιά, φέρουν και οι πολίτες ευθύνη, αλλά... Μεγάλη η συζήτηση… Α. Σ.:  ακριβώς έτσι είναι, αλλά δεν θέλουμε να τα δούμε σοβαρά. Η πολιτική αντιπαράθεση δυστυχώς είναι στην λογική "να ψοφήσει η γίδα του γείτονα". Ίσως είναι ίδιον της φυλής μας να μην βλέπουμε την προσπάθεια του (πολιτικού) αντιπάλου αλλά και να μην έχουμε πρόταση για την επίλυση κάποιου προβλήματος.!!