Άρθρο - νεκρολογία της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Αποχαιρετισμός σ’ έναν φίλο, (27-5-2009)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδες: Artanews, 28-5-09,  «Ηχώ», 28-5-09, «Μαχητής», 28-5-09,  «Η γνώμη», 29-5-09, «Αμβρακία», 1-6-09, «Η Ροδαυγή», αρ. φ. 115, Απρίλιος - Ιούνιος 2009, σ. 3 Περιοδικά «Άπειρος χώρα», έτος 10ο, τεύχ. 109, Μάϊος 2009, σ. 11 & «Αρτηνή ευθύνη», τχ. 210, Μάιος 2009, σ. 2         Αγαπητέ φίλε, Απόστολε Ντάλα.*       Κάθε αποχαιρετισμός δημιουργεί αμφίδρομα και ποικίλα στο περιεχόμενο και την έκφραση συναισθήματα. Κάθε αποχαιρετισμός γεννά ή διαψεύδει προσδοκίες στις καρδιές αυτών που αποχαιρετιούνται. Ο αποχαιρετισμός όμως που αυτοί που μένουν πίσω είναι επιφορτισμένοι να διαχειριστούν, όσα νιώθουν, από το οριστικό χαίρε σ’ ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχει πάρει το δρόμο για το επέκεινα, εσύ το γνωρίζεις καλά πως είναι πολύ δύσκολο πράγμα.       Και δεν είναι δύσκολο, γιατί ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως στη ζωή δεν υπάρχει μεγαλύτερη βεβαιότητα από αυτή του θανάτου. Είναι δύσκολο, γιατί δεν θέλουν να δεχτούν πως θα συνεχίσουν να ζουν χωρίς κάποια πρόσωπα που ήταν πολλαπλά σημαντικά για αυτούς και γνωρίζουν πως κι εκείνοι ήταν το ίδιο σημαντικοί για κείνους.       Ένα τέτοιο σημαντικό πρόσωπο, ένας τέτοιος σημαντικός φίλος είσαι κι εσύ για μένα!... Το γνωρίζεις. Μη σπεύσεις να με διορθώσεις πως δεν πρέπει να μιλώ στον ενεστώτα! Δεν πρόκειται για γλωσσικό βαρβαρισμό! Πρόκειται για τη δημόσια εξομολόγηση πως για μένα αυτό ήσουν, είσαι και θα είσαι!...        Ήρθα και σε αποχαιρέτησα μέσα σε πλήθος κόσμου που συνόδευσε το ξόδι σου.   Σου διάβασα και λίγα λόγια με πολλά δάκρυα. Λάθος; Σωστό για μια δημόσια «εκδήλωση»; Δεν ξέρω. Ίσως σε μια εποχή που προπονεί τους ανθρώπους να έχουν ανέκφραστα πρόσωπα, να είναι κιόλας. Εγώ, ό, τι και να ισχύει, σου τα ξαναλέω για άλλη μια φορά, γιατί τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να αλλάξει:       «Αγαπητέ Απόστολε, μου είναι πολύ δύσκολο να λέω μπροστά σε κόσμο λόγια για έναν φίλο που μας άφησε για το χωρίς επιστροφή ταξίδι. Και μου είναι διπλά δύσκολο, γιατί από τη μια θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που σε γνώρισα κι απ’ την άλλη, δυστυχή που δεν σε γνώρισα νωρίτερα. Όπως και να ’χει όμως, θα έχεις, όσο ζω, ξεχωριστή θέση στη σκέψη μου και στην καρδιά μου.  Και θα θυμάμαι πάντα τις συναντήσεις και τις συζητήσεις μας στην αυλή σου, τις τηλεφωνικές μας επικοινωνίες, τα κείμενα που ανταλλάσαμε, τις πνευματικές μας ανησυχίες. Και θα κρατώ ως ξεχωριστό ενθύμιο το ποίημα που έγραψες για μένα, για να με ευχαριστήσεις για τις κριτικές που έγραψα για το συγγραφικό σου έργο, απ’ τις οποίες η τελευταία, όπως γνωρίζεις θα δημοσιευτεί στα φετινά «Τζουμερκιώτικα Χρονικά».       Δεν ξέρω, αν η ψυχή σου αυτή τη στιγμή είναι κοντά μας και μας βλέπει και μας ακούει. Δεν ξέρω, αν θα μπορέσω να τηρήσω την υπόσχεσή μου πως θα ξανασυναντηθούμε κάποτε. Ξέρω όμως ένα πράγμα. Πως ζήσαμε τη βεβαιότητα της αμοιβαίας εκτίμησης και αγάπης, κι αυτά είναι πράγματα που δεν μπορεί να τα πάρει ο θάνατος.       Αιωνία σου η μνήμη!» * Ο συγγραφέας Απόστολος Ντάλας (1921-2009) γεννήθηκε και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στα Πιστιανά Άρτας. Από το 1985 ασχολήθηκε με τη λαογραφία και την ποίηση. Εξέδωσε τα βιβλία: Τα Πιστιανά (Γενεαλογίες και ιστορήματα), Ενθυμήσεις, Τι είπαν και τι έγραψαν για τα βιβλία μου, καθώς και τρεις ποιητικές συλλογές (Ανθολογία ποιημάτων - Ποιήματα/ Δεύτερη συλλογή - Ποιήματα/ Τρίτη συλλογή). Μέχρι που έφυγε απ’ τη ζωή έγραφε και δημοσίευε πεζά και ποιήματα σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.