Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Βεβηλώσεις, (9-12-2019)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Η ΡΟΔΑΥΓΗ", Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2019, αρ. φύλλου 157, σ. 6.      Όταν βλέπω δημόσιους χώρους, όπως κτήρια, μνημεία, ανδριάντες, προτομές, χώρους αναψυχής,…, να έχουν βεβηλωθεί, θλίβομαι αφάνταστα για την έλλειψη σεβασμού, την οποία επιδεικνύουν κάποιοι σε αγαθά, που ανήκουν σ’ όλη την κοινωνία. Πόσο μάλλον, όταν διαπιστώνω πως βεβηλώσεις παρατηρούνται και στη Ροδαυγή!     Στη Ροδαυγή μας! Στην αγαπημένη μας Ροδαυγή!    Μετά λύπης μου, μάλιστα, αναφέρω μερικές απ’ αυτές. Δεν ήταν, για παράδειγμα, βεβήλωση η κακοποίηση της ένθετης πλάκας, όπου αναφέρονταν στοιχεία σχετικά με το όνομα του χορηγού της ανακαίνισης της κρήνης στο Μπέσικο; Δεν ήταν βεβήλωση η ρίψη μπογιάς πάνω σε τάφο στο νεκροταφείο της Αγίας Βαρβάρας; Δεν ήταν κάτι ανάλογο η κατακρήμνιση της κρήνης της πλατείας, όπου κατά την αλήστου μνήμης ενδιάμεση κατάσταση, κατά την οποία είχε μετατραπεί σε ιδιότυπο προσκυνητάρι, είχε καλυφθεί η μαρμάρινη πλάκα, η οποία συνοδεύει ως είθισται πολλά δημόσια έργα, και με την επαναδημιουργία της κάποιοι ήθελαν πάλι να την αφανίσουν; Επίσης, δεν ήταν βεβήλωση η καθαίρεση και η καταστροφή αντίστοιχης ένθετης μαρμάρινης πλάκας στην ισόγεια είσοδο του Κοινοτικού Κτηρίου; Τέλος, δεν είναι βεβήλωση το σχετικά πρόσφατο κακόγουστο μουτζούρωμα μιας συγκεκριμένης λέξης στο Μνημείο των Ηρώων;    Εξηγούμαι πως τις περισσότερες από τις ανωτέρω βεβηλώσεις, υπάρχουν κι άλλες, δεν γνωρίζω ποιοι τις έκαναν, ούτε θέλω να τους μάθω. Εκείνο που προσπαθώ να κάνω μέσα από τούτο το κείμενο, δεν γνωρίζω αν θα συμβεί, είναι να σκεφτούμε γιατί γίνονται, αν έπρεπε να γίνουν κι αν πρέπει να συνεχίζονται!    Έχω υπόψη μου, βέβαια, πως ο πολύπαθος πλανήτης μας γνωρίζει την καταστροφή και την πολυποίκιλη προσβολή πλήθους μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς, οι οποίες προκλήθηκαν, ή συνεχίζουν να προακλούνται, με ιδεολογικά, θεολογικά ή άλλα, καθαρά προσωπικά, κίνητρα. Δεν αγνοώ, επίσης, πως η εθνική μας πολιτιστική κληρονομιά έχει υποστεί διαχρονικά πολλούς βανδαλισμούς και λεηλασίες!    Όμως, σήμερα, γιατί βεβηλώνονται τα μνημεία, τα οποία είναι φορείς μνήμης; Αυτό είναι ένα ερώτημα, το οποίο είναι καλό να απαντηθεί, ειδικά, αν θέλουμε, όχι να λεγόμαστε, αλλά να είμαστε πολιτισμένοι, άνθρωποι δηλαδή που αγαπούν και σέβονται τα τεκμήρια της μνήμης, τα οποία συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην αίσθηση της ιστορικής και της πολιτισμικής συνέχειας, καθώς και στη σφυρηλάτηση της ταυτότητας και της αυτογνωσίας!    Διότι, αν οι βανδαλισμοί, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι, εκφράζουν την υποτίμηση της Παράδοσης, της εθνικής ή της τοπικής συνέχειας, την αντίδραση στο κατεστημένο, τη μνησικακία, το μίσος για συγκεκριμένα πρόσωπα, ζώντα ή τεθνεώτα, την απόρριψη  μορφών τέχνης, οι οποίες αντίκεινται στην αισθητική των καταστροφέων, ή ό,τι άλλο, τότε, εκτός από τον απόντα σεβασμό σε όσα σεβάστηκαν πολλοί άνθρωποι κι ο χρόνος, δηλώνεται και τεράστια  εσωτερική και πολιτισμική φτώχια!         Πόσο μάλλον, αν σκεφτούμε πως η φτώχια αυτή δεν αφορά μόνο στους καταστροφείς, αλλά και στο κοινωνικό σύνολο. Διότι το γεγονός ότι κάποιοι βανδαλίζουν δεν είναι άσχετο με το ότι πολλοί από τους άλλους αντιμετωπίζουν αδιάφορα, σχεδόν παθητικά, τα συμβαίνοντα, καθώς είναι διάχυτη η υποτίμηση του δημόσιου χώρου, ο οποίος στην αντίληψη αρκετών δεν είναι δικός τους, δεν τους ανήκει, άρα είναι ξένος και κατ’ επέκταση ασήμαντος, οπότε δεν πειράζει αν βανδαλίζεται και ασχημίζει!    Όμως, πέραν του ότι με ενδιαφέρει τι γίνεται αλλού, με απασχολεί ιδιαίτερα ό,τι συμβαίνει στον τόπο, όπου γεννήθηκα, τον οποίο υπεραγαπώ και για χρόνια διακονώ την πολιτιστική κληρονομιά του! Και σημειώνω με παρρησία πως η Ροδαυγή δεν έχει ανάγκη από βεβηλώσεις! Διότι, ό,τι οι πρόγονοί μας άφησαν, ανήκουν σ’ όλους και χρειάζονται τη φροντίδα και τον σεβασμό μας, ακόμα κι αν κάτι μας βρίσκει ανθρώπινα, ιδεολογικά ή φιλοσοφικά αντίθετους.    Η βεβήλωση, μάλιστα, του Ηρώου, δείχνει πολλά, τα οποία δεν είναι του παρόντος. Πόσο μάλλον, που κι αυτό, μνημείο της δεκαετίας του 1960, φαίνεται πως ενοχλεί, όπως παλιότερα ενοχλούσε η κρήνη της πλατείας, και όχι μόνο! Ακούγεται κιόλας πως πρέπει να κατεδαφιστεί για ακατανόητους λόγους. Μόνο, που όσοι διαχρονικά αποφασίζουν, ακόμα και νομότυπα, να αλλοιώνουν συνειδητά την ξεχωριστή ταυτότητα της Ροδαυγής, στης οποίας τα νάματα γαλουχηθήκαμε, οφείλουν να γνωρίζουν πως την κάνουν φτωχότερη κι είναι κρίμα!