Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Αίθουσα δεξιώσεων «Ο Παρθενών» (6-8-2020)   Δημοσιεύτηκε: Προσωπική σελίδα στο fb, (10-8-2020).       Ο περικαλλής ναός της Αθηνάς στην Ακρόπολη, ο Παρθενών, συνιστά ένα από τα πιο γνωστά αρχαία ελληνικά μνημεία παγκοσμίως και διακρίνεται για την αρχιτεκτονική του, για τον γλυπτό διάκοσμό του, για τις περιπέτειές του στο διάβα των καιρών, για τους συμβολισμούς του, για πλήθος λόγων εν τέλει, οι οποίοι διατηρούν το ενδιαφέρον γι’ αυτόν αδιάλειπτο.     Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την πανσέληνο της 3ης Αυγούστου, μονοπώλησε γι’ άλλη μια φορά την επικαιρότητα! Καθόλου τυχαία, βέβαια! Τόσο η προσέλευση του κόσμου τη νύχτα αυτή στον βράχο της Ακρόπολης όσο και η προβολή πολλών εικόνων του ναού με το ολόγιομο φεγγάρι πάνωθέ του στο διαδίκτυο, και όχι μόνο, έδωσαν το σχετικό στίγμα. Πόσο μάλλον, που σε κάποιες εξ αυτών η πανσέληνος προβαλλόταν, άκομψα θα έλεγα, υπερμεγέθης πάνω από τον ναό!     Επίσης, με αφορμή τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, ήρθε στο προσκήνιο παρόμοια περιπέτεια του Παρθενώνα, αφού από ναός της Αθηνάς, μετατράπηκε κάποια στιγμή σε ναό της Αγίας Σοφίας, αλλά και της Παναγιάς, ενώ και τέμενος μουσουλμανικό έγινε κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας, ώσπου να επιστρέψει μ’ έναν τρόπο στην αφετηρία του και ν’ αποτελεί πλέον παγκόσμιο σύμβολο, το οποίο υπερβαίνει λαούς και θρησκείες!     Όσο για τα «ταξιδεμένα» αρχιτεκτονικά μέλη του, λόγος πολύς γίνεται ήδη από τον 19ο αιώνα για την επιστροφή τους, η οποία, παρά την επιμονή μας, φαντάζει δύσκολη! Φυσικά, στη χώρα που φιλοξενούνται δέχονται πλήθος θαυμαστών απ’ όλο τον κόσμο και η αίθουσα όπου αυτά εκτίθενται έχει χρησιμέψει ως γνωστόν ακόμα και για την τέλεση δεξιώσεων, αναδεικνύοντας, παρά τις σχετικές αντιδράσεις, πόσο ο σύγχρονος άνθρωπος παραμένει δέσμιος της γοητείας τους!     Αξιοσημείωτη εν προκειμένω είναι παρόμοια χρήση του ίδιου του Παρθενώνα τον 19ο αιώνα! Συγκεκριμένα, κατά την περίοδο της γαλλοαγγλικής Κατοχής του Πειραιά (1854-57), η συμπεριφορά των στρατευμάτων Κατοχής ήταν απαράδεκτη, αρκετά επώδυνη για τους κατοίκους και η σχέση μεταξύ του στρατού Κατοχής και του ελληνικού στρατού υπήρξε πολύ άσχημη. Τότε, ο υπουργός των Στρατιωτικών, ο Δημήτριος Καλλέργης, φιλόγαλλος, αποφάσισε ν’ αντιμετωπίσει κάπως το ζήτημα, παραθέτοντας επίσημο συναδελφικό γεύμα στους Αγγλογάλλους! Πού; Όσο κι αν φαντάζει παράδοξο, στο ιερό δάπεδο του Παρθενώνα!     Και η εφημερίδα της εποχής «Αθηνά» (11-6-1854) έγραψε σχετικά: «Το παραγγελθέν συμπόσιον του στρατηγού Καλλέργη εγένετο χθες εις την Ακρόπολιν δι’ όλης της επισημότητος. Οι συνδαιτυμόνες ήσαν έως 250, ων οι πλείστοι αξιωματικοί του εν Πειραιεί γαλλικού και αγγλικού στρατού. Το γεύμα ήρξατο ακριβώς την τετάρτην ώραν και ετελείωσε την δεκάτην ώραν της νυκτός, παιανιζούσης της ελληνικής στρατιωτικής μουσικής. Ποτέ συμπόσιον δεν εγένετο δια μεγαλυτέρας ευταξίας και ησυχίας. Τα φαγητά, οι οίνοι, τα γλυκίσματα, εν ενί λόγω άπαντα τα εδέσματα υπήρχαν εκλεκτά και σπάνια. Ο στρατηγός Δημήτριος Καλλέργης φέρων την επίσημόν του στολήν εκάθητο εν τω μέσω, και περί αυτόν άπασα η χορεία των προσκεκλημένων. Ουδείς των υπουργών ή άλλων πολιτικών υπήρχε προσκεκλημένος, και ο λόγος φυσικός, διότι το συμπόσιον ήτο στρατιωτικόν. Αλλά παρευρέθησαν εις αυτό ο πρέσβης της Αγγλίας μετά της οικογενείας του, ο υπουργός των Εσωτερικών, ο νομάρχης Αττικής και Βοιωτίας, ο διευθυντής της Διοικητικής Αστυνομίας Αθηνών και Πειραιώς, ο γραμματεύς της Νομαρχίας και διάφοροι άλλοι επίσημοι πολίται μετά των οικογενειών των. Η Δημαρχία προσήνεγκε 1000 οκάδες δαδιού δια φανούς, οίτινες την νύκτα εφώτιζον άπασαν την πόλιν του Κέκροπος. Η ελληνική σημαία δε από πρωίας εκυμάτιζεν επί του Παρθενώνος. Με ευχαρίστησίν μας δε είδομεν ότι δια του συμποσίου τούτου οι αξιωματικοί του ημετέρου στρατού συναδελφώθησαν στενότατα μετά των αγγλογάλλων αξιωματικών, μεθ’ ων κατήλθον εις την πόλιν και συνδιεσκέδασαν εις τα καφενεία της Πρωτευούσης.»     Έχουν και οι δεξιώσεις τα αποτελέσματά τους! Πόσο μάλλον, όταν λαμβάνουν χώρα στο ιερό δάπεδο του Παρθενώνος!   Σχόλια: Γιώργος Ραβανίδης: (1) Καλημέρα! Διαβάζοντας, αναρωτήθηκα πως θα ένοιωθα κι εγώ ως καλεσμένος δεξίωσης στον Παρθενώνα: Δε βρήκα κάτι. Εγώ: Καλημέρα, Γιώργο! Σκέψου τις ετοιμασίες εκείνης της εποχής, προκειμένου ν' ανταποκριθούν στους "υψηλούς" καλεσμένους! Πάντως, μέσα από όλα αυτά, και όχι μόνο, αναδεικνύεται ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι επερχόμενοι μνημεία του παρελθόντος! Γ. Ρ.: (2) Έζησα στην περιοχή της Ακρόπολης αρκετά χρόνια. 1974-1984. Τελευταία φορά περαστικός το 2019. Σε αυτό το χρονικό διάστημα των 35 χρόνων πολλά άλλαξαν. Κάθε εποχή έχει τα δικά της θέματα. Οι νεότεροι θα βάλουν το χεράκι τους σε όλα. Δίχως να νοιάζονται για τις μελαγχολίες των πρεσβυτέρων. Μίμης Σκαναβής: Καλημέρα! Δεν φαντάστηκα όλο αυτό το σκηνικό, που πέρασε μια λαμπρά ιστορία στην Ακρόπολη. Όταν ήμουνα 12 και 25 χρόνων ανέβαινα, κοιτούσα με δέος τον Παρθενώνα. Εγώ: Τον Παρθενώνα θα τον αντικρύζουμε πάντα με δέος για πολλούς λόγους, ασχέτως με το πώς του έχουν συμπεριφερθεί διάφοροι στη ρύμη των καιρών! Νίκος Παπακωνσταντόπουλος: Με τη σημερινή ορολογία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και "πολυχώρος", Γιώτα!!! Εγώ: Οπωσδήποτε! Η γλώσσα μας δίνει αυτή τη δυνατότητα! Παναγιώτα Σμυρλή: Εξαιρετικές πληροφορέις! Σπουδαία γραφή! Εγώ: Σ’ ευχαριστώ πολύ, Παναγιώτα μου! Καλό Δεκαπενταύγουστο, γιορταστικό της καρδιάς και της ελπίδας!