Άρθρο - νεκρολογία της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Μνήμη Παναγιώτας Α. Φάσσαρη - Στούμπου, (12-10-2020)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Φιγαλικό Βήμα", αρ. φ. 240, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2020, σ. 4.      Αρκετές φορές στη διάρκεια της ζωής μας αποχαιρετούμε διαπαντός αγαπημένα πρόσωπα, μια και αναχωρούν για κείνο το ταξίδι, που επιστροφή δεν έχει και οδηγεί στο επέκεινα! Γι’ αυτό το ταξίδι, το οποίο κάνει ο καθένας μόνος του, κίνησε στις 8 Οκτωβρίου 2020 και η Παναγιώτα Α. Φάσσαρη - Στούμπου.    Η αξιομνημόνευτη νεκρή έζησε μακρό βίο, καθώς τη στιγμή, κατά την οποία αποδήμησε, διένυε το 105ο έτος της ηλικίας της! Σημαντικό να ζει ο άνθρωπος πολλά χρόνια και να φεύγει από τη ζωή πλήρης εμπειριών, που  καθόρισαν τον βίο του και προσδιόρισαν το στίγμα που χάραξε στην επί γης παρουσία του, το οποίο μένει στις ψυχές και στη σκέψη όσων τον γνώρισαν, τον εκτίμησαν, τον αγάπησαν,…    Το μακρόβιο στίγμα της αναφερθείσας νεκρής υπήρξε αξιοσημείωτο, καθώς την έκανε να ξεχωρίσει και να την κατατάξει σε κείνους, που μπορείς ν’ αποκαλείς Ανθρώπους, με κεφαλαίο το Α! Έχοντας μείνει ορφανή από μητέρα όντας ακόμα παιδί, επωμίστηκε πλήθος και δυσανάλογων με την ηλικία της ευθυνών, ενώ στην πρώιμη εφηβεία της ξενιτεύτηκε στην πρωτεύουσα, προκειμένου να εργαστεί και να στηρίξει οικονομικά την πατρική της οικογένεια! Εν μέσω πολέμων και άλλων δύσκολων συνθηκών ορθοπόδησε, δημιούργησε με πολλή, αφιερωματική αγάπη, θα έλεγα, εξαιρετική οικογένεια με τον σύζυγό της, τον αείμνηστο Δημήτριο Λ. Στούμπο, γεννώντας μαζί του τρία παιδιά, την Ελένη, τον Λεωνίδα, ο οποίος «έφυγε» πολύ νέος, και τον Χρήστο, ενώ στη συνέχεια απέκτησε εγγόνια και δισέγγονα.    Η ζωή πήρε και της έδωσε πολλά! Η ίδια, αντλώντας από τον μέσα κόσμο της δύναμη, ποτέ δεν λύγισε, αναδεικνύοντας με τη στάση της την αξία του να αγωνίζεται κανείς ακόμα κι όταν όλα γύρω του δείχνουν να καταρρέουν και αφιέρωσε τη ζωή της στην υπηρέτηση του καλού χωρίς εκπτώσεις!    Άπλωνε πάντα για συγγενείς, για φίλους, ακόμα και για ξένους, τις φτερούγες της και παραστεκόταν στη χαρά και στον πόνο τους! Βάδιζε, έχοντας ως οδηγό την αγάπη προς τον πλησίον, χωρίς υποκρισία! Συμπονούσε τους πάσχοντες και ελεούσε χωρίς τυμπανοκρουσίες, μην αναμένοντας ανταπόδοση! Συζητούσε με σωφροσύνη και νουθετούσε χωρίς να προσβάλει ή να επιβάλει αυτό που κάθε φορά θεωρούσε ορθό!    Λάτρευε την ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Φιγαλία, για την οποία πάντα μιλούσε, αθεράπευτα τη νοσταλγούσε και μέχρι το ξεψύχισμά της εκεί τη σκέψη της γυρόφερνε! Πλέον, έχει εκπληρωθεί η επιθυμία της να ταφεί στα χώματα, όπου έκανε τα πρώτα βήματά της, βίωσε τις πρώτες χαρές και λύπες κι απ’ όπου κίνησε για τον αγώνα της ζωής, του οποίου νικήτρια αναδείχθηκε!    Όντας δύσκολο να μιλήσει κανείς με επάρκεια για τον βίο ενός ανθρώπου σ’ ένα κείμενο μνήμης σαν κι αυτό, κλείνω, σημειώνοντας πως η Παναγιώτα Α. Φάσσαρη - Στούμπου, πεθερά μου, υπήρξε πολύ σημαντική παρουσία στη ζωή μου, την αγάπησα και με αγάπησε, και κρατώ ως ακριβή παρακαταθήκη ό,τι έζησα μαζί της! Δεν εύχομαι σε μένα και σ’ όσους τη γνώρισαν να ζήσουμε όσο εκείνη! Εύχομαι, όμως, να τη θυμόμαστε με αγάπη και να προσπαθούμε να ζούμε μιμούμενοι τις αρετές και το ήθος της! Αυτό θα είναι το σημαντικότερο μνημόσυνο! Η νύφη της Παναγιώτα Π. Λάμπρη - Στούμπου