Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Ο «δρόμος» του πολιτισμού... (11-12-2009)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα «Ηχώ της Άρτας», αρ. φύλλου 12253, σελ. 4, 12-12-09   Στην τάξη εξελίσσεται η διδασκαλία αποσπασμάτων από τους «Ελεύθερους πολιορκημένους» του Διονυσίου Σολωμού. Καθηγήτρια και μαθητές έχουν αφεθεί στη μαγεία της ποιητικής γραφής του εθνικού ποιητή και στα πανανθρώπινα νοήματά της. Η καθηγήτρια διαβάζει αισθαντικά και για τελευταία φορά τους στίχους που περιέχονται στο σχολικό βιβλίο· στην τάξη επικρατεί απόλυτη σιωπή: «[…] Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·/ η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι./ Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:/ Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει». Η ανάγνωση τελειώνει, πολλά ζευγάρια μάτια κοιτούν τη διδάσκουσα λες και κάτι περιμένουν ν’ ακούσουν ακόμα, μια αλλοδαπή μαθήτρια την κοιτάζει με βουρκωμένα μάτια και λέει: «Αυτό το ποίημα, κυρία, δεν είναι μόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους ανθρώπους! Με άγγιξαν βαθιά οι στίχοι του Σολωμού και η ανάγνωσή σας!»…       Η παραπάνω περιγραφή θα μπορούσε να συνεχιστεί με ό,τι ακολούθησε, θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει ένα σύντομο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ ή θα μπορούσε ακόμα να εκληφθεί και ως μια προσπάθεια να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία μου δημοσιοποιώντας μια εμπειρία από τον εργασιακό μου χώρο· σας βεβαιώνω πως δεν πρόκειται γι’ αυτό. Αν και τέτοιες εμπειρίες δικαιώνουν, όσους επέλεξαν ως επάγγελμα το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, ο λόγος της αναφοράς μου είναι άλλος και θέλω να τον μοιραστώ μαζί σας.       Όταν πριν μερικά χρόνια είχα τον πρώτο αλλοδαπό μαθητή στην τάξη, ομολογώ πως προβληματίστηκα αρκετά, αφού εκείνος δυσκολεύονταν πολύ να επικοινωνήσει μαζί μας και κατ’ αναλογία κι εμείς μ’ αυτόν. Ο προβληματισμός που μου προκάλεσε αυτή η πρώτη εμπειρία με έκανε να αντιληφθώ πολύ νωρίς την καινούργια πραγματικότητα που διαμορφώνονταν στη χώρα μας με τη συνεχή εισροή ξένων, η οποία θα είχε ως άμεση συνέπεια την αύξηση των αλλοδαπών μαθητών στις σχολικές τάξεις, η οποία όπως ήταν φυσικό θα δημιουργούσε καινούργια δεδομένα. Μεταξύ άλλων, εκείνο που ευτυχώς αντιλήφθηκα νωρίς, ήταν πως πέρα από τις όποιες «παρεμβάσεις» της πολιτείας, οι οποίες πολύ συχνά δεν γίνονται στην ώρα τους, το στοίχημα για την «εκπαίδευση» και την «ενσωμάτωση» αυτών των παιδιών στην ελληνική κοινωνία έπρεπε σε μεγάλο βαθμό να το κερδίσουν οι εκπαιδευτικοί. Δύσκολο, αλλά μαχητό στοίχημα, αλήθεια!...       Και σήμερα εξακολουθώ να πιστεύω το ίδιο. Μετά μάλιστα από την τελευταία μου εμπειρία κατά τη διδασκαλία των «Ελεύθερων πολιορκημένων», αλλά και άλλων που είχα την ευτυχία να ζήσω τα τελευταία χρόνια, μπορώ με παρρησία να πω πως δεν υπάρχει πιο ασφαλής δρόμος, για να κατανοήσουν και εν τέλει να αγαπήσουν οι λαοί ο ένας τον άλλον, από το «δρόμο» της παιδείας και του πολιτισμού!...