Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Στο "Άλσος των ποιητών", (3-1-2022)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Πρωινός Λόγος" Ιωαννίνων, 5-1-2022, σ. 1 → 11. https://issuu.com/proinos_logos/docs/05_01_2022 Προσωπική σελίδα στο fb, 6-1-2022.      Η εφημερίδα έβαλε ως υπέρτιτλο στο άρθρο μου "Σε... μαύρο χάλι οι προτομές του" και ως τίτλο "Γιατί τέτοια ασχήμια στο "Άλσος των ποιητών";" και πρόσθεσε τις ακόλουθες τέσσερις παραγράφους, πριν το δικό μου κείμενο, καθώς και τον υπότιτλο "Γιατί τέτοιο χάλι;":    "Σε πλήρη εγκατάλειψη έχει περιέλθει το περίφημο «Άλσος των ποιητών» στα Γιάννενα, ειδικά σε ότι αφορά τις προτομές των λογοτεχνών που φιλοξενούνται στον χώρο του, άλλες εκ των οποίων έχουν... κάνει φτερά και άλλες στέκουν βρώμικες και απεριποίητες.    Η διαπίστωση ανήκει στη γνωστή λογοτέχνη από την Άρτα Παναγιώτα Π. Λάμπρη, η οποία με κείμενό της μεταφέρει στον «Π. Λ.» την αρνητική εντύπωση που αποκόμισε κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στο Άλσος. Εύλογα η κ. Λάμπρη αναρωτιέται πώς γίνεται ανεκτή από Αρχές και πολίτες η ασχήμια αυτή που παρουσιάζει ένα τόσο κεντρικό σημείο της.    "Γιατί τέτοιο χάλι;"    Με γλαφυρό τρόπο περιγράφει η Παναγιώτα Λάμπρη τις εντυπώσεις της από την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το «Άλσος των ποιητών». Συγκεκριμένα, αναφέρει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:"      Όταν πριν πολλά χρόνια αντίκρισα το «Άλσος των ποιητών» στην πόλη των Ιωαννίνων, θαύμασα αυτόν τον μικρό πνεύμονα πρασίνου, πόσο μάλλον, που ήταν κοσμημένος με προτομές ποιητών, τοποθετημένες πάνω σε υπέροχα λίθινα βάθρα, οι οποίες σου υπενθύμιζαν με την παρουσία τους την πνευματική δυναμική της πόλης. Όταν προσφάτως έφτασα εκεί με συντροφιά, ένιωσα μεγάλη απογοήτευση, θλίψη, θυμό,…, αφού ο χώρος ήταν παραμελημένος, ενώ οι προτομές είχαν τα μαύρα τους τα χάλια και κάποιες πρέπει να είχαν κάνει φτερά, αφού υπήρχαν βάθρα άδεια! Εκτός και ήταν έτσι εξ αρχής.    Τα ίδια συναισθήματα γεννήθηκαν και στη συντροφιά μου, τα οποία έγιναν αφορμή για επιτόπια συζήτηση, και όχι μόνο. Κατόπιν, σε αναζήτησή μου στο διαδίκτυο βρήκα κείμενα, τα οποία αναφέρονται στο θέμα και τα οποία έχουν γραφεί χρόνια πριν! Κι αναρωτιέμαι. Πώς μπορεί να είναι ανεκτή μια τέτοια εικόνα στο κέντρο της πόλης, η οποία παινεύεται για το «πρώτη στ’ άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα»; Πώς μπορεί μπροστά σε τέτοιας έκτασης βεβήλωση να υπάρχει απραξία και καμία προσπάθεια επανόρθωσης; Πώς μπορεί οι δημότες και οι ιθύνοντες της πόλης να περνούν από το «Άλσος των ποιητών» - τι ειρωνεία - χωρίς να τους ενοχλεί η ασχήμια και οι εν γένει αντιποιητικές εικόνες, οι οποίες προσβάλλουν τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, οι οποίοι φιλοτέχνησαν τις προτομές, και κατ’ επέκταση τον καθένα;    Εκτός και η παρακμή είναι τόσο μεγάλη που οι άνθρωποι συνήθισαν την ασχήμια και αντί να την απεχθάνονται, την έχουν συνηθίσει σαν ένα τέρας αναγκαίο στην καθημερινότητά τους, όπως το περιγράφει και ο Μάνος Χατζιδάκις: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. […] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;»   Σχόλια Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος: Kαλημέρα, Γιώτα, και χρόνια πολλά!  Συγχαρητήρια και ευχαριστίες για το βαρύνουσας σημασία θέμα που θίγεις. Θέλω να πιστεύω πως οι περισσότεροι εξ ημών δεν δώσαμε αυτή την παιδεία στους νεότερους και αναρωτιέμαι τί έχει φταίξει. Ίσως πολλοί εκλαμβάνουν την έννοια της ελευθερίας «να κάνω ό,τι θέλω, όποτε θέλω και όπως θέλω». Εμ, αυτό δεν είναι ελευθερία, είναι ασυδοσία. Πόσο, άραγε, μπορούμε να ελπίζουμε ότι η κατάσταση θ’ αλλάξει επί τα βελτίω, αφού συνεχώς επιδεινώνεται;… Εγώ: Καλημέρα, Νίκο, χρόνια πολλά και φωτισμένα! Είναι βέβαιο πως υπάρχει ευθύνη, ορατή αν ψηλαφείς τα ανθρώπινα χωρίς προκατάληψη. Πρόκειται για Παιδεία, και όχι μόνο, η οποία διαμορφώθηκε σε βάθος χρόνου και αφορά στην αντίληψη πως ο δημόσιος χώρος δεν μας ανήκει, οπότε τον κακοποιούμε κατά το δοκούν! Η εικόνα του εν λόγω άλσους, που λέγεται και των ποιητών, είναι ντροπή για την πόλη που το φιλοξενεί! Ν. Π.: Γιώτα μου, την ίδια εικόνα αντίκρυσα προ καιρού στο Πεδίο του Άρεως, στα αγάλματα των ηρώων του 1821. Παρόμοια η εικόνα σε πολλά σημεία άλλα σημεία των πόλεων. Δυστυχώς...   Δημήτρης Πολίτης: Ας ελπίσουμε ότι θα ενδιαφερθούν για την αποκατάσταση οι αρχές του τόπου. Η έλλειψη παιδείας, οδηγεί δυστυχώς, σε αυτά τα φαινόμενα. Εγώ: Μακάρι, Δημήτρη! Κάποιοι, λίγοι πιστεύω, θεωρούν δικαίωμά τους να βεβηλώνουν! Αν οι πολλοί και οι αρχές της πόλης δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, τίποτα δεν θ' αλλάξει!   Διαμάντω Κίτσου: Έλλειψη παιδείας και πολιτισμού, Γιώτα! Δυστυχώς, κάποιοι δεν σέβονται τίποτα, ούτε καν τα μνημεία! Χρόνια πολλά και φωτισμένα!!! Εγώ: Καλημέρα, Διαμάντω! Είναι δυσάρεστο όλο αυτό και προκαλεί αρνητικά συναισθήματα. Το ζήτημα είναι ότι υπάρχει και μια μορφή ανοχής της κατάστασης.   Ιωάννης Δαλάπας: Μα τόσος ανθελληνισμος στην Πατρίδα; Πού είναι οι αρχές; Πού είναι οι Έλληνες; Εγώ: Καλημέρα, Γιάννη! Πού στ' αλήθεια; Διότι υπάρχει ανοχή χρόνων!   Μίμης Σκαναβής: Έπειτα οι τοπικοί σύλλογοι των ποιητών και λογοτεχνών γιατί δεν δραστηριούνται για διαμαρτυρίες για την έλλειψη της επιτήρησης των προτομών κλπ! Εγώ: Όμορφη μέρα! Έχετε δίκιο! Όφειλαν αυτοί πρώτοι να ενδιαφερθούν! Δυστυχώς, κι εδώ δεν πάμε πίσω σ' αυτόν τον τομέα. Μια βόλτα στις πλατείες το αποδεικνύει.   Βασίλης Α. Τάτσης: Παναγιώτα, για άλλη μια φορά  συγχαρητήρια! Εγώ: Να 'σαι καλά, Βασίλη! Σ' ευχαριστώ! Γράφουμε, γράφουμε, αλλά τα λόγια μας φαίνεται πως έχασαν τη δύναμή τους. Όσο για το λεγόμενο "Άλσος των ποιητών" μόνο ποιητικό δεν είναι πλέον!   Άντα Μιχαλοπούλου - Καραμάνου: Λυπάμαι πολύ για την βεβήλωση και την εγκατάλειψη, μα πιό πολύ για τα αίτια που την προκαλούν. Εγώ: Είναι πράγματι λυπηρά όλα αυτά και δυστυχώς υπάρχουν σε σημεία και άλλων πόλεων! Τα αίτια είναι ποικίλα και κάποιες φορές υποκρύπτεται ιδεολογικοποίηση.   Αρετή Θεοδωροπούλου: Θλίψη και οργή γι αυτήν την παρακμή που δεσπόζει παντού γύρω μας... Εγώ: Πράγματι! Όταν ο άνθρωπος αγαπήσει πάλι τον δημόσιο χώρο που τον περιβάλλει κάτι θ' αλλάξει.