Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Ακούει κανείς; (15-9-2022)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Ηχώ της Άρτας", 17-9-2022 Προσωπική σελίδα μου στο fb, 17-9-2022.       Εδώ και μερικά χρόνια, στην Ήπειρο, της οποίας ο πολιτισμός είναι συνυφασμένος με την πέτρα, σε κάποιες πόλεις, αλλά και σε χωριά, θα μπορούσαμε να πούμε πως επικράτησε μια μορφή συρμού που υπαγορεύει την επίστρωση οδών με κυβόλιθους, για τους οποίους λέγεται πως έχουν για πατρίδα τη μακρινή Κίνα. Δεν γνωρίζω αν αυτό οφείλεται στο κόστος ή σε αλλαγή αισθητικής αντίληψης των Ηπειρωτών ιθυνόντων. Εκείνο, το οποίο διαπιστώνεται, όμως, είναι πως οι σχετικές επιστρώσεις, πέραν άλλων, συνιστούν παγίδα για τους διαβάτες, και κυρίως για άτομα, τα οποία έχουν κάποια αναπηρία που δυσκολεύει την κίνησή τους, πόσο μάλλον για όσους κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο.     Εν προκειμένω, έκανα αυτόν τον πρόλογο όχι για να μιλήσω για το θέμα σε βάθος, καθώς άπτεται πολιτικών,πολιτιστικών,…, παραμέτρων, αλλά για ν’ αναφερθώ στη Ροδαυγή, όπου μεγάλο μέρος του επιστρωμένου με κυβόλιθους οδοστρώματος και ειδικότερα εκείνο, του οποίου η εικόνα βοά για τις κατασκευαστικές κακοτεχνίες του, αποτελεί παγίδα για τους διερχόμενους, καθώςμεταξύ άλλων έχουν την αίσθηση πως βαδίζουν πάνω σε πέτρες. Αυτή την αποφεύγουν μόνο όσοι φοράνε υποδήματα με χοντρές ή σκληρές σόλες. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν! Ειδικά για τιςγυναίκες, οι οποίες φορούν παπούτσια με τακούνια, το βάδισμα εξελίσσεται σε τυραννία, μια και πρέπει να πατούν με το μισό πέλμα από πέτρα σε πέτρα, ώστε ν’ αποφύγουν πιθανή πτώση, αλλά και για να προστατεύσουναυτά στοιχειωδώς. Το ίδιο σχεδόν ισχύει και για κείνες που φορούν σανδάλια ή πέδιλα, καθώς ανά πάσα στιγμή μπορεί μέρος τους να χωθεί σε χάσκοντα αρμό με ό,τι αυτό σημαίνει.Και φυσικά είναι άκρως δυσάρεστη η εικόνα οδηγού αμαξιδίου, όταν φθάνει εκεί και πρέπει να κάνει αναστροφή και να πορευτεί με τα νώτα!     Υπήρξαν πολλές πτώσεις; Όχι! Διότι ο καθένας, όταν βαδίζει σε δύσβατο σημείο, προσέχει και γνωρίζω περιπτώσεις κατοίκων, οι οποίοι, μολονότι επιθυμούν να κινηθούν πεζοί από το σπίτι τους στο κέντρο και ως την πλατεία του χωριού, αφού δυσκολεύονται να βαδίσουν στο εν λόγω οδόστρωμα, μετακινούνται εποχούμενοι. Επιπρόσθετα, τον χειμώνα, όταν ρίχνει χιόνι, δεν γίνεται αποχιονισμός -άλλο μεγάλο πρόβλημα αυτό(!)-, διότι, όπως λέγεται, υπάρχει κίνδυνος να καταστραφούν οι επίμαχοι και ήδη προβληματικοί αρμοί!     Ωραία τα παράπονα, αλλά τι κάνατε, ώστε να διορθωθεί το πρόβλημα, ίσως ρωτήσει κάποιος. Τι άλλο από το να υποβάλουμε σχετικό γραπτό αίτημα στην Κοινότητα και μέσω αυτής στον Δήμο Αρταίων, ήδη από το 2015! Τι έγινε; Τίποτε!     Ως εκ τούτου, έχοντας περάσει από τότε επτά συναπτά έτη, επανερχόμαστε μέσω του τύπου και ζητούμε κάποιος από τους υπευθύνους ν’ ακούσει, να ενδιαφερθεί και να διορθώσει τη βατότητα του δρόμου για όλους, γεμίζοντας τους κενούς αρμούς με σκυρόδεμα ή άλλο πρόσφορο υλικό και να δημιουργήσει λωρίδα με ειδικό τάπητα για ανθρώπους, οι οποίοι έχουν κινητικά προβλήματα ή κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια ή γενικώς βαδίζουν δύσκολα στην υπάρχουσα από κυβόλιθους επίστρωση.     Και μη σκεφτεί κάποιος τι θέλουν οι χωρικοί και διαμαρτύρονται, διότι οι μόνιμα διαμένοντες στη Ροδαυγή και όσοι διαθέτουν εκεί εξοχική κατοικία πληρώνουν δημοτικά τέλη, που σημαίνει πως και γι’ αυτούς οφείλει να γνοιάζεται η δημοτική αρχή. Δεν λέω πως τους έχει εγκαταλείψει, καθώς κάποια έργα έχουν γίνει ή γίνονται, αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα, το οποίο ζητά τη λύση του, και το παρόν άρθρο αποτελεί φωνή και για όλους εκείνους, είναι αρκετοί, οι οποίοι είναι εξοργισμένοι με την κατάσταση και δεν έχουν τη δυνατότητα να γράψουν και να διαμαρτυρηθούν, αλλά αναμένουν κάποιον από μηχανής θεό να τους γνοιαστεί.     Τέλος, αφού η παρέμβαση, η οποία έγινε υπηρεσιακά το 2015 -δεν είναι η μόνη-, δεν οδήγησε σε λύση του προβλήματος, λέτε το παρόν άρθρο να λειτουργήσει ως θεός από μηχανής και να τη φέρει χάριν όσων ταλαιπωρούνται, λιγότερο ή περισσότερο, στο κέντρο της Ροδαυγής; Ίδωμεν!   Σχόλια: Γεώργος Ραβανίδης: Καίριο το άρθρο σου! Διαμάντω Κίτσου: Είθε το παρόν άρθρο σου να ευαισθητοποιήσει τους υπεύθυνους και να δώσουν τη λύση στο πρόβλημα αυτό! Εγώ: Κι εγώ ελπίζω, αλλά... Μαρίζα Αγγελοπούλου: Ωραία τα είπες! Εγώ: Σ' ευχαριστώ πολύ! Θεωρώ πως κάνω το χρέος μου προς τον τόπο που με γέννησε, όταν γράφω και για όσα με πληγώνουν όχι μόνο γι' αυτά, τα οποία με εμπνέουν κι έχω αποτυπώσει σε βιβλία και άλλα κείμενά μου, με την ελπίδα πως οι ιθύνοντες θα τα λάβουν υπόψη! Μ. Α.: Καρδούλα τριαντάφυλλο (εικόνα) Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος: Καλημέρα, Γιώτα, καλή Κυριακή! Φοβάμαι πως πολλά τα λέμε, για "να ακούμε εμείς"! Εγώ: Ευχαριστώ πολύ, Νίκο! Επίσης! Παρόλα αυτά, οφείλουμε να επισημαίνουμε και να ζητούμε! Κάποιες φορές, αν όχι όλες, γινόμαστε αφορμή, για ν' αλλάξουν ή να διορθωθούν πράγματα.