Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Καθόλου πρωτότυπη είδηση, (12-2-2024)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Πρωινός λόγος" Ιωαννίνων, 13-2-2024, σ. 1 & 4, με τον τίτλο, "Έλλειψη σεβασμού στους δασκάλους!...". Προσωπική μου σελίδα στο fb, 13-2-2024.       «Πατέρας μαθητή επιτέθηκε σε καθηγήτρια…» ήταν ο τίτλος μιας από τις ειδήσεις των ημερών! Μόνο που αν έρχονταν στο φως όλα τα περιστατικά άσκησης βίας εις βάρος των εκπαιδευτικών, αυτός ο τίτλος δεν θα αποτελούσε πλέον είδηση! Και τούτο, διότι τα γεγονότα άσκησης λεκτικής και ψυχολογικής βίας, μερίδας μαθητών και γονέων, απέναντι σε διδάσκοντες όλων των βαθμίδων αποτελούν εδώ και κάποια χρόνια κοινό τόπο.     Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αυτοί γίνονται δέκτες προσβολών και απειλών, ενώ άλλες φορές, με όποια απόπειρα αιτιολογημένης επιβολής τιμωρίας σε κάποιον μαθητή, καταφτάνουν ο ένας ή και οι δύο γονείς, μαινόμενοι, πριν καν ακούσουν τι ακριβώς συνέβη, αφού ό,τι τους μετέφερε το παιδί τους συνιστά θέσφατο.     Θυμάμαι καθαρά περιστατικό, στο οποίο δεν υπήρχε τιμωρία, αλλά επίμονη αναφορά στον μαθητή πως οφείλει να φέρνει στο μάθημα τα βιβλία του, ένα τετράδιο, ούτε λόγος για περισσότερα, κι ένα στυλό! Τι το ήθελα το ενδιαφέρον και την επιμονή! Κάποια μέρα, καταφτάνει ο πατέρας και ακολουθεί ο διάλογος: «Κυρία Λάμπρη, θέλω να σας πω κάτι!» «Παρακαλώ, πείτε μου!» «Νομίζω ότι έχετε βάλει στο μάτι τον γιο μου!»  «Από πού το συμπεραίνετε αυτό; Είναι δυνατόν να βάλω στο μάτι, όπως λέτε, έναν δεκαπεντάχρονο;» «Ναι, έτσι μου είπε ο γιος μου!» «Μάλιστα! Τον ρωτήσατε πώς το κατάλαβε αυτό;» «Μου είπε ότι του λέτε συνέχεια να φέρει βιβλία,…» «Δεν θα ’πρεπε; Δεν είναι υποχρέωση του μαθητή να έρχεται στο σχολείο με τα βιβλία του; Και, ξέρετε, τα γλωσσικά μαθήματα, εκτός από άλλα μέσα, χρειάζονται και τα βιβλία!» «Ναι, αλλά δεν πρέπει να τον πιέζετε!» «Ωραία, από αύριο δεν θα του ξαναπώ να φέρει βιβλία, κ.λπ.!» «Α! δεν είπαμε αυτό!»  «Τι εννοείτε, λοιπόν;» Και η συζήτηση συνεχίστηκε για λίγο ακόμα, φυσικά, με τον πατέρα να συμφωνεί μαζί μου, αλλά…     Το παραπάνω είναι ένα απλό παράδειγμα, για να κατανοήσουμε πως κάποια από τα αυτονόητα έχουν γίνει ζητούμενα κι αυτά δεν θα έρθει κάποιος από μηχανής θεός να το λύσει! Ό,τι και να κάνει η Πολιτεία, όταν οι γονείς, αντί να υποβοηθούν το έργο των Δασκάλων χάριν της εκπαίδευσης των παιδιών τους, το υποσκάπτουν ποικιλότροπα, τίποτα δεν θ’ αλλάξει! Διότι το σχολείο συνιστά κοινότητα και ως κοινότητα, για να λειτουργεί και να είναι αποτελεσματική, απαιτεί συνεργασία και αλληλοσεβασμό.     Αν έβγαιναν στο προσκήνιο όσα καθημερινά βιώνουν οι διδάσκοντες, θα βούρκωνε ακόμα κι ο ουρανός! Διότι, πώς να έχουν την ηρεμία και τη διάθεση να διδάξουν, όταν τους υβρίζουν, τους προσβάλουν, τους απειλούν για διάφορους λόγους κάποιοι μαθητές τους και οι γονείς τους, όπως κανένας άλλος άνθρωπος στην κοινωνία, λόγω του ήθους τους, ποτέ δεν το έπραξε;     Οι αιτίες που συμβαίνουν τα αναφερθέντα είναι πολλές, έχουν πολλές αφετηρίες και πολλούς αποδέκτες! Πράγματα, όμως, όλα τούτα, λίγο πολύ γνωστά, που ως οικογένεια, ως σχολείο, ως κοινωνία κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε ή τα βλέπουμε και κάνουμε πως δεν μας αφορούν ή, για ν’ αναφερθώ και σ’ αυτή την κατηγορία, υπάρχουν κι εκείνοι, οι οποίοι κάνουν τον αγώνα τον καλό, αλλά η προσπάθειά τους, αν δεν αποβεί μάταιη, έχει μικρότερη από τα αναμενόμενα απήχηση!    Αυτό το κείμενο, το έγραψα για τούτους τους τελευταίους και, κυρίως, για τους Δασκάλους, που μάχονται καθημερινά μέσα στις αίθουσες κι έχουν συνείδηση της αποστολής τους! Όλους αυτούς, αν η κοινωνία τους βάλει απέναντί της και δεν σταθεί δίπλα τους, δεν θα χάσουν οι Δάσκαλοι, αλλά τα παιδιά, στα οποία πρέπει να προταθεί μια ζωή με νόημα, που σημαίνει μια ζωή με προσπάθεια, με εργατικότητα, με εντιμότητα, με σεβασμό, με εξέλιξη, με…     Εκτός πια και η κοινωνία αποφάσισε πως δεν χρειάζεται τους Δασκάλους, αφού τόσοι πρόθυμοι υπάρχουν πλέον, για να διδάξουν ασχέτως περιεχομένου τα παιδιά του κόσμου! Διότι Δάσκαλοι -πάντα με κεφαλαίο Δ- υπάρχουν και θα υπάρχουν! Το ζήτημα είναι ποιοι θα τους σέβονται και ποιοι θα θέλουν να διδαχθούν!  Και δεν πρέπει να ξεχνούμε πως ο Μέγας Αλέξανδρος δεν θα ήταν αυτό που ήταν, αν δεν είχε έναν σπουδαίο δάσκαλο, τον Αριστοτέλη! Κάτι που και ο ίδιος αναγνώριζε, λέγοντας πως στους γονείς του όφειλε το ζην, αλλά στον δάσκαλό του του ευ ζην!     Συμπερασματικά, ας αποφασίσουμε τι κοινωνία θέλουμε! Αν μας αρέσει, όπως εξελιχθήκαμε, κανένα πρόβλημα! Πάντως, ένα είναι βέβαιο! Μ’ όση ύλη και μ’ όσο ναρκισσισμό κι αν μπουκώσουμε τα παιδιά μας, χαρά και εσωτερική πληρότητα δεν θα τους προσφέρουμε! Διότι, χωρίς να κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, χωρίς όρια και χωρίς μέτρο, καμία παιδαγωγική δεν ήταν ποτέ αποτελεσματική. Αυτά μας είπαν οι παλιοί κι ακόμα ισχύουν! Η επιλογή είναι δική μας!