Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Φεμινισμός και μισογυνισμός, (2-4-2024)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Πρωινός λόγος" Ιωαννίνων, 4-4- 2024, σ. 1 & 3. Εφημερίδα "Ηχώ της Άρτας", 4-4-2024, σ. 1. Προσωπική μου σελίδα στο fb, 13-2-2024.       Έχουν περάσει πολλά χρόνια, αφότου οι γυναίκες διαδήλωναν με το σύνθημα, «Δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι του ανδρός μου, θέλω να είμαι ο εαυτός μου». Πλέον, οι νόμοι της Πολιτείας έχουν κατοχυρώσει την ισοτιμία τους με τους άνδρες και οι ίδιες μπορούν να δράσουν στον δημόσιο βίο χωρίς, αντικειμενικά, να τις εμποδίζει κανείς.     Αντικειμενικά, διότι υπάρχουν ακόμη νοοτροπίες και στερεότυπα, τα οποία πρέπει να υπερβεί, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Πολύ περισσότερο, που οι κοινωνίες, ενώ σε κάποια θέματα δείχνουν γρήγορα αντανακλαστικά και υιοθετούν το καινούργιο, σ’ άλλα κατατρύχονται από έναν αργόσυρτο ρυθμό προσαρμογής, του οποίου οι συνέπειες στις ίδιες επιστρέφουν.     Σ’ αυτή την πάλη του νέου με το παλιό όμως, οι γυναίκες, αν επιθυμούν πράγματι ν’ αναδείξουν τα θετικά στοιχεία του φύλου τους και μ’ αυτά να διακριθούν -είπαμε, με τους άνδρες ισότιμες είμαστε, δεν είμαστε το ίδιο, από πολλές απόψεις-, οφείλουν να αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους χωρίς να τους μιμούνται. Μάλιστα, και σε περίπτωση που θέλουν σε κάτι να τους μιμηθούν, είναι προφανές πως δεν χρειάζεται να υιοθετήσουν αρνητικές συμπεριφορές τους, τις οποίες με πάθος κατήγγειλαν και ακόμα καταγγέλλουν κατά περίπτωση.      Και σημειώνω πως πάντα ένιωθα άβολα, όταν άκουγα κάποιες μαθήτριες στην αυλή του σχολείου να εκφράζονται με λόγια που ακόμα και άνδρες διστάζουν να πουν, υιοθετώντας μάλιστα υποτιμητικές για το γυναικείο φύλο εκφράσεις.  Ίσως, να μην είχα λάβει τα μηνύματα των καιρών, φαίνεται. Διότι, όταν τους μιλούσα για ό,τι είχα ακούσει, εκείνες ζητούσαν συνήθως ένα τυπικό συγγνώμη, αλλά δεν θεωρούσαν πως ήταν απρέπεια να λέγονται όσα έλεγαν σε δημόσιο χώρο, πόσο μάλλον στο σχολείο.     Βέβαια, πλέον το πράγμα έχει πάει σ’ άλλο επίπεδο, αφού αποτελεί σύνηθες θέμα των ειδήσεων πως κορίτσια, στην εφηβεία, δέρνονται σε κοινή θέα, ενώ κάποιοι τις καταγράφουν, όπως άλλοι το κάνουν για όμορφα τοπία ή μνημεία, και συχνά τις διασύρουν με τη δημοσίευση του καταγραφέντος υλικού. Όχι πως παλιά ο κόσμος ήταν αγγελικός, αλλά τέτοια φαινόμενα ήταν σπάνια και συνήθως βλέπαμε να συμβαίνουν μεταξύ αγοριών, ιδίως στα παιχνίδια τους.      Αυτού του είδους η επίθεση γυναικών σε γυναίκες -θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν από την ανάποδη μισογυνισμό- έχει γίνει επιστήμη στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ, όχι σπάνια, βλέπουμε να επιτίθενται λεκτικά στο άλλο φύλο, για ποικίλους λόγους, με απρεπέστατο λεξιλόγιο. Δυστυχώς, στον χορό αυτό έχουν μπει και γυναίκες επώνυμες ή ασκούσες δημόσιο λειτούργημα, οι οποίες δεν διστάζουν, για το όποιο όφελος, να διασύρουν άλλες, λέγοντας ή γράφοντας τα ανείπωτα και κυρίως δίνοντας παράδειγμα, γενόμενες αρνητικό πρότυπο σε μια κοινωνία που τόση ανάγκη έχει από θετικά, τα οποία συνήθως ζουν στη σκιά.     Για όλα τα ανωτέρω, και όχι μόνο, θεωρώ πως οι γυναίκες οφείλουν ν’ αναστοχαστούν για το ποια θέλουν να είναι η θέση τους στην κοινωνία. Αυτό, όμως, με την ισοτιμία τους να είναι κατοχυρωμένη, κανείς δεν θα έρθει να τους την επιβάλει! Η απόφαση είναι δική τους!     Και ναι, οι γυναίκες έχουν δικαίωμα ν’ αποφασίζουν για τη μόρφωσή τους, για το αν θα δημιουργήσουν οικογένεια, για το αν θα δραστηριοποιηθούν στη δημόσια ζωή, για το αν…, για το πώς επιθυμούν εν τέλει να ζήσουν! Αλλά θαρρώ πως οι σύγχρονες γυναίκες, ειδικά στις δυτικές κοινωνίες, δεν πρέπει να ξεχνούν πόσα δικαιώματα απολαμβάνουν σε σχέση όχι μόνο με τις μητέρες τους, αλλά με εκατομμύρια γυναικών στον κόσμο, και πως αυτό έχουν χρέος και να το διαφυλάξουν και να το αξιοποιήσουν προς όφελος των ίδιων και της κοινωνίας.       Εκτός και το πήραν απόφαση να μετεξελιχθούν σε κακέκτυπα των ανδρών, διαψεύδοντας όλες εκείνες που αγωνίστηκαν για την κοινωνική ανύψωση της γυναίκας. Ως εκ τούτου, η κοινωνία και ιδίως φορείς της, όπως η οικογένεια, το σχολείο, η Πολιτεία,... έχουν πολύ έργο ακόμα. Όχι μόνο για να διδάξουν τα μέλη τους για τον οφειλόμενο σεβασμό στους άλλους, ασχέτως φύλου, αλλά και για το πώς η συνεργασία και η συμπόρευση ανθρώπων του ίδιου ή διαφορετικού φύλου εξομαλύνει τις διαφορές και συμβάλλει στην κοινωνική αρμονία. Κι αυτά, με παραδείγματα ζωής, τα οποία διαψεύδουν ωραιοποιημένα, αλλά κενά περιεχομένου λόγια.   Σχόλια: Λευτέρης Τσιρώνης: Respect! Αφροδίτη Σκαλτσά – Δημητρακοπούλου: Μπράβο! Ηλίας Δημητρόπουλος: Εξαιρετικό και τόσο επίκαιρο κα Λάμπρη. Συγχαρητήρια. Βάσω Κίτσου: Πόσο επίκαιρο, Γιώτα μου! Μαρία Παππά: Συγχαρητήρια Γιώτα! Δυστυχώς οι γυναίκα σήμερα ζει μια νέα ανισότητα από το παράθυρο από τη μία και δεν αντιδρά , ενώ από την άλλη ανδροποιείται θεωρώντας το αυτό δικαίωμα. Δεν είδα τις γυναικείες οργανώσεις να διαμαρτύρονται για την εκμετάλλευση γυναικών με την παρένθετη μητρότητα, που θα γίνει εμπόριο. Όπως δεν βλέπω να εξαίρεται σήμερα η αξία της μητρότητας και η στήριξη της οικογένειας εν ονόματι ενός κενού δικαιωματισμού. Και ύστερα αναρωτιέμαστε για την κοινωνική κατάντια. Εγώ: Μαρία μου, καλημέρα! Οι γυναικείες οργανώσεις μοιάζουν ανύπαρκτες κι αντί ν' αντιδρούν στην καθημερινή διαπόμπευση γυναικών σε πλήθος περιπτώσεων, απλά σφυρίζουν αδιάφορα! Μια πνιγηρή ιδιώτευση καλύπτει την καθημερινότητα, της οποίας τα αποτελέσματα είναι πλέον ορατά. Καιρός για την κοινωνία να κοιταχτεί στον καθρέφτη, να πάψει να εκπλήσσεται και να δράσει, όχι με περιττές φωνασκίες, αλλά ουσιαστικά. Σ' ευχαριστώ πολύ! Φώτης Δημητρόπουλος: Φωνή λογικής το άρθρο σου... ..... και μάλλον τα "κακέκτυπα" θα δυσανασχετήσουν λόγω... πολιτικής ορθότητας.... Πόσο δίκιο έχεις Γιώτα!!!! Νίκος Αθανασίου: Καλημέρα Γιώτα. Πάρα πολύ καλό το άρθρο σου, συγχαρητήρια. Η παιδεία κατά την άποψη μου, είναι η βάση της εξέλιξης και της πορείας του ανθρώπου. Σ' αυτήν πρέπει να εργαστούμε όλοι. Εγώ: Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει σ' αυτό, Νίκο! Αλλά ποιος τη διαμορφώνει; Αυτή ξεκινάει από τη σύλληψη στη μήτρα της μάνας μας και εξελίσσεται δια βίου... Επομένως, η ευθύνη για την απόκτησή της είναι πολλών... και, φυσικά, ενός εκάστου!  Ν. Α.: Γιώτα κατά την άποψη μου η παιδεία αποκτάται από τρεις πυλώνες. Την οικογένεια, το σχολείο (πάσης φύσεως εκπαίδευση) και την κοινωνία. Είναι δε συνεχής σε όλη τη ζωή του ανθρώπου. Εάν λείψει κάποιος από αυτούς τους πυλώνες σπάει η αλυσίδα. Ευχαριστώ πολύ Γιώτα για όλα. Γιάννα Δημολιού: Συγχαρητήρια Παναγιώτα, εξαιρετικό το άρθρο σου!!!!! Μπράβο! Διαμάντω Κίτσου: Εξαιρετικό το άρθρο σου, Γιώτα!!! Συγχαρητήρια!!! Μαρία Δεμίρη: Εκπληκτικό το άρθρο σου με υπέροχη φωτογραφία.