Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Η πόλη στενάζει, (21-8-2024)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Ηχώ της Άρτας", 3-9-2024, σ. 1. Προσωπική σελίδα μου στο fb, 3-9-2024.       Όταν στα μέσα Ιουνίου αντίκρισα σκαμμένο το κέντρο της Άρτας, ένιωσα μεγάλη απογοήτευση. Όχι επειδή πρώτη φορά έβλεπα να σκάβεται και ν’ αναδιαμορφώνεται σημείο πόλης ή χωριού, αλλά διότι θεωρούσα πως η ιστορική πόλη, που είχε την τύχη να διοικηθεί και ν’ αλλάξει πρόσωπο, γενόμενη κατά κοινή ομολογία καλύτερη, επί δημαρχίας του αείμνηστου Κώστα Βάγια, δημάρχου αξιότατου, ο οποίος αποτέλεσε παράδειγμα για ομολόγους του στο πανελλήνιο, δεν έχρηζε τέτοιας παρέμβασης. Πολύ περισσότερο, που καμάρωνα κι επαινούσα το «θαύμα» που είχε συντελεστεί από έναν μόνο δήμαρχο στην Άρτα και σκεφτόμουν τι θα μου καταμαρτυρούσαν εκείνοι, στους οποίους υπερθετικά είχα μιλήσει γι’ αυτό, σε περίπτωση που έφταναν αυτό το καλοκαίρι στην πόλη! Όταν, μάλιστα, αντίκρισα πρόσφατα τα άλλοτε θαλερά δέντρα στην κεντρική πλατεία, διψασμένα, με τις ρίζες τους έκθετες στην ανυπόφορη ζέστη, να διάγουν ένα σισύφειο καλοκαίρι, ίσως το τελευταίο τους, λυπήθηκα πολύ, σκεπτόμενη την αναλγησία των ανθρώπων, οι οποίοι τα οδήγησαν σ’ αυτό το μαρτύριο.     Κι αναρωτιέμαι! Για πιο λόγο γίνεται αυτή η ανακατασκευή; Είχε ανάγκη η Άρτα από κάτι τέτοιο; Θα προσθέσει αυτό στην αισθητική της; Ίσως! Όμως, από το ολοκληρωμένο τμήμα της θαρρώ πως δεν προοιωνίζεται κάτι θεαματικό, το οποίο να δικαιολογεί το όλο εγχείρημα. Και στην πλατεία Μονοπωλίου οι νεραντζιές -υπήρχαν νεραντζιές εκεί, αν δεν με απατά η μνήμη μου- έκαναν φτερά κάποια στιγμή, στερώντας τους διαβάτες από το εκλεπτυσμένο άρωμά τους την άνοιξη και τους υπέροχους, φωτεινούς καρπούς τους τον χειμώνα, και πάει λέγοντας.     Μπορώ να δεχθώ πως κάθε δήμαρχος ή κοινοτάρχης επιθυμεί ν’ αφήσει το στίγμα του! Να το αφήσει, αλλά πώς, καταργώντας το όποιο στίγμα κάθε προηγούμενου, το οποίο μπορεί να είναι και εκλεκτό; Δεν υπάρχουν άλλα πράγματα να γίνουν στην πόλη και στα χωριά του κάθε Δήμου και πρέπει να ξηλώνονται και να ράβονται τα ίδια, συνεχίζοντας χρόνιες κακοδαιμονίες με γνωστά τα αποτελέσματα; Πολύ περισσότερο, που στην εποχή μας δεν χρειάζεται ν’ ανακαλύψει κανείς την αξία του αναγκαίου από το περιττό ούτε να εφεύρει την πυρίτιδα. Υπάρχουν πολλά θετικά παραδείγματα, για να τα μιμηθεί, αρκεί να υπάρχει η βούληση.     Μια μικρή, άλλωστε, περιήγηση, με ανοιχτό όμως βλέμμα, στα χωριά του Δήμου Αρταίων έχει πολλά να διδάξει τον κάθε ιθύνοντα. Υπάρχουν, όμως, και πράγματα, τα οποία αφορούν και στην πόλη και στα χωριά, όπως για παράδειγμα η καθαριότητα γενικά, αλλά και ειδικά των κάδων απορριμμάτων, των οποίων είναι αναγκαίο όχι μόνο το άδειασμα, αλλά και η πλύση τους, ειδικά τους θερινούς μήνες, αφού, εκτός από εστίες μικροβίων, κάθε πέρασμα δίπλα τους γεμίζει τα ρουθούνια με δυσώδη αποφορά.     Συμπερασματικά, αυτό που συντελείται στην Άρτα καλοκαιριάτικα έχει προφανώς διάφορες επιπτώσεις, τις οποίες μπορούν ν’ αναδείξουν άλλοι, ειδικότεροι εμού. Ό,τι έγραψα, το έγραψα με μοναδικό γνώμονα την αγάπη και το ενδιαφέρον μου για τον Δήμο, στον οποίο ανήκει και η γενέτειρά μου, επειδή αγαπώ και σέβομαι τη μακρά ιστορία του, αλλά κι επειδή έχω παρατηρήσει πως, όχι σπάνια και όχι μόνο στην Άρτα, αντί να γίνει κάποιο καινούργιο και αναγκαίο έργο, ξηλώνεται και ράβεται το ίδιο! Όσο για την ξενική ονομασία «OPENMALL», που δίνεται στην ανοιχτή αγορά της πόλης, τι να πει κανείς; Ή, μάλλον, μπορεί να πει πολλά, αλλά δεν είναι του παρόντος.     Τέλος, μήπως είναι αναγκαίο ν’ αλλάξουν κάποιες παρωχημένες νοοτροπίες για το καλό όλων; Και οφείλουμε, θαρρώ, όσο κι αν μοιάζει ρομαντικό, ν’ αφουγκραζόμαστε αυτά που θεωρούμε πως δεν έχουν ψυχή! Διότι, αν κάποιος ακούσει προσεκτικά τη μυστική φωνή ή, καλύτερα, τους στεναγμούς της Άρτας αυτό το καλοκαίρι, θ’ ακούσει και θα μάθει πολλά, ή όχι;