Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Η αναβίωση των εθίμων πόλος έλξης επισκεπτών, (Νοέμβριος 2006)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα «Η ΡΟΔΑΥΓΗ», Ιανουάριος - Μάρτιος 2007, αρ. φύλλου 106, σ. 1   Είναι κοινή η πεποίθηση πως ο τουρισμός αποτελεί μία από τις σημαντικότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές της πατρίδας μας και η ανάπτυξή του βασίζεται σε πολλούς παράγοντες. Ένας απ’ αυτούς είναι η πολιτισμική κληρονομιά του κάθε τόπου και στην περίπτωσή μας, για το χωριό μας τη Ροδαυγή, δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Μόνο που τα τελευταία χρόνια, για ποικίλους λόγους, έθιμα και παραδόσεις με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές κατοίκων εγκαταλείφθηκαν με μεγάλη ευκολία. Μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι ήταν αναπόφευκτο να συμβεί μέσα στις σύγχρονες συνθήκες, αφού τα έθιμα συναρτώνται άμεσα με την εποχή και τις ανάγκες κάθε κοινωνίας,  και σε μεγάλο βαθμό θα έχει δίκιο. Εμείς, χωρίς να είμαστε αιθεροβάμονες και λαμβάνοντας υπόψη τη σύγχρονη πραγματικότητα, πιστεύουμε ότι ποτέ δεν  είναι αργά να αναβιώσουν κάποια από αυτά, και κυρίως όσα λειτουργούσαν μέσα στην κοινωνία του χωριού μέχρι τα τελευταία χρόνια και τα οποία οι περισσότεροι από μας τα γνωρίζουν, αφού συμμετείχαν με τον άλφα ή το βήτα τρόπο σ’ αυτά. Εκείνο που είναι απαραίτητο είναι να σκεφτούμε και να ενεργήσουμε.       Να σκεφτούμε πως όλα αυτά έχουν αξία, μια και δε μας δένουν μόνο με το παρελθόν του χωριού, αλλά και με το μέλλον του, αφού συνέβαλλαν για αιώνες και μπορούν στην ερημιά του σύγχρονου κόσμου να συμβάλουν στη συνοχή της κοινωνίας μέσω της συμμετοχής των μελών της σ’ αυτά.  Επίσης, αν θέλουμε να περισώσουμε αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε, είναι εύκολο να τα εντάξουμε στο σύγχρονο γίγνεσθαι όχι αλλοιώνοντάς τα, αλλά δένοντάς τα αρμονικά με το παρόν. Επιπλέον, πιστεύουμε πως δεν πρέπει να χρονοτριβήσουμε, διότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής, ενώ διεκδικεί να καλύψει σα σίφουνας το ζωτικό χώρο κάθε διαφορετικής έκφρασης ή διαφορετικού τρόπου ζωής που  αντιστέκεται, πολύ συχνά γυρίζει στις ρίζες για να αντλήσει δυνάμεις και έμπνευση. Είναι χρέος, λοιπόν, της δικής μας γενιάς που μεγάλωσε με αυτά τα έθιμα και τις παραδόσεις, να τα αναβιώσει χωρίς κόμπλεξ και αγκυλώσεις και να τα κάνει γνωστά στους νέους που γεννήθηκαν στο χωριό ή κατάγονται απ’ αυτό, αλλά και στους επισκέπτες που έρχονται να περάσουν μέρος του ελεύθερου χρόνου ή των διακοπών τους στη Ροδαυγή. Εμάς πράγματι μας θλίβει, που τόσα όμορφα έθιμα με τα οποία μεγαλώσαμε και μας δένουν με τα παιδικά μας χρόνια και το γενέθλιο τόπο έχουν εγκαταλειφθεί άλλα ασυνείδητα και άλλα όχι. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη γιορτή της Αποκριάς με το γαϊτανάκι και την «τέλεση γάμου» στην πλατεία του χωριού, τις λαμπροκουλούρες με τα κόκκινα αυγά και το νεοπηγμένο τυρί που «διάβαζε» ο ιερέας μετά το πέρας της αναστάσιμης θείας λειτουργίας, αλλά και τόσα άλλα που έχουν καταγραφεί από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Α. Διαμάντη στα «Άπαντά» του καθώς και τη γράφουσα το παρόν άρθρο στο βιβλίο της «Ροδαυγή- Το ρόδο της αυγής».       Τέλος, επειδή πιστεύουμε πως όλοι όσοι γεννηθήκαμε στη Ροδαυγή ή έλκουμε την καταγωγή μας απ’ αυτή, ο καθένας με τον τρόπο του την αγαπά, μπορούμε, αν εργαστούμε ατομικά και κυρίως συλλογικά, ο καθένας στο μέτρο των δυνατοτήτων του, να κάνουμε κάτι για την ανάπτυξη του τόπου μας και μέσα σ’ αυτή την ανάπτυξη μπορεί να ενταχθεί και η αναβίωση πολλών εθίμων και παραδόσεων. Η σύγχρονη εποχή, με τις σειρήνες της μπορεί να καλεί τους πολλούς στα αστικά κέντρα, αλλά όλοι γνωρίζουν πόσο αναβαπτίζονται με κάθε τους ταξίδι στα χώματα της ιδιαίτερης πατρίδας. Για να «ζήσει» όμως αυτή η πατρίδα και να μη χάσει το χαρακτήρα της οφείλουμε να λειτουργήσουμε, όχι εγωιστικά, αλλά ως ένα σώμα που για να επιβιώνει απαιτούνται όλα τα μέλη του. Και, επειδή δε ζει ο Μακρυγιάννης να μας το πει δια ζώσης πως πρέπει «να ζούμε στο εμείς κι όχι στο εγώ» πρέπει ο καθένας μας να το θυμάται και να το υπενθυμίζει, γιατί μόνο σ’ αυτές τις λίγες λέξεις και στον αναλογούντα σεβασμό του παρελθόντος μέσα στο παρόν, κρύβεται κυρίως η προϋπόθεση της προόδου και της ευημερίας μιας κοινωνίας.