Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: «Λεφτά υπάρχουν…» ή «Δεν υπάρχει ούτε σάλιο…» ή με άλλα λόγια: «Αιδώς Αργείοι»!... (2-8-2010)    Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα «Αμβρακία», 23-8-2010, σ. 6, αρ. φύλλου 1375   «Οι μη κολάζοντες τους κακούς βούλονται αδικείσθαι τους αγαθούς»* Πυθαγόρας Θέλω ν’ αγιάσω και δεν μ’ αφήνουν. Τι άλλο να πω, όταν θέλοντας και μη και όλο και πιο συχνά, έρχονται στο μυαλό μου και φαντάζομαι και άλλων τα ανωτέρω λόγια των γνωστών πολιτικών ανδρών και όχι μόνο. Κι εκεί που πήγαινα να «αποδεχθώ», τι άλλο θα μπορούσα να κάνω άλλωστε, πως ως δημόσια λειτουργός που πληρώνεται από το δημόσιο ταμείο, ακόμα κι αν δεν είχα προβεί σε κάποια παράνομη δραστηριότητα που να το επιβάρυνε, όφειλα να συμβάλω εκούσα άκουσα στην ενίσχυσή του, έρχονται οι «πατέρες» του έθνους, αλλά και πολλοί άλλοι, και μου τo ανατρέπουν.       Μου τo ανατρέπουν οι ομολογίες πολιτικών ανδρών ότι χρηματίστηκαν και, αντί να συλλαμβάνονται, να δημεύεται η περιουσία τους και να φυλακίζονται, κυκλοφορούν ελεύθεροι και χωρίς καμία κύρωση! Μου το ανατρέπουν οι έλεγχοι που «εντείνονται» τελευταία  από τους υπαλλήλους των οικονομικών υπηρεσιών - αλήθεια μέχρι τώρα, γιατί δεν τους έκαναν; - οι οποίοι μιλούν για σκανδαλώδη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από κάποιους, οι οποίοι επίσης, κατά κανόνα, δεν συλλαμβάνονται, δεν δημεύεται η περιουσία τους, δεν φυλακίζονται! Μου το ανατρέπει η επί σειρά ετών διασπάθιση των χρημάτων των ταμείων των εργαζομένων και η συνακόλουθη αναγκαιότητα της ψήφισης του επαχθούς νόμου που υποτίθεται πως εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του συστήματος! Μου το ανατρέπει επίσης η τελευταία απόφαση της κυβέρνησης να ενισχύσει οικονομικά τα καταχρεωμένα κόμματα – δεν είναι τυχαίο που τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας μας κατάντησαν εδώ, αφού ούτε κουμάντο στα του οίκου τους δεν μπορούν να κάνουν! - βάσει της οποίας «προσδιορίζεται  το κατανεμητέο συνολικό ποσό της τακτικής χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων για το έτος 2010, καθώς και της οικονομικής ενίσχυσής τους για ερευνητικούς και   επιμορφωτικούς σκοπούς σε σαράντα οκτώ εκατομμύρια οκτακόσιες χιλιάδες ευρώ (48.800.000 €)», τα οποία θα κατανεμηθούν ανάλογα με την κοινοβουλευτική τους δύναμη! Μου το ανατρέπουν και πολλά άλλα, ων ουκ έστι αριθμός.       Και μέσα σε όλη αυτή την όζουσα κατάσταση, υπάρχουν και κάποιοι που προσπαθούν να πείσουν τον κοσμάκη, που δεν του φτάνει η σύνταξη για την εξασφάλιση του επιούσιου κι έχει τα παιδιά του άνεργα, πως όλα αυτά γίνονται για το καλό του και κυρίως για το καλό της χώρας, ποντάροντας έτσι στον εναπομείναντα πατριωτισμό του!       Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο, λένε. Η «υποδούλωση» στο ΔΝΤ ήταν άκρως απαραίτητη για την επιβίωση της χώρας! Δεν μας λένε όμως θαρρετά για το ποιος ή μάλλον ποιοι οδήγησαν τη χώρα σ’  αυτό το σημείο. Το «φταίμε όλοι» ή «φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση» μπορεί να είναι βολικά  για κάποιους, αλλά δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια. Διότι αυτό που ζούμε σήμερα, είναι πλέον κατανοητό στους περισσότερους, πως γεννήθηκε και μεγαλούργησε κυρίως τα τελευταία τριάντα χρόνια και φέρει τη σφραγίδα, όλων όσων διαχειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα αυτά τα χρόνια, κάποιοι μάλιστα εκ των οποίων κατέχουν υψηλά πόστα στη δημόσια ζωή ακόμα και σήμερα, και ο νοών νοείτω!...       Διότι ήμασταν νιοι και γεράσαμε που λέει ο λαός και ακόμα ηχούν στα αυτιά μας λόγια σαν εκείνα που μιλούσαν για την αναγκαιότητα της λιτότητας, που άλλες φορές την ονόμαζαν τούνελ ή στενωπό, που έπρεπε ως εργαζόμενοι να ζήσουμε, για να τρώμε στο μέλλον με χρυσά κουτάλια!... Λόγια επίσης απέραντης καυχησιολογίας για την ισχυρή Ελλάδα της ΟΝΕ, που για να τη δημιουργήσουμε κι αυτή έπρεπε να κάνουμε άλλες θυσίες και όπως απεδείχθη εκ των υστέρων να καταθέσουμε ως χώρα πλείστα όσα ψευδή στοιχεία!... Λόγια για το πόσο σπουδαίοι είμαστε που οργανώσαμε τους «καλύτερους» Ολυμπιακούς αγώνες που αναβίωσαν το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, αλλά άφησαν βαρβάτα χρέη για τις επόμενες γενιές και πολύ πλούτο σε όσους τους «διαχειρίστηκαν»!… Λόγια πως προτεραιότητα ήταν η πολύπαθη παιδεία – στα προεκλογικά μπαλκόνια οπωσδήποτε ήταν! -  αλλά που όλα αυτά τα χρόνια δεν βρέθηκε ένας κοινός, διακομματικός, τόπος, για να εξασφαλίσει στα Ελληνόπουλα, και όχι μόνο, εκπαίδευση αντάξια της εποχής και του τόπου!... κλπ., κλπ.       Και φτάσαμε σήμερα στο οικτρό σημείο που απεδείχθη πως ο βασιλιάς δεν είναι  απλά γυμνός, αλλά στερείται πολλών «κυριαρχικών» δικαιωμάτων στο βωμό όλων εκείνων που δανείζονταν, λες και δεν θα έρχονταν η ώρα της πληρωμής!...       Και μπορεί για όλα τούτα να φταίνε και οι πολίτες που ψήφιζαν τις εκάστοτε κυβερνήσεις ή που ανέχτηκαν όλα αυτά, κάποιες φορές αποβλέποντας ίσως αρκετοί εξ αυτών και σε κάποιο μικρό ή μεγάλο ίδιον όφελος. Το ζήτημα όμως είναι ότι η ευθύνη δεν βαραίνει και τους μεν και τους δε το ίδιο, διότι οι ηγέτες είναι αυτοί που δίνουν το μήνυμα και οι πολίτες εμπνέονται και ακολουθούν!... Αλλά, πώς να εμπνευστεί κάποιος από εκείνους που έχοντας  εθιστεί στην κλεψιά, με τον τρόπο τους του λένε κλέψε και συ κάτι, για να τον κάνουν συνένοχο, για να δικαιολογούν πιο εύκολα έτσι τις δικές τους «πομπές»;       Και το σημαντικότερο είναι ότι «επιβλήθηκε», πλην εξαιρέσεων, σχεδόν κάποια ένοχη σιωπή στη χώρα, αφού κι εκείνοι που καμία αδικία δεν έκαναν ένιωθαν ανίκανοι μπροστά στη δύναμη εκείνων που διαχειρίζονταν ή νέμονταν την εκάστοτε εξουσία ή ακόμα ακόμα ένιωθαν σχεδόν ανόητοι που δεν ήταν κι αυτοί προικισμένοι με καπατσοσύνη και αναισχυντία, ώστε να εκμεταλλευτούν πρόσωπα και πράγματα προκειμένου να «βολευτούν» και ήταν ικανοποιημένοι με την επιλογή της ηθικής στάσης απέναντι στη ζωή. Μόνο που τώρα που φτάσαμε στο μη περαιτέρω, αυτοί οι έντιμοι που έβγαζαν το ψωμί με τον ιδρώτα του προσώπου τους, καλούνται κι αυτοί, ή κυρίως αυτοί, να πληρώσουν το λογαριασμό.       Οι ιθύνοντες, μάλιστα, παρουσιάζουν τα συμβαίνοντα ως νομοτελειακή αναγκαιότητα από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και το σημαντικότερο όλων είναι πως δεν νιώθουν καμιά τύψη, καμιά ενοχή για τις ευθύνες τους, δεν αισθάνονται την ανάγκη να ζητήσουν συγνώμη και φαίνεται πολύ μακρινός γι’  αυτούς ο λόγος του Πλουτάρχου πως «Ψόγον μάλλον οι πολιτευόμενοι δεδοίκασιν ή τον νόμον», πως δηλαδή, οι πολιτικοί πρέπει να φοβούνται περισσότερο τον ψόγο παρά το νόμο!...       Επειδή όμως μέχρι τώρα δεν φαίνεται να τους αγγίζει ο ψόγος, αλλά ούτε και ο νόμος που οι ίδιοι έφτιαξαν για να απαλλάσσουν τους εαυτούς τους από οποιεσδήποτε ευθύνες – στην αρχαία Αθήνα ελέγχονταν τα περιουσιακά στοιχεία των βουλευτών και άλλων δημοσίων προσώπων, πριν την έναρξη και μετά το πέρας της ενασχόλησής τους με τα κοινά! - δεν πρέπει να ξεχνούν πως σ’  αυτή την τραγωδία που έχει ως πρωταγωνιστή τον Ελληνικό λαό πρέπει να επέλθει κάθαρσις κατά την αρχαία ελληνική έννοια του όρου, διότι διαφορετικά όλα τα υπόλοιπα αποτελούν έπεα πτερόεντα κι ίσως το «αιδώς Αργείοι» είναι πολύ λίγο για να περιγράψει την απύθμενη παρακμή, στην οποία έχει οδηγηθεί το πολιτικό σύστημα και όχι μόνο.        Κι επειδή σχεδόν όλοι έχουμε ανάγκη να νιώσουμε λίγη αισιοδοξία και κυρίως να νιώσουμε πως η ελπίδα που έχει απομείνει στο κουτί της Πανδώρας δεν μας εγκατέλειψε, οφείλουμε ως αυθύπαρκτες προσωπικότητες, αλλά και συλλογικά ως κοινωνία να αναζητήσουμε όλα εκείνα που θα μας κάνουν όχι απλά να αλλάξουμε σελίδα στο φθαρμένο βιβλίο της σύγχρονης ιστορίας, αλλά να γράψουμε ένα καινούργιο βασισμένο σε άλλα υλικά και σε άλλες αξίες!... Εκείνο που μένει, είναι να βρούμε το πώς και κυρίως να έχουμε αποφασίσει πως αυτό που ζούμε δεν μας αξίζει…       Και το απόσπασμα που ακολουθεί από άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά («Η Καθημερινή», 20-6-10) έχω την αίσθηση πως «απαντά» σε ικανό βαθμό γι’  αυτά τα πώς: «...Δεν περιμένουμε από μηχανής μεσσία, αλλά ούτε είναι παραπλανητικό ή εφησυχασμός να πούμε ότι κάποιος χρειάζεται να εμπνεύσει τους πολίτες, να τους μεταγγίσει πείσμα και ελπίδα. Να τους ξεσηκώσει όπως σε δίκαιο πόλεμο, σε λαϊκή αυτοάμυνα. Να τους μπολιάσει με την περηφάνια της αντίστασης, να τους συνεγείρει στη χαρά της δημιουργίας, σε όραμα συλλογικού κατορθώματος. Δεν υπάρχει κοινωνία, οσοδήποτε εκφαυλισμένη, σαπισμένη, αποβλακωμένη, που ένας ταλαντούχος ηγέτης να μην μπορεί να την αναστήσει – το πέτυχε ακόμα και η πεθαμένη Ρωσία του αλητήριου Γιέλτσιν μόλις εμφανίστηκε ο Πούτιν, το πέτυχε με τον Ερντογάν η Τουρκία φτασμένη στον βυθό της «Εργκένεκον» και του «Σουσουρλούκ».       Σίγουρα η ανάκαμψη μόνο συλλογικό κατόρθωμα μπορεί να είναι, επίτευγμα κοινωνικό, των πολλών. Αλλά κάποιος πρέπει να πείσει τους πολλούς ότι μπορούν. Μπορούν να ξανακερδίσουν τη λεηλατημένη από ανάξιους και ανίκανους πολιτικάντηδες ζωή τους, να ξανακερδίσουν την αξιοπρέπεια του κοινού τους ονόματος. Να ξαναστήσουν κράτος από την αρχή, καινούργιους θεσμούς, κοινωνικά οράματα, στόχους πολιτισμού. Να τους πείσει ο ένας, ο ταλαντούχος στην πράξη.  Στην πράξη που εγγυάται την αξιοπιστία του λόγου.       Για μία και μόνη φορά, σε αυτή την πολύ κρίσιμη (για όλους, δίχως εξαίρεση) ώρα, ας γινόταν να σιωπήσουν οι «εξυπνάδες», ο μηδενιστικός αρνητισμός, η επαγγελματική, χρυσαμειβόμενη αρνησιπατρία, ο «προοδευτικός» χλευασμός κάθε ιερού και όσιου, η «δημοσιογραφία» και τηλεοπτική «ενημέρωση» που επιμένει να σκυλεύει το τυμπανιαίο και οδωδός κουφάρι της πατρίδας. Όχι να αλλάξουν οι άνθρωποι, να μεταμεληθούν, να μεταστραφούν από οδού πονηράς – αυτά δεν γίνονται. Μόνο να σιωπήσουν, απλά και μόνο, ώσπου να περάσει το κακό.       Μήπως και, αν ανασταλούν προς ώρας ο αλαζονικός αρνητισμός, οι συμπλεγματικοί κρωγμοί της αρνησιπατρίας, οι ακκισμοί της επηρμένης ιδιοτέλειας, ξεμυτίσει ο αξιόπιστος λόγος. Και καταφέρουμε να τον αφουγκραστούμε».       *(μτφ.: Όσοι δεν τιμωρούν τους κακούς θέλουν να αδικούν τους καλούς).