Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Τα «πάθη» της Κιάφας… (29-11-2010)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα «Αμβρακία», 13-12-10, σ. 6, αρ. φύλλου 1391   Όπως αποδεικνύεται με τον καιρό, παρά τις παρεμβάσεις στον τύπο και όχι μόνο, που οδήγησαν τους αρμόδιους στο να καθαρίσουν ως ένα βαθμό το κύριο σημείο ρίψης απορριμμάτων και να τοποθετήσουν σχετική πινακίδα, η οποία απαγορεύει την περαιτέρω ρίψη τους, η Κιάφα πρέπει να ’χει κάτι που «ελκύει» πολλούς ρυπαντές!... Πώς να ερμηνευτεί στ’ αλήθεια το γεγονός ότι, ενώ αυτό το οδικό πέταλο με τη χαμηλή βλάστηση που θυμίζει μια αγκαλιά, στην οποία μπορεί να σταθεί κάποιος και να ατενίσει το τοπίο που ανοίγεται μπροστά του, έχει το «προνόμιο» να δέχεται στα «πλευρά» του ποικίλα απορρίμματα; Και δεν χρειάζεται να σταματήσεις το όχημά σου για να τα διακρίνεις. Είναι άλλωστε τα περισσότερα τόσο ογκώδη. Σακούλες πλήρεις σκουπιδιών, καρέκλες, καναπέδες, μπάζα, που καλύπτουν θάμνους ή όποιο άλλο φυτό «τολμάει» να φυτρώσει στο «διάβα» τους.       Παρατηρώντας αυτό το θέαμα, δεν μπορεί παρά να νιώθεις αδύναμος μπροστά στην απουσία κοινωνικής συνείδησης, η οποία υπαγορεύει αυτή τη στάση στη διαχείριση των απορριμμάτων. Διότι, αν οι ρυπαντές ένιωθαν έστω και για λίγο το τι αποδεικνύει  αυτή τους η συμπεριφορά για το επίπεδο των μελών της κοινωνίας στην οποία δραστηριοποιούνται λογικά θα ήταν πιο προσεκτικοί. Πόσο μάλλον που συχνά αυτή η συμπεριφορά τους «επηρεάζει» και τη συμπεριφορά άλλων, που λένε πως, αφού υπάρχουν σ’ αυτό το σημείο σκουπίδια, ας ρίξουμε και τα δικά μας και κυρίως, γιατί αυτού του είδους η συμπεριφορά ειδικά των μεγάλων προσφέρει αρνητικά μηνύματα στα νεαρά μέλη της κοινωνίας.       Βέβαια, σε μια εποχή που έχει σχεδόν θεοποιήσει την εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος, ίσως οι απόψεις περί κοινωνικής συνείδησης να φαντάζουν λίγο ουτοπικές. Παρόλα αυτά και η εποχή μας μπορεί να καυχιέται πως δεν στέρεψε εντελώς από εκείνους τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται μεν για το ατομικό τους συμφέρον, αλλά δεν το προτάσσουν ανά πάσα στιγμή και κυρίως δεν το προτάσσουν εις βάρος του κοινωνικού.       Όσον αφορά λοιπόν το θέμα μας, δηλαδή τη ρύπανση της περιοχής της Κιάφας, κάτι πρέπει να γίνει, πριν εξελιχθεί σε όλη της την έκταση σε σκουπιδότοπο. Κι αυτό που θα γίνει δεν πρέπει να σχετίζεται μόνο με τον αυτονόητο καθαρισμό της, αλλά και με κάτι πιο ευρύ που μπορεί να αποτελέσει ας πούμε την αφορμή για ν’ αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο θα βλέπουμε στο εξής ό,τι σχετίζεται με το περιβάλλον και δη με τα σκουπίδια… Κι αυτός ο τρόπος δεν είναι ξένος και ανοίκειος, αν πάμε λίγο πίσω και δούμε πώς διαχειρίζονταν τα ελάχιστα τότε σκουπίδια οι μανάδες και οι γιαγιάδες στα χωριά μας. Ό,τι περίσσευε από τα τρόφιμα δίνονταν στα ζώα, ό,τι καίγονταν το «έτρωγε» η φωτιά, οι μεταλλικές συσκευασίες χρησιμοποιούνταν ποικιλοτρόπως, οι πρώτες πλαστικές συσκευασίες λειώνονταν, γίνονταν βόλοι και παίζαμε ως παιδιά!...       Αυτό το μοντέλο διαχείρισης των σκουπιδιών προφανώς δεν προτείνεται και ως λύση του προβλήματος, απλά μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά. Διότι, μπορεί να μην έχουμε όλοι ζώα για να τα ταΐζουμε με τα περισσεύματα των τροφίμων μας, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω περισσεύουν επειδή συνήθως αγοράζουμε ή μαγειρεύουμε περισσότερα από όσα χρειαζόμαστε. Μπορεί επίσης  να μην έχουμε μια σύγχρονη μηχανή παραγωγής κομπόστ, αλλά αν τα ρίχνουμε σε μια άκρη του κήπου και τα σκεπάζουμε με χώμα μπορούν να γίνουν ένα πρώτης τάξεως λίπασμα για τα φυτά μας. Για τα υπόλοιπα χάρτινα, μεταλλικά, πλαστικά κλπ. απορρίμματα το θέμα είναι σχεδόν λυμένο. Λέμε σχεδόν, διότι η εν λόγω περιοχή με τα πέριξ χωριά ανήκουν πλέον στο διευρυμένο Δήμο Αρταίων, στον οποίο γίνεται συγκέντρωση και αποκομιδή των ανακυκλώσιμων απορριμμάτων. Μένει λοιπόν, οι νεοεκλεγέντες εκπρόσωποι των κατοίκων, να ενεργοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, που σημαίνει πως θα πρέπει αυτό που ισχύει για την πόλη της Άρτας να ισχύσει και για τα χωριά που απαρτίζουν το Δήμο. Και δεν αρκεί μόνο να γίνει αυτό, πράγμα που το ελπίζουμε. Εκείνο κυρίως που προέχει είναι η ενημέρωση των κατοίκων για την πολλαπλή χρησιμότητα του σωστού τρόπου διαχείρισης των απορριμμάτων. Και δεν χρειάζεται μόνο να καυχιόμαστε για την  όμορφη χώρα μας ξεχνώντας πως κανένας τόπος γεμάτος σκουπίδια δεν είναι όμορφος. Εκτός κι έχουμε αποφασίσει πως δεν μας αξίζει να ζούμε σε τόπους που έχουν ως σήμα κατατεθέν τη νοικοκυροσύνη και την καθαριότητα, αλλά σε τόπους που τα σκουπίδια τους δεσμεύουν το βλέμμα και δεν μας αφήνουν να δούμε και να χαρούμε τη γύρω ομορφιά που στις δύσκολες μέρες που ζούμε την έχουμε τόση ανάγκη για ν’ «ανασάνει» η ψυχή μας…