Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Τι περιμένουμε; (16-10-2011)   Αναρτήθηκε: http://www.kalavrytanews.com/2011/10/blog-post_489.html  http://ipirotikovima.gr/2011/10/20/ti-perimenoume/      Τούτες τις μέρες, που η πατρίδα στερείται σε καιρό ειρήνης την εθνική της κυριαρχία, ζει μέρες οικονομικής υποδούλωσης και η αίσθηση της ήττας πλανιέται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών των πολιτών, η ιστορική μνήμη δεν μπορεί παρά να ξυπνήσει, να φωτίσει και να γίνει παράδειγμα.    Και στ’ αλήθεια δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να βρει, όχι ένα, αλλά πολλά τέτοια παραδείγματα. Ο Σεπτέμβριος που έφυγε αφήνοντας στους περισσότερους Έλληνες πίκρα, απογοήτευση, σχεδόν απελπισία, έχει να μας διδάξει πολλά, αν γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και θυμηθούμε σημαντικά ιστορικά γεγονότα που έγιναν στο τελευταίο δεκαήμερό του.    Άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), Δολοφονία Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτου κυβερνήτη του ελεύθερου Ελληνικού κράτους (27 Σεπτεμβρίου 1831), Ναυμαχία της Σαλαμίνος (28 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.)! Σ’ ένα δεκαήμερο τρία, το καθένα για διαφορετικούς λόγους, σημαντικά γεγονότα.    Η άλωση της Τριπολιτσάς, που κατέστη εφικτή με την εμπνευσμένη καθοδήγηση και συμμετοχή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και συνέβαλε στην εδραίωση της Επανάστασης στην Πελοπόννησο. Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, που έγινε από ελληνικό χέρι, στέρησε τη ζωή από έναν άνθρωπο που τον χαρακτήριζε υψηλό ήθος και στέρησε τη χώρα από έναν κυβερνήτη που είχε ως προτεραιότητα την πατρίδα και το λαό της. Η θριαμβική νίκη των Ελλήνων στη ναυμαχία της Σαλαμίνος, ματαίωσε και την τελευταία ελπίδα των Περσών για επικράτηση στην ελληνική χερσόνησο.    Τι στ’ αλήθεια υπάρχει απ’ όλα αυτά στην ψυχή μας τούτες τις μέρες που η συμφορά χτυπάει τις θύρες των σπιτιών μας; Το σάλπισμα της Σαλαμίνας «Ὦ, παῖδες Ἑλλήνων, ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ’, ἐλευθεροῦτε δέ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τε πατρώων ἕδη, θήκας τε προγόνων: νῦν ὑπέρ πάντων ἀγών», δηλαδή: «Εμπρός, γιοί των Ελλήνων, ελευθερώστε την πατρίδα, ελευθερώστε τα παιδιά σας, τις γυναίκες σας, τους βωμούς των θεών των πατέρων σας και τους τάφους των προγόνων σας: τώρα είναι η μάχη για τα πάντα», τόσο «παλιό», δε μοιάζει σαν να ταιριάζει και σε μας να το σαλπίσουμε;    Το ηθικό ανάστημα του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας δεν πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για τους πολίτες ή δεν οφείλουν να τον έχουν ως μέγιστο παράδειγμα οι πολιτικοί μας; Βέβαια, κανένας σύγχρονος πολιτικός δεν είναι υποσιτισμένος, ούτε βέβαια θα ’πρεπε. Στο μυαλό του όμως τούτες τις μέρες, και όχι μόνο, θα ’πρεπε να ’χει την απάντηση του Καποδίστρια στο γιατρό του όταν εκείνος καθώς τον έβλεπε καταβεβλημένο του συνέστησε βελτίωση της τροφής του: «Ουδέποτε θα επιτρέψω στον εαυτόν μου βελτίωση της τροφής, παρά μόνον τότε όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει…»!!!    Θα ’πρεπε ακόμα να θυμηθούν και να κάνουν πράξη, όσα ο Καποδίστριας είπε στην Δ’ Εθνική Συνέλευση που έγινε στο Άργος στις 4 Αυγούστου 1829: «[…] Είμαι ευτυχής διότι ηδυνήθην να προσφέρω […] δια την εθνικήν ανεξαρτησίαν και ελευθερίαν, δι’ αυτό το τόσον θεάρεστον έργον, τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μου εις το θυσιαστήριον της πατρίδας […] Διά τον αυτόν τούτον λόγον θέλω αποφεύγει και ήδη να δεχθώ την προσδιοριζόμενην ποσότητα δια τα έξοδα του αρχηγού της Επικρατείας, απερχόμενος, εν όσω τα ιδιαίτερά μου χρηματικά μέσα εξαρκούν, από το να εγγίσω μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς την ιδίαν μου χρήσιν […] Αποστρέφομαι το να προμηθεύω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων, περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν […] Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλά ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της»!!!     Αλλά και του Κολοκοτρώνη, πολλαπλά επίκαιρου, ετούτον τον καιρό που η παιδεία δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως, ας παραθέσουμε μέρος του λόγου που απηύθυνε ενώπιον μαθητών, στην Πνύκα, στα 1838· χωρίς άλλο, έχει πολλά να μας πει: «Παιδιά μου! […] Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. […]»    Τούτες τις μέρες, λοιπόν, που τα σχετικά με την εκταμίευση της έκτης δόσης του δανείου θυμίζουν το μαρτύριο της σταγόνας, όπως πολύ καίρια επισημαίνουν διάφοροι αναλυτές, τούτες τις μέρες που ακόμα και οι ασήμαντες βεβαιότητες της ζωής μας δοκιμάζονται, τούτες τις μέρες που οι πολλοί θυμίζουν τους πολίτες της παρακμασμένης πολιτείας στο ποίημα «Περιμένοντας τους βαρβάρους» του Κ. Π. Καβάφη, τι περιμένουμε στ’ αλήθεια; Περιμένουμε τη λύτρωση από κάποιους βαρβάρους; Αν κάποτε μας λύτρωσαν, ας τους περιμένουμε! Ας σκεφτούμε όμως, αν συνέβη αυτό κάποτε!