Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: «…δεν είναι πια η Ελλάδα μου»! (24-11-2011)   Αναρτήθηκε: http://ipirotikovima.gr/2011/11/28/%C2%AB%E2%80%A6den-ine-pia-i-ellada-mou%C2%BB/   Στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου έφυγε από τη ζωή ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης. Με αφορμή αυτό το γεγονός, εκτός άλλων αναφορών, έγινε στα ΜΜΕ παρουσίαση του τελευταίου ιδιόχειρου σημειώματός του που έχει ως εξής: «Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ’στε όλοι καλά. Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια».       Αν και κάθε φράση του ανωτέρω σημειώματος έχει πολλά να πει για τον άνθρωπο που το έγραψε, θα σταθώ στη δεύτερη απ’ αυτές που λέει: «Αυτόν (ενν. τον κόσμο) που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου». Κι αυτό, όχι για να σχολιάσω ή να ερμηνεύσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα του τεθνεώτος τη στιγμή που τα έγραψε, αλλά, γιατί θαρρώ πως αγγίζει βαθιά τις σκέψεις και τα συναισθήματα πολλών Ελλήνων σήμερα.       Διότι αυτό που ζούμε εδώ και κάμποσο καιρό δεν είναι μόνο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της οικονομικής κρίσης που επηρεάζει τους περισσότερους υλικά, κοινωνικά, ηθικά,… είναι που έχει γίνει πια βαθιά η πεποίθηση πως με την παραχώρηση μεγάλου μέρους ή μπορεί και του συνόλου της εθνικής μας κυριαρχίας, έχουμε γίνει, μας έχουν κάνει, αθύρματα στα χέρια των ηγεμόνων, όχι πια εταίρων μας στην Ευρώπη.       Η καλά μελετημένη προπαγάνδα της χειραγώγησης της μάζας συνεπικουρούμενη από την άσκηση ηγεμονικής πολιτικής εκ μέρους των εταίρων μας και κυρίως των ισχυρότερων εξ αυτών, επιτυγχάνουν προς το παρόν τους στόχους τους, αλλά δεν μας αφήνουν περιθώρια ν’ «ανασάνουμε» επιβάλλοντάς μας περιβάλλον πολλαπλής, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος, ασφυξίας. Κι όλη αυτή η ηγεμονική συμπεριφορά με επικεφαλής τη Γερμανία και την καγκελάριό της θυμίζει με τις όποιες αναλογίες την Αθηναϊκή Συμμαχία που εξελίχθηκε σε ηγεμονία, τη Ρωμαϊκή κυριαρχία στις επαρχίες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κ.λπ., που άφησαν πίσω τους μελανά ιστορικά γεγονότα σαν κι αυτό της σφαγής των Μηλίων…       Κι αν «τη γνώμη των δυνατών» είναι δύσκολο να τη «γυρίσεις», κι αν αυτό που ζούμε για κάποιους αποτελεί θεία δίκη, όπως είπε κάποια ακροάτρια ραδιοφωνικού σταθμού, ερμηνεύοντας τα όσα συμβαίνουν στη χώρα ως αυτοτιμωρία μας σχεδόν για την ευθύνη που φέρουμε μια και ψηφίζαμε όσους μας έφεραν στην κατάντια του σήμερα, δεν πρέπει να λησμονούμε τι μας «διδάσκει» το αρχαιοελληνικό, αλλά διαχρονικό τρίπτυχο «Ύβρις-Νέμεσις-Καθαρσις», το οποίο αφορά την εντός και την εκτός της χώρας ασκούμενη πολιτική.       Πρώτον, γιατί «βιάστηκε» και «βιάζεται» η δημοκρατία στην πόλη που τη γέννησε, την Αθήνα, και δεύτερον, διότι υπήρξαν και υπάρχουν εντολείς και εντολοδόχοι που μετέχουν σ’ αυτόν το «βιασμό». Μόνο που δεν πρέπει να τους διαφεύγει πως, ακόμα κι αν αργήσουν, όταν διαπράττεται Ύβρις, έπονται η Νέμεσις και η Κάθαρσις! Δεν πρέπει δηλαδή να ξεχνούν πως έρχεται κάποτε η ώρα που, όπως γράφει ο Γιώργος Σεφέρης «ο μαντατοφόρος τρέχει/ κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, θα φέρει/ σ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο/ το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας»!