Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Περί νεανικής απρέπειας... (25-2-2012)   Αναρτήθηκε: http://ipirotikovima.gr/2012/02/27/peri-neanikis-aprepias/   Ενοχλημένοι έως οργισμένοι εμφανίστηκαν διάφοροι φορείς της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής του τόπου με αφορμή την κίνηση της ανοιχτής παλάμης μαθητών προς την εξέδρα των επισήμων στην παρέλαση που έγινε στα Ιωάννινα με αφορμή την απελευθέρωση της πόλης. Η χειρονομία θεωρήθηκε απαράδεκτη και ζητήθηκε η τιμωρία των εμπλεκομένων.       Οπωσδήποτε η εν λόγω χειρονομία είναι απρεπής και απαξιωτική προς τα πρόσωπα, στα οποία απευθύνεται κάθε φορά. Στην περίπτωσή μας και χωρίς να αντιμετωπίζω ελαφρά τη καρδία την εν λόγω συμπεριφορά, έχω να διατυπώσω μερικές σκέψεις.       Η κίνηση αυτή έγινε από μαθητές, πολύ νέους δηλαδή ανθρώπους, οι οποίοι έχω την αίσθηση πως δεν εκφράστηκαν έτσι λόγω έλλειψης αγωγής ή έλλειψης σεβασμού προς εκείνους που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στην εξέδρα των επισήμων που μπορεί και να μην τους γνώριζαν καν. Οι αβέβαιες κινήσεις τους, έτσι φάνηκαν στις εικόνες που είδαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες και το διαδίκτυο, μπορούν να ερμηνευτούν, τόσο βάσει της φύσης της νεότητας, όσο και βάσει των όσων ζει αυτή η νεότητα κυρίως τα δύο τελευταία χρόνια, στο σχολείο, στο σπίτι, στη χώρα, τα οποία δεν επηρεάζουν την καθημερινότητά της μόνο, αλλά το μέλλον της, το οποίο νιώθει να σχεδιάζεται με τους χειρότερους οιωνούς «γι’ αυτή, αλλά χωρίς αυτή»! Επομένως, αν μείνει κανείς στην επιφάνεια των πραγμάτων και επιβληθεί σ’ αυτά τα παιδιά τιμωρία  απλά για να επιβληθεί με τη λογική ότι θα αποτελέσουν στο μέλλον παράδειγμα προς αποφυγήν, δεν σημαίνει πως οι «τιμωροί» θα έχουν λειτουργήσει αποτρεπτικά και κυρίως παιδαγωγικά.       Και στην περίπτωση αυτή έχω την αίσθηση πως πριν οι υπεύθυνοι προβούν σε όποια τιμωρία των μαθητών, οφείλουν να δουν αυτά τα νέα παιδιά με κατανόηση σκεπτόμενοι, όχι μόνο τα δικά τους νιάτα, αλλά κυρίως το πόσο τα έχουν πονέσει λόγια και πράξεις πολλών εξ αυτών που έχουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους…       Ας τα τιμωρήσουν, αλλά πριν το κάνουν, ας τείνουν «εὐήκοον οὖς» στις καρδιές και στις σκέψεις αυτών των παιδιών! Καλό είναι και να θυμηθούν, να θυμηθούμε κι αν δεν γνωρίζουμε να μπούμε στον κόπο να διαβάσουμε και όσα λέει ο Αριστοτέλης στη «Ρητορική» του, για τη φύση της νεότητας, κατ’ επέκταση για τη φύση των «προδομένων» παιδιών αυτής της γενιάς στην πατρίδα μας, κι ίσως, ίσως τότε δουν, δούμε με άλλο μάτι τη νεανική «σκανταλιά» τους: «Οι νέοι λοιπόν ―για να μιλήσουμε για τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα τους― έχουν έντονες επιθυμίες και είναι άξιοι να κάνουν αυτά που επιθυμούν. Από τις επιθυμίες που σχετίζονται με το σώμα κυνηγούν κατά κύριο λόγο την ερωτική, και δεν έχουν τη δύναμη να ελέγξουν τον εαυτό τους εν σχέσει με αυτήν.       Αλλάζουν εύκολα επιθυμίες και τις χορταίνουν γρήγορα: οι επιθυμίες τους είναι σφοδρές, ξεθυμαίνουν όμως γρήγορα γιατί η όρεξή τους για κάτι είναι έντονη, διαρκεί όμως λίγο, όπως ακριβώς η δίψα και η πείνα ―κάθε λίγο και λιγάκι― των αρρώστων. Παραφέρονται εύκολα, είναι ευέξαπτοι και ρέπουν στο να αφήνονται να παρασυρθούν από το θυμό τους. Δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν στις παρορμήσεις τους· γιατί η αγάπη τους για την τιμή τούς κάνει να μη μπορούν να ανεχθούν την περιφρόνηση, αλλά αγανακτούν όταν πιστεύουν ότι αδικούνται.        Αγαπούν τις τιμές, πιο πολύ όμως αγαπούν τη νίκη· γιατί οι νέοι θέλουν να υπερέχουν, και η νίκη είναι μια περίπτωση υπεροχής. Η αγάπη τους για τα δύο αυτά είναι μεγαλύτερη από την αγάπη τους για το χρήμα: η αγάπη τους για το χρήμα είναι πολύ μικρή, επειδή δεν έχουν ακόμη δοκιμάσει στέρηση και φτώχεια, όπως λέει και ο λόγος του Πιττακού για τον Αμφιάραο.       Ο χαρακτήρας τους είναι τέτοιος που να μη βλέπουν την κακή όψη των πραγμάτων, αλλά την καλή· ο λόγος είναι ότι τα μάτια τους δεν έχουν ακόμη δει πολλές κακίες. Είναι, επίσης, ευκολόπιστοι, γιατί δεν ήταν πολλές ως τώρα οι φορές που έπεσαν θύματα απάτης.       Αντιμετωπίζουν, επίσης, τη ζωή με αισιοδοξία· γιατί όπως αυτοί που έχουν πιει πολύ κρασί, έτσι ακριβώς και οι νέοι έχουν μέσα τους, από την ίδια τους τη φύση, μια θέρμη ― την ίδια, βέβαια, στιγμή και γιατί δεν έχουν ακόμη γνωρίσει πολλές αποτυχίες.       Ζουν κυρίως με την ελπίδα· ο λόγος είναι ότι η ελπίδα σχετίζεται με το μέλλον, ενώ η μνήμη με το παρελθόν, και για τους νέους το μέλλον είναι μεγάλο, ενώ το παρελθόν μικρό· στην αρχή, πράγματι, της ζωής του δεν έχει κανείς να θυμάται τίποτε, έχει όμως περιθώριο να ελπίζει τα πάντα. Για τον λόγο αυτό είναι και ευεξαπάτητοι, επειδή εύκολα δημιουργούν μέσα τους ελπίδες.        Έχουν, επίσης, θάρρος ― περισσότερο αυτοί από τους άλλους· ο λόγος είναι ότι παραφέρονται εύκολα και είναι γεμάτοι από ελπίδες· η πρώτη από τις ιδιότητες αυτές τους κάνει να μη φοβούνται, ενώ η δεύτερη τους κάνει θαρραλέους: κανένας δεν αισθάνεται φόβο όσο κατέχεται από οργή, και η ελπίδα για κάτι καλό δίνει στον άνθρωπο θάρρος. Είναι, επίσης, συνεσταλμένοι και ντροπαλοί: έχοντας ανατραφεί αποκλειστικά με βάση τους καθιερωμένους κανόνες του κοινωνικού τους περιβάλλοντος δεν φαντάζονται ακόμη ότι υπάρχουν και άλλα όμορφα πράγματα.          Είναι, επίσης, μεγαλόψυχοι· γιατί η ζωή δεν τους ταπείνωσε ακόμη, ούτε και δοκίμασαν τη δύναμη της ανάγκης, και το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του άξιο μεγάλων πραγμάτων είναι μεγαλοψυχία ― αυτό πάλι χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που είναι γεμάτος μέσα του από ελπίδες.       Προτιμούν, επίσης, να κάνουν όμορφα μάλλον πράγματα παρά πράγματα που τους συμφέρουν· ο λόγος είναι ότι τη ζωή τους τη ρυθμίζουν πιο πολύ οι κανόνες του ηθικού χαρακτήρα παρά ο υπολογισμός: ο υπολογισμός σχετίζεται με το συμφέρον, ενώ η αρετή με το ωραίο.       Αγαπούν, επίσης, τους φίλους τους και τους συντρόφους τους περισσότερο από ό,τι αυτοί που βρίσκονται σε άλλες ηλικίες, για τον λόγο ότι είναι μια ευχαρίστηση γι' αυτούς να ζουν συντροφιά με άλλους, αλλά και γιατί δεν υπάρχει ακόμη τίποτε που να το κρίνουν με βάση το συμφέρον ― άρα ούτε και τους φίλους τους.       Όλα τους τα σφάλματα έχουν την αρχή τους στην υπερβολή και στη σφοδρότητά τους ― κατά παράβαση, βέβαια, του λόγου του Χίλωνα· πραγματικά, ό,τι κάνουν, το κάνουν σε υπερβολικό βαθμό: αγαπούν σε υπερβολικό βαθμό,  μισούν σε υπερβολικό βαθμό, το ίδιο και όλα τα άλλα.        Πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα, και είναι βέβαιοι για όλα πεισματικά αυτό είναι και η αιτία που ό,τι κάνουν το κάνουν σε βαθμό υπερβολικό. Και οι αδικίες που κάνουν έχουν σχέση με τη διάθεσή τους να προσβάλουν, όχι με τη διάθεσή τους να κάνουν κακό.       Αισθάνονται, επίσης, εύκολα οίκτο, για τον λόγο ότι θεωρούν όλους τους ανθρώπους καλούς ή καλύτερους από αυτό που πράγματι είναι: μετρώντας τους πλησίον τους με μέτρο τη δική τους α–κακία καταλήγουν να θεωρήσουν πως ό,τι παθαίνει ο άλλος, το παθαίνει δίχως να το αξίζει.       Τους αρέσουν επίσης τα γέλια και οι χαρές, γι’ αυτό και είναι πειραχτήρια· γιατί ο αστεϊσμός είναι μια εξευγενισμένη μορφή προσβολής».http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=60&m=1