Αρχική

 

Βιβλία

 

Δημοσιεύσεις

 

Σκέψεις

 

Εκδηλώσεις

 

Βιογραφικό

 

Επικοινωνία

 

Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη:

Τα «φωτεινά» μυαλά… (14-3-2012) 

 

Αναρτήθηκε: http://ipirotikovima.gr/2012/03/16/ta-fotina-miala/

 

Ήμουν πολύ νέα, όταν άκουσα για πρώτη φορά πως τα «φωτεινά» μυαλά του τόπου μας πρέπει με κάθε τρόπο να μένουν σ’ αυτόν, για να συμβάλουν με το πνεύμα και την εργασία τους στην οικονομική, την κοινωνική και την πολιτιστική ανάπτυξή του.

      Στα χρόνια που μεσολάβησαν το άκουσα να επαναλαμβάνεται πολλές φορές από τα χείλη πολιτικών ανδρών, οι οποίοι συμπεριελάμβαναν αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα όπως αποδείχθηκε ουτοπία, στις προεκλογικές τους υποσχέσεις και πριν ακόμα κατακάτσει ο κουρνιαχτός από τις θεαματικές προεκλογικές «γιορτές», στις οποίες συνέρρεε πλήθος κόσμου, την είχαν κιόλας λησμονήσει.

      Φυσικά, αφού ποτέ αυτό δεν έγινε, πολλοί νέοι, εδώ και χρόνια αφήνουν την πατρώα γη, όχι μόνο έχοντας ως κίνητρο τη γοητεία του ταξιδιού του Οδυσσέα, αλλά κυρίως, γιατί θέλουν να εργαστούν σε χώρους, οι οποίοι θα εκτιμούν και θα αξιοποιούν το «φωτεινό» μυαλό τους, θα αμείβονται με αξιοπρεπή μισθό και θα ’χουν την αναγνώριση που αναλογεί στα προσόντα και την προσφορά τους χωρίς να τους ρωτούν, αν είναι «δικοί» τους ή όχι.

      Και τώρα που έχουμε πέσει στην «άβυσσο» που με πολύ «επιδεξιότητα» ετοιμάστηκε, κατά μια διαβολική σύμπτωση συμβαίνει το ίδιο σε χειρότερο βαθμό. Ακριβοπληρωμένοι από τον Ελληνικό λαό ξένοι σύμβουλοι, ξένοι δικηγορικοί οίκοι και πάει λέγοντας έρχονται να μας παράσχουν τα φώτα τους!

      Στ’ αλήθεια, δεν αποδεικνύουν για άλλη μια φορά όλοι αυτοί που τους επιλέγουν πως δεν έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση αυτούς που κυβερνούν; Διότι, το λογικό θα ήταν να στραφούν στις δυνάμεις του Έθνους, οι οποίες θα ανταποκρίνονταν, αν όχι όλες, πολλές, με ειλικρινές ενδιαφέρον για την πατρίδα που βρίσκεται σε δύσκολη θέση και είναι σχεδόν βέβαιο πως αρκετές απ’ αυτές θα προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς!

      Αλλά, πού καιρός για τέτοιες σκέψεις…

      Παρόλα αυτά αγωνίζονται νυχθημερόν να μας «σώσουν»! Ή, όχι ακριβώς, αφού το ’χουν ομολογήσει πως μπορεί να μην σώσουν εμάς, αλλά την Ελλάδα θα τη σώσουν οπωσδήποτε! Υπάρχει στ’ αλήθεια πιο δικολαβική και επικίνδυνη διατύπωση; Υπάρχει Ελλάδα χωρίς Έλληνες; Εκτός κι αν έχουν σκεφτεί κάτι άλλο που εμείς αγνοούμε. Πως αυτόν τον ιερό τόπο, «σωσμένο» πια, θα τον κατοικούν κάποιοι άλλοι, και όχι οι γηγενείς κάτοικοί της! 

      Ίσως, γι’ αυτό και δεν τους ενδιαφέρει πώς και αν θα οικονομήσουν τη ζωή τους οι φερέλπιδες νέοι, το μέλλον της πατρίδας μας, στον τόπο τους. Μόνο που πολλοί από κείνους και τις οικογένειές τους σκέφτονται αλλιώς. Και σ’ αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω ενδεικτικά τα λόγια μιας κυρίας με την οποία έπιασα συζήτηση σε προθάλαμο ιατρείου: «Εμένα», μου είπε, «τα  παιδιά μου δεν τα σπούδασε η Γερμανία, η Αγγλία κ.λπ., για να τα στείλω εκεί να εργαστούν, αλλά η Ελλάδα»

      Θα μπορούσε κάποιος από τους κυβερνήτες της χώρας να πει κάτι πειστικό σ’ αυτή τη μητέρα; Μια μητέρα, η οποία κοπίασε για να σπουδάσουν τα παιδιά της σε πολύ καλές πανεπιστημιακές σχολές της χώρας μας, είναι περήφανη για κείνα, δεν επιθυμεί να γίνουν μετανάστες κι έχει βαθιά την πεποίθηση πως εκείνα οφείλουν να προσφέρουν με το πράγματι «φωτεινό» μυαλό τους στην πατρίδα τους.

      Το ανωτέρω ερώτημα προφανώς θα μείνει μετέωρο. Όμως, η θλίψη και η απογοήτευση της νέας γενιάς θα είναι παρούσα, τόσο πολύ, όσο και η επικαιρότητα των λόγων του Γιώργου Σεφέρη: «Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρὸς καὶ τὰ γεγονότα, ζῶ ὁλοένα μὲ τὸ ἐντονότερο συναίσθημα πὼς δὲν εἴμαστε στὴν Ἑλλάδα, πὼς αὐτὸ τὸ κατασκεύασμα, ποὺ τόσοι σπουδαῖοι καὶ ποικίλοι ἀπεικονίζουν καθημερινά, δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης, μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμάτα μία πολὺ βαριὰ νοσταλγία. Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου ζῶντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό»...