Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Χαμένες προσδοκίες… (21-4-2012)   Όταν πριν μερικά χρόνια δημοπρατήθηκε η κατασκευή της Ιόνιας οδού, οι προσδοκίες των κατοίκων της δυτικής Ελλάδας, αλλά και όλων εκείνων που θα τη χρησιμοποιούσαν για κάθε είδους μετακίνηση προς δυτικούς προορισμούς αναπτερώθηκαν. Δημιουργήθηκε επίσης η πεποίθηση πως η πολιτεία, αν και με μεγάλη καθυστέρηση, έδειχνε το ενδιαφέρον της για τις περιοχές που θα εξυπηρετούσε αυτός ο οδικός άξονας, ο οποίος με την αποπεράτωσή του, πέραν της εύκολης μετακίνησης, θα δημιουργούσε ευμενείς προϋποθέσεις για την οικονομική ανάπτυξη των περιοχών με τις οποίες θα γειτνίαζε ή στις οποίες θα οδηγούσε.       Βέβαια, μετά την παράδοση ενός τμήματος της εν λόγω οδού, της παράκαμψης Αγρινίου, και ενώ η κατασκευή βρίσκονταν σε εξέλιξη και σε άλλα σημεία, το έργο σταμάτησε. Οι λόγοι γνωστοί. Έκτοτε, το θέμα της συνέχισης του έργου επανέρχεται στις συζητήσεις αρμοδίων φορέων, αλλά και σε δημοσιεύσεις του τύπου. Το αποτέλεσμα όμως είναι ένα και απογοητευτικό. Οι ταξιδιώτες εξακολουθούν να μετακινούνται σ’ έναν προπολεμικά χαραγμένο δρόμο, ο οποίος πλην του ευχάριστου διαλείμματος του προαναφερθέντος τμήματος που έχει δοθεί στην κυκλοφορία, σε πολλά σημεία του, αν χαρακτηρίζονταν τριτοκοσμικός, θα υποτιμούσαμε τις χώρες που εμείς οι «προηγμένοι» τις χαρακτηρίζουμε ως τριτοκοσμικές.       Φυσικά, οι ανωτέρω διαπιστώσεις για όσους μετακινούνται συχνά ή μετακινήθηκαν κατά τη διάρκεια των εορτών σ’ αυτή την εθνική (!) οδό είναι κοινότοπες, αφού η προσωπική εμπειρία υπερβαίνει κάθε άλλη πληροφόρηση ή κρίση. Έχοντας επίσης οδηγήσει αρκετά χιλιόμετρα, στα οποία η «παράκαμψη» των λακκουβών εξελίχθηκε σχεδόν σ’ ένα επικίνδυνο «παιχνίδι» αποφυγής τους, μόλις φθάσουν στον προορισμό τους νιώθουν χωρίς άλλο νικητές που κι αυτή τη φορά τα κατάφεραν, που κι αυτή τη φορά έφτασαν σώοι και αβλαβείς!       Πέραν τούτων, το ζήτημα είναι πως κάθε φορά που ταξιδεύει κανείς σ’ αυτόν το δρόμο, δεν μπορεί παρά να νιώθει, όχι μόνο τη ματαίωση των προσδοκιών του παρελθόντος για ασφαλή και γρήγορη μετακίνηση, αλλά και την εξαπάτηση εκ μέρους της πολιτείας που οι εκάστοτε εκπρόσωποί της ψηφοθήρησαν δημιουργώντας φρούδες, όπως επανειλημμένα αποδείχθηκε, προσδοκίες για την κατασκευή του… Και πραγματικά αναρωτιέται, αν κάποιοι εξ αυτών έχουν διανύσει εποχούμενοι την εν λόγω διαδρομή. Διότι, αν την έχουν διανύσει και δεν νιώθουν ίχνος ντροπής, τότε τα σχόλια μάλλον περιττεύουν.       Πάντως στην ιστοσελίδα (http://www.ggde.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=105) της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Έργων του Υπουργείου Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων, αναφέρεται σχετικά με την  Ιόνια οδό ακόμα και σήμερα το εξής: «Οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων της τελευταίας δεκαετίας επέβαλαν τον επανασχεδιασμό των κυριότερων οδικών έργων της χώρας μας προκειμένου να δημιουργηθούν οδικοί άξονες υψηλών προδιαγραφών που να εντάσσονται στα διευρωπαϊκά δίκτυα μεταφορών και να αναβαθμίζουν την θέση της χώρας μας στον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο. Στα πλαίσια αυτά σχεδιάσθηκε και κατασκευάζεται η Εγνατία Οδός και σχεδιάζεται ο Δυτικός Άξονας Β - Ν που τα πρώτα βήματα υλοποίησής του αποτελούν τα έργα της Ζεύξης Ρίου - Αντιρρίου και τμημάτων των παρακάμψεων Αγρινίου και Άρτας, συνολικού μήκους 28 χλμ. περίπου.       Ο Δυτικός Άξονας Β - Ν προβλέπεται να αποτελέσει την ραχοκοκαλιά της συγκοινωνιακής υποδομής της Δυτικής Ελλάδας. Σχεδιάζεται ως νέος οδικός άξονας στη διαδρομή Καλαμάτα - Πύργος - Πάτρα - Ρίο - Αντίρριο - Αμφιλοχία - Άρτα - Ιωάννινα - Κακαβιά και με χαρακτηριστικά τετράιχνου κλειστού αυτοκινητόδρομου ταχείας κυκλοφορίας δηλαδή με δύο λωρίδες κυκλοφορίας και μία λωρίδα εκτάκτου ανάγκης (ΛΕΑ) ανά κατεύθυνση, διαχωριστική νησίδα και ταχύτητα μελέτης 120 χλμ. την ώρα».       Προβλέπεται, λοιπόν, προφανώς για το μέλλον! Το άμεσο; Το απώτερο; Το απώτατο; Αυτό απαιτεί μάλλον ειδικές ενορατικές ικανότητες, για να το διίδουμε. Όσο για την ταλαιπωρία, για την απώλεια χρόνου και για την επικινδυνότητα της εν λόγω οδού για τη ζωή των ταξιδιωτών φαίνεται πως είναι από τα πράγματα της καθημερινότητας που αφήνουν σχεδόν αδιάφορους τους αρμόδιους. Οπότε, αφού, όσοι μιλούν για το θέμα, συνήθως απευθύνονται σε ώτα μη ακουόντων, τι μας απομένει πέραν του να πηγαινοερχόμαστε οδηγώντας στην υπάρχουσα οδό ακροβατούντες στις λακκούβες; Αν επιζήσουμε, ίσως υπάρχει ελπίδα εμείς ή οι επερχόμενες γενιές να δούμε την περάτωση της πολυπόθητης οδού και να απολαύσουμε τα εξ αυτής απορρέοντα οφέλη…