Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Μαγειρική και… άλλα τινά, (3-3-2013)   Είναι γεγονός πως το μαγειρεμένο φαγητό αποτελεί σημαντική πολιτιστική κατάκτηση και συνιστά σημαντικό στοιχείο της πολιτιστικής ταυτότητας κάθε τόπου. Ήδη από τα αρχαία χρόνια έχουν διασωθεί ονόματα διάσημων για την τέχνη τους μαγείρων καθώς και συγγραφέων  βιβλίων μαγειρικής. Ο κωμικός ποιητής Εύφρων (Αδήλων δραμάτων, 11.15), μάλιστα, σε στίχους του θεωρεί την τέχνη του μάγειρα ισάξια μ’ εκείνη του ποιητή(!): «Οὐδέν ὁ μάγειρος τοῦ ποιητοῦ διαφέρει·/ ὁ νοῦς γάρ ἐστιν ἑκατέρῳ τούτων τέχνη», δηλαδή, ο μάγειρας δεν διαφέρει απ’ τον ποιητή· / διότι η τέχνη του καθενός από τους δυο είναι το μυαλό.       Κι από πολλές άλλες γραπτές αναφορές, αλλά κι από ευρήματα ανασκαφών, αντλείται πλήθος σχετικών πληροφοριών, οι οποίες μας δείχνουν τη μακροχρόνια συνοδοιπορία του ανθρώπου με το μαγειρεμένο φαγητό, με την έλλειψη ή την επάρκειά του, στοιχεία δηλαδή που καθόρισαν, όχι μόνο την επιβίωση, αλλά και το επίπεδο διαβίωσης και ευημερίας του.        Στις μέρες μας θα ήταν όντως παράδοξο, αν οι άνθρωποι δεν εκμεταλλεύονταν τα μέσα που διαθέτει η τεχνολογία, για να αποτυπώσουν και να προβάλουν θέματα που έχουν σχέση με τη μαγειρική. Έτσι, παρατηρούμε πως τα τελευταία χρόνια η μαγειρική κατέχει σημαντική θέση στις σελίδες του έντυπου και του ηλεκτρονικού τύπου, στα περιοδικά και φυσικά, έχει εκδοθεί μεγάλος αριθμός βιβλίων, τα οποία έχουν αυτή ως αποκλειστικό αντικείμενό τους. Όπως, μάλιστα, μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας, η τηλεόραση προβάλλει σχεδόν σε καθημερινή βάση εκπομπές, ακόμα και διαγωνισμούς, με σχετικό περιεχόμενο, εγχώριας ή ξένης παραγωγής, και εκτός αυτού, η μαγειρική συνιστά σημαντικό  κομμάτι άλλων εκπομπών που δεν έχουν αυτή ως κύριο θέμα τους.       Ειδικά, στις εκπομπές με τις οποίες οι παρουσιαστές πρότειναν ή ακόμα προτείνουν εξαιρετικές στ’ αλήθεια ιδέες για εορταστικά ή καθημερινά γεύματα, νιώθει κανείς έντονη την αντίθεση με τις εικόνες που δείχνουν οι ίδιοι τηλεοπτικοί σταθμοί, κυρίως στα δελτία ειδήσεων, με ανθρώπους, όχι λίγους, που στήνονται υπομονετικά σε μια ουρά, για να πάρουν λίγα λαχανικά, λίγα φρούτα ή ένα πιάτο φαΐ. Οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προβαλλόμενες εικόνες συνειρμικά φέρνουν στο μυαλό τον διαρκώς πεινώντα Καραγκιόζη, ο οποίος ξυπνάει πεινασμένος βλέποντας στον ύπνο του τα καρβέλια και τα αχνιστά πιάτα με φασολάδα που με καρτερική υπομονή αναζητά η κοιλιά του. Πόσο μάλλον που τα πιάτα που ετοιμάζονται δεν περιέχουν απλώς φαγιά λαχταριστά που κάνουν να τρέχουν τα σάλια των παρουσιαστών μέχρι να τα δοκιμάσουν και κατόπιν να τα απολαύσουν γλείφοντας τα δάχτυλά τους, σε μια προσπάθεια να πείσουν το κοινό για το πόσο καλός είναι ο μάγειρας που έχουν επιλέξει για την εκπομπή τους, αλλά και για το πόσο αξίζει να τα μαγειρέψουν και να τα απολαύσουν οι τηλεθεατές στο σπίτι τους!        Πόσοι, όμως αυτόν τον καιρό μπορούν ν’ αγοράσουν τα υλικά για την παρασκευή τους; Α! Αυτό δεν έχει σημασία. Ο μάγειρας σου προτείνει, μερικές φορές μάλιστα σε ενημερώνει για το κόστος τους, και φυσικά, όχι μόνο αν είσαι άνεργος, αλλά κι αν είσαι εργαζόμενος που σου έχουν περικόψει το μισθό κι έχεις να φέρεις εις πέρας ένα σωρό οικονομικές υποχρεώσεις,  δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσεις να διαθέσεις τα ποσά που απαιτούνται.       Άρα, προς τι, προβάλλονται όλα αυτά; Μπορεί κανείς να χορτάσει ομοιοπαθητικά; Προφανώς, όχι. Τότε; Μήπως, τελικά, αν και φαντάζει ως παραδοξότητα, η λογική του δώστε στον κόσμο θεαματική μαγειρική και θα χορτάσει την πείνα του, να ’χει σχέση με το δώστε θεάματα στο λαό, για να τον κυβερνάτε εύκολα; Ή, απλά, επειδή, όσοι στήνουν  αυτό το σκηνικό δεν έχουν μείνει ποτέ με το πιάτο τους άδειο, παρουσιάζουν αυτές τις εκπομπές, όπως τόσες άλλες; Ή, κι οι τηλεθεατές, ακόμα κι αυτοί που διάγουν εν πλήρη πενία, ευχαριστιούνται μ’ αυτές τις εικόνες, όπως ευχαριστιέται γενικά το κοινό, όταν παρακολουθεί τη ζωή των πλουσίων, των πριγκίπων κ.λπ. στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη;  Ή, εν τέλει, τις βλέπουν αδιάφορα, όπως πολλά άλλα που προβάλλει η τηλεόραση, η οποία συνιστά ένα άτυπο μέλος των οικογενειών που την έχουν ως βασική μορφή διασκέδασης;        Ό,τι και να ισχύει, φαίνεται πως η απόφανση του Επίκουρου «Ἀρχή καί ῥίζα παντός ἀγαθοῦ τῆς γαστρός ἡδονή», ότι, δηλαδή, αρχή και ρίζα κάθε καλού είναι η ηδονή της κοιλιάς, δεν έχει απλά τους θιασώτες της, αλλά διαχρονικά λειτουργεί ως αφορμή για πραγματικές ή εικονικές γαστριμαργικές απολαύσεις!