Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Το φιλοσοφημένο περίπτερο, (22-10-2014)   Αναρτήθηκε: https://www.facebook.com/marousio.hotel?fref=hovercard                              http://rodavgiartas.blogspot.gr/2014/10/blog-post_23.html κ.λπ. Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα «Φωνή του αγρότου», 24-10-2014, αρ. φύλλου 2453, σ. 4 Περιοδικό «Άπειρος χώρα», τ. 165, Νοέμβριος 2014, σ. 22 Εφημερίδα «Η ΡΟΔΑΥΓΗ», αρ. φύλλου 137, Οκτ. - Νοεμβρ. - Δεκ. 2014, σ. 5         Αυτή θα ήταν μια επιτυχημένη επιγραφή πάνω στο περίπτερο που την επιμέλειά του είχε η φίλη συγχωριανή Μαρία Χ. Παπαβασιλείου, μέλος του Δ. Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου Ροδαυγής, κατά την φετινή γιορτή κάστανου και τσίπουρου στην Ροδαυγή. Όχι, πως ό,τι άλλο εκτίθετο σ’ αυτή την γιορτή ήταν αδέξιο, αλλά αξίζει να σταθούμε σ’ αυτό, μια και πέραν της ομορφιάς του εξέπεμπε πληθώρα μηνυμάτων, με κυρίαρχο εκείνο που μιλά για την ταυτότητα του τόπου σε ζητήματα παραγωγής και κατ’ επέκταση διάθεσης αγροτικών, και όχι μόνο, προϊόντων.       Αλλά ποια ήταν, εκτός από τα επίμαχα προϊόντα της ημέρας, δηλαδή τα κάστανα και το τσίπουρο, τα εκθέματα του περιπτέρου; Ήταν το καλαμπόκι, με μικρό και με μεγάλο κόκκο, το καλαμποκάλευρο, τα κολοκύθια, τα καρύδια, τα ξερά σύκα, τα κράνα, τα ρόδια, τα αρωματικά φυτά, τα ηδύποτα που παράγονται από κράνα και βύσσινα, η αρμπαρόριζα, απαραίτητο αρωματικό και γευστικό συμπλήρωμα των γλυκών του κουταλιού, ο τραχανάς, τα πέτρα, τα φασόλια, οι φακές,…, και φυσικά, οι πίτες.       Όλα τα ανωτέρω προϊόντα, και όχι μόνο, συνιστούν αυτό που λέμε βάση της διατροφικής ταυτότητας της περιοχής, η οποία, βέβαια, παίρνει σάρκα και οστά μέσω της κληρονομημένης εμπειρίας και της αειθαλούς έμπνευσης κυρίως των γυναικών, οι οποίες τα μαγειρεύουν.       Σε συνάρτηση, μάλιστα, με τα ανωτέρω, η διεθνής, αλλά και η κατά τόπους εμπειρία στην χώρα μας, δείχνει και ταυτόχρονα διδάσκει πως, όσοι διατηρούν την ταυτότητά τους σε τομείς όπως η διατροφή,  δημιουργούν προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Αυτό, βέβαια, υπό την προϋπόθεση πως από τα παραγόμενα προϊόντα άλλα τυποποιούνται στην πρωτογενή τους μορφή κι άλλα κατόπιν μεταποίησης. Στην συνέχεια, με την μία ή την άλλη μορφή, διατίθενται στην αγορά.       Το μήνυμα του περιπτέρου έχω την αίσθηση πως μιλάει για κάτι πιο συστηματικό, το οποίο θα γίνει με οργανωμένο τρόπο και ως τέτοιο θα έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα για την τοπική κοινωνία. Την δημιουργία για παράδειγμα ενός συνεταιρισμού που θα απευθύνεται και σε γειτονικά χωριά, τα οποία παράγουν τα ίδια προϊόντα.       Αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αν δεν δούμε με σύγχρονο βλέμμα και δεν αξιοποιήσουμε τα καλούδια του τόπου μας. Το αν θα πετύχει μια τέτοια απόπειρα εξαρτάται από το πόσο ισχυρή θα είναι η βούληση που θα την κατευθύνει. Διότι καλό είναι να διατίθενται αυτά σε μέρες γιορτών, αλλά ας σκεφθούμε πόσο καλό θα ήταν, αν η Ροδαυγή έβγαζε τυποποιημένο το καλύτερο τσίπουρο, τον καλύτερο τραχανά, τα καλύτερα γλυκά κουταλιού και πάει λέγοντας.       Ας σκεφτούμε! Κι ίσως αποδειχθεί πως είχε δίκιο  ο συγγραφέας  Μαρσέλ Προυστ, ο οποίος έγραψε πως «Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη, αλλά να έχεις καινούργια μάτια».