Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: «Χαρμολύπη», (20-4-2015)   Δημοσιεύτηκε στην «εν αιθρία», περιοδική έκδοση της ΟΙΚΙΠΑ, τ. 259, Μάιος 2015, σ. 2          Χαίρομαι να πεζοπορώ στις παρυφές της πόλης και να απολαμβάνω τη φύση όλες τις εποχές του χρόνου! Χαίρομαι ν’ ανηφορίζω προς τη μονή Γηροκομείου και να διαβαίνω τον Λυκοχορό μέχρι την κοιλαδογέφυρα της περιμετρικής! Χαίρομαι να επιστρέφω απ’ τον φιδωτό δρόμο που διέρχεται από το πευκοδάσος, το οποίο απλώνεται πέριξ του νοσοκομείου νοσημάτων θώρακος και σκορπίζει γύρω μυρουδιά ρητίνης και κελαδήματα πουλιών!       Λυπάμαι, όταν διαπιστώνω την παρουσία παλιών ή νέων σκουπιδιών στις άκρες των δρόμων ή μέσα στους λουλουδιασμένους όχτους ή, όπου αλλού η αφροντισιά και η έλλειψη παιδείας εναποθέτουν! Λυπάμαι, όταν τα παγκάκια, τα οποία προορίζονται για την ξεκούραση των οδοιπόρων κάνουν φτερά στο όνομα της εκποίησης που αποφέρει κέρδος! Λυπάμαι, όταν οι κορμοί, οι οποίοι στερεώνουν τα πρανή των δρόμων, γίνονται τροφή για τη φωτιά των τζακιών τον χειμώνα!       Λυπάμαι, πολύ λυπάμαι…       Κι αναρωτιέμαι! Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, οι οποίοι αφήρεσαν το παγκάκι που βρίσκονταν στη στροφή ακριβώς κάτω από το προαναφερθέν νοσοκομείο χωρίς να σκεφθούν πού θα κάθονται πλέον, όσοι θέλουν να πάρουν μια ανάσα στη σκιά των πανύψηλων δένδρων; Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, οι οποίοι αφαιρούν σταδιακά τους κορμούς που στηρίζουν τα πρανή του δρόμου στο ίδιο σημείο; Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, οι οποίοι αυθαιρετούν κάνοντας χρήση δημοσίων αγαθών προς οικείο όφελος;       Στα ανωτέρω ερωτήματα μπορούν να δοθούν ποικίλες απαντήσεις. Ακόμα και δικαιολογίες μπορεί να διατυπωθούν. Σημασία, όμως, έχει πως κάπως πρέπει να εμποδίζεται όλη αυτή η αυθαιρεσία και, αν δεν μπορεί να εμποδίζεται, τουλάχιστον να αποκαθίστανται οι βλάβες που προκύπτουν εξ αιτίας της. Διότι, όταν φτάνουμε να μιλάμε για τον σεβασμό των αυτονόητων πραγμάτων, κάπου χάσαμε την ουσία της ζωής, την οποία οφείλουμε ως άτομα, ως ενεργοί πολίτες και ως οργανωμένη πολιτεία να επαναφέρουμε στην καθημερινότητά μας.       Αν δεν το κάνουμε, το ζωτικό μας περιβάλλον θα ασφυκτιά κι εμείς θα ζούμε με εικόνες ασχήμιας, οι οποίες θα πληγώνουν το βλέμμα και την ψυχή μας. Τρόποι ν’ απαλλαγούμε απ’ όλα τούτα υπάρχουν, μόνο που απαιτείται βούληση ατομική και συλλογική. Και κυρίως, κρίνεται αναγκαίο οι φορείς της πόλης να επιλαμβάνονται εγκαίρως για την πρόληψη και την επίλυση τέτοιων, όπως και άλλων προβλημάτων, και να μην φέρονται ως Επιμηθείς, αλλά ως Προμηθείς.       Είθε! .