Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Όπου και να περπατήσω… (19-11-2015)   Δημοσιεύτηκε: «εν αιθρία», περιοδική έκδοση της ΟΙΚΙΠΑ, Δεκέμβριος 2015, τ. 264, σ. 3         Όπου και να περπατήσω η Πάτρα με πληγώνει, θα έλεγα παραφράζοντας τους πολύσημους στίχους του Γιώργου Σεφέρη «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Μα, καλά, πάλι κάτι άσχημο έχεις να παρατηρήσεις για την πόλη που κατοικείς, ίσως, πουν κάποιοι. Όχι, δεν έχω μόνο άσχημα να πω για την πόλη του Πατρέως, αφού έχει πολλές φανερές ή κρυμμένες ομορφιές να επιδείξει. Αλλά να, εκείνο που με κάνει να αναφέρομαι για άλλη μια φορά σε άσχημες πλευρές της είναι που θέλω πιο όμορφη να τη βλέπω να γίνεται μέρα με τη μέρα. Υποθέτω, μάλιστα, ή μάλλον είμαι βέβαιη, πως τούτη η εμμονή για την αισθητική αναβάθμισή της έχει κι άλλους, πολλούς θιασώτες.       Αλλά ας πάμε στο σημείο που αυτή τη φορά θα μας απασχολήσει, το οποίο βρίσκεται στην πάνω μεριά της πλατείας Γεωργίου Α' και συγκεκριμένα αφορά στο παλαιό ισόγειο κτίσμα, το οποίο έρχεται από το παρελθόν της πόλης και, όταν αναβαθμίστηκε πριν κάποια χρόνια, αποτελούσε μια όμορφη γωνιά, στην οποία φιλοξενούνταν πολλών ειδών εκδηλώσεις. Εκεί, λοιπόν, σ’ αυτή τη γωνιά, η οποία γειτονεύει με νεοκλασικής τεχνοτροπίας κτίρια, και όχι μόνο, τι υπάρχει σήμερα;       Υπάρχουν πλέον τοίχοι και κίονες, οι οποίοι φιλοξενούν συνθήματα, γκράφιτι, αφίσες και πάει λέγοντας. Οι όμορφες επιγραφές στο διάζωμα, οι οποίες μιλούν με τη σιωπή τους για περασμένα χρόνια, χαμένες λες κι αυτές μέσα στον κακόγουστο συρφετό που έχουν δημιουργήσει άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν πως ο δημόσιος αυτός χώρος, όπως και άλλοι, προσφέρονται ανέξοδα για την ενυπόγραφη ή ανώνυμη διακήρυξη των απόψεών τους, αλλά και την όποια κακοποίηση, η οποία, όμως, μπορεί να προσβάλει πολλούς από τους συμπολίτες τους.       Αυτοί, οι οποίοι έχουν δώσει στον χώρο την εικόνα που έχει σήμερα, πράττουν, όπως πράττουν, διότι πιθανόν δεν τους ενδιαφέρει η αισθητική του ή αυτό που δημιουργούν το θεωρούν αισθητικά ενδιαφέρον ή, ίσως, προκειμένου να μεταδώσουν τις απόψεις τους δεν λαμβάνουν υπόψη τίποτε άλλο. Ωραία, λοιπόν! Το γεγονός, όμως, ότι για καιρό τώρα κανείς δεν επιλαμβάνεται, ώστε να αποκατασταθεί η εικόνα του, τι άλλο δείχνει, παρά αδιαφορία, η οποία πλήττει δυστυχώς ένα μετά το άλλο κι άλλα σημεία της πόλης.       Αν, λοιπόν, οι αρχές και οι πολίτες δεχθούμε πως αυτή η εικόνα τιμά την τρίτη σε μέγεθος πόλη της Ελλάδος, τότε ας ανεχτούμε την ύπαρξή της κι ας θεωρηθεί πως τα ανωτέρω δεν έχουν γραφεί ποτέ. Αν, όμως, μας ενδιαφέρει οι ντόπιοι και όσοι ξένοι φτάνουν ως εδώ να απολαμβάνουν ένα αισθητικά αναβαθμισμένο περιβάλλον τότε κάτι πρέπει να γίνει. Τα υλικά μέσα που απαιτούνται δεν είναι πολλά. Ένα βάψιμο με σύγχρονες βαφές, οι οποίες θα αποτρέπουν στο μέλλον τους όποιους βανδαλισμούς, προσφέρουν λύση στο χρονίζων πια πρόβλημα.       Τέλος, το να λέγεται συχνά πως η πόλη οφείλει να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για προσέλκυση τουριστών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, καλό είναι να λέγεται, αλλά πρέπει να έχει και αντίκρισμα. Διότι και ο χώρος, στον οποίο έγινε αναφορά, μπορεί να προσελκύει πολίτες και τουρίστες, αν αποκατασταθεί η εικόνα του, και φιλοξενεί στο μέλλον ποικίλες εκδηλώσεις. Όλα, όμως, είναι θέμα βούλησης!