Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: «Γιορτινά και άλλα...», (16-12-2015)   Δημοσιεύτηκε: «εν αιθρία», περιοδική έκδοση της ΟΙΚΙΠΑ, Ιανουάριος 2016, τ. 265, σ. 3       Τη μέρα που άρχιζε στο Παρίσι η Παγκόσμια Διάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή, η Πάτρα γιόρταζε παρουσία πλήθους κόσμου τον προστάτη Άγιό της.       Μετά τη Διάσκεψη η Ναόμι Κλάιν, η οποία πριν μερικούς μήνες είχε δηλώσει στην εφημερίδα Libération πως «πρέπει να είναι κανείς τρελός για να πιστεύει στις Διασκέψεις για το κλίμα», δήλωσε μεταξύ άλλων στην ίδια εφημερίδα πως «ήταν το μεγαλύτερο δημοκρατικό βήμα του κόσμου», μια και οι «195 χώρες που συμμετείχαν πήραν ισότιμα τον λόγο, παντού υπήρχαν ακτιβιστές για το κλίμα και την ανάπτυξη. Ήρθαν ακόμη και αυτόχθονες που είναι θύματα της κλιματικής αλλαγής, μεγάλες εταιρείες από όλο τον κόσμο. Συνυπήρχαν αυτοί που θέλουν να σώσουν τον κόσμο και αυτοί που θέλουν να τον καταστρέψουν.» «Συνυπήρχαν»,λοιπόν, «αυτοί που θέλουν να σώσουν τον κόσμο και αυτοί που θέλουν να τον καταστρέψουν»! Δημοκρατική αναμφίβολα συνύπαρξη που έρχεται προς επίρρωση της αιώνιας πάλης μεταξύ του καλού και του κακού, από την οποία εν προκειμένω ευελπιστούμε να νικήσει το πρώτο.       Πώς μπορεί, όμως, να σχετίζεται η διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή με τη γιορτή του Αγίου Ανδρέα και την Πάτρα; Προφανώς εκ πρώτης όψεως δεν υπάρχει καμία μεταξύ τους συνάφεια! Αλλά, αν θυμηθούμε την εικόνα που είχαν πολλά σημεία της πόλης εκείνη τη γιορτινή μέρα, θα δούμε πως κάποια σχέση υφίσταται, η οποία έχει να κάνει με μια χαίνουσα πληγή του περιβάλλοντος, τα πάσης φύσεως απορρίμματα δηλαδή, τα οποία το ρυπαίνουν και το ασχημίζουν. Πόσο μάλλον που η καθαριότητα και η επιμέλεια του χώρου σε γειτονιές και σε κατοικίες είθισται να συνεισφέρουν με τον τρόπο τους στην ατμόσφαιρα κάθε γιορτής.       Στην Πάτρα που γιόρταζε, όμως, υπήρχαν σημεία όπου κάδοι απορριμμάτων, ακάλυπτοι και υπερπλήρεις, αλλά και ο πέριξ χώρος τους, δήλωναν την αδιαφορία, την αφροντισιά και την απουσία στοιχειώδους καθαριότητας. Ικανός αριθμός σκορπισμένων απορριμμάτων, μάλιστα, αλλά και σωροί από κλαδέματα φυτών, οι οποίοι τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές όχι μόνο δεν έχουν απομακρυνθεί, αλλά έχουν αυξηθεί σε όγκο με την εναπόθεση και άλλων, συμπλήρωναν το σκηνικό.       Μετά τη γιορτή κι έχοντας θησαυρίσει το βλέμμα και ο νους τέτοιες εικόνες, προκύπτει το ερώτημα, αν οι υπεύθυνοι γι’ αυτές βαδίζουν στους ίδιους δρόμους και στις ίδιες γειτονιές. Διότι πώς να δεχθείς και να συνηθίσεις την ιδέα ότι, ενώ βαδίζουν, δεν παρατηρούν ή, το χειρότερο, δεν ενοχλούνται βλέποντάς τες, ώστε και την εν λόγω ημέρα να μην επιτρέψουν την παρουσία τους, αλλά και σε επόμενες γιορτινές μέρες, και όχι μόνο, να μην αφήνουν την πόλη να επιδεικνύει τέτοιες και τόσες εικόνες παρακμής, οι οποίες βοούν για την πλημμελή φροντίδα του δημόσιου χώρου; Πόσο μάλλον που οφείλουν να είναι πρωτοπόροι και να δείχνουν μέσω των επιλογών τους τον δρόμο και σε πολίτες, οι οποίοι αδιαφορούν για τη σημασία και τις επιπτώσεις της ρύπανσης.       Και μέρες που είναι, με την πόλη να ’χει βάλει τα γιορτινά της, ας υπάρξει η πρόνοια, ώστε, εκτός από τα φωτεινά λαμπιόνια, τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, τις σχετικές μουσικές και την αναζήτηση της χαράς, της αγάπης και της ευημερίας, να συμβαίνουν όλα αυτά σε μια πόλη, όχι της φαντασίας μας, όπου θα κυριαρχεί η καθαριότητα και η αρχοντιά που τη συνοδεύει, κάνοντας ταυτόχρονα πράξη λίγα από κείνα, τα οποία συνομολογήθηκαν στη Διάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή στο Παρίσι!