Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Κάθε φορά..., (27-10-2017)   Δημοσιεύτηκε: "εν αιθρία", περιοδική έκδοση της ΟΙΚΙΠΑ, Νοέμβριος 2017, τ. 283, σ. 2.      Κάθε φορά που κινούμαι στους δρόμους της πόλης, διαπιστώνω μιας μορφής εγκατάλειψη, καθώς και παράδοση των λειτουργιών τους, πλην, ίσως, ελαχίστων εξαιρέσεων, στην τύχη. Λακκούβες, πολλές λακκούβες, και γενικά κακή ποιότητα του οδοστρώματος, ακόμα και σε κεντρικότατα σημεία, αυτοκίνητα σταθμευμένα για ποικίλους λόγους στις άκρες τους, τα οποία εμποδίζουν τη διέλευση πεζών και οχημάτων, και σε πολλές άκρες ή εσοχές τους κάδοι, που όζουν και ξεχειλίζουν συχνά από απορρίμματα, τα οποία ουκ ολίγες φορές καλύπτουν μέρος του περιβάλλοντος χώρου, ακόμα και τμήματος των πεζοδρομίων. Όσο για τους κίονες που βρίσκονται κατά μήκος πολλών στεγασμένων πεζοδρομίων, αντί να συνιστούν χάρμα οφθαλμών, προκαλούν απέχθεια με τις πάσης φύσεως αφίσες, και όχι μόνο, που καλύπτουν την επιφάνεια τους.    Όλα αυτά συνθέτουν ένα δυσάρεστο σκηνικό, το οποίο ακόμα κι αν θέλεις να το προσπεράσεις, δεν μπορείς. Δυσανασχετείς και σκέφτεσαι, αν οι ιθύνοντες βαδίζουν στους ίδιους δρόμους, αν τα παρατηρούν, αν τους ενοχλούν, αν σκέφτονται να κάνουν κάτι, για να τ’ αλλάξουν, αν…    Όταν, μάλιστα, επισκέπτες, φερμένοι από μακριά, τα εντοπίζουν και τα σχολιάζουν επαχθώς, δεν νιώθεις απλά άβολα, αλλά αδυνατείς να επινοήσεις επιχειρήματα, για να μειώσεις κάπως την αλγεινή εντύπωση, την οποία προκαλούν. Τι να πεις, όταν σου λένε «Κρίμα, η Πάτρα, η τρίτη σε μέγεθος πόλη της χώρας, να ’χει τέτοια χάλια!» Ή, «Εντάξει έχει κι όμορφες γωνιές, αλλά η μεγάλη εικόνα άλλη αίσθηση δημιουργεί!»    Όσο για μένα, κάθε φορά που προβάλλω θέματα, τα οποία αφορούν στην πόλη, και, ειδικά, σε ζητήματα που χρήζουν περισσής φροντίδας και άμεσης επίλυσης, λέω πως δεν θα παραστεί ανάγκη να το ξανακάνω. Αλλά, για την ώρα, πάντα διαψεύδομαι και καθώς αυτό συμβαίνει, νιώθω πως έχει εξοριστεί η ομορφιά από τα περισσότερα σημεία της πόλης κι όσο αυτή εξορίζεται, τόσο θα κινδυνεύουμε να μας γίνει η ασχήμια συνήθεια κι αλίμονο, αν γίνει δεύτερη φύση μας!