Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Την επαύριον, (16-11-2017)      Την επαύριον της φυσικής καταστροφής, η οποία συντελέστηκε στις παρυφές του άλλοτε κλεινού άστεως, της πρωτεύουσας της Ελλάδος δηλαδή, το είναι μου, όχι αναζητώντας παραμυθία, αλλά ψηλαφίζοντας τα αίτιά της, γνωστά, φευ, από χρόνια, κατέφυγε σ’ ένα δημοσίευμα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το οποίο φέρει τον τίτλο «ΟΙΩΝΟΣ» και δημοσιεύτηκε το 1896 (Ἀ. Παπαδιαμάντης, Ἅπαντα, ἐκδ. Δόμος, τ. 5ος, σ. 251-254).    Ο συγγραφέας, ξεκινώντας από το ομηρικό «Εἷς οἰωνός ἄριστος…»,  διατυπώνει την άποψη πως «Οἱ μόνοι ἀληθεῖς οἰωνοί εἶναι τά πράγματα» και κάνοντας χρήση παραδείγματος καταλήγει:    «Τί χρειάζεται ὁ οἰωνός;    Μήπως δέν εἶναι τά πράγματα;    Εἷς οἰωνός ἄριστος. Ἀλλά τίς ἔβαλεν εἰς πρᾶξιν τήν συμβουλήν τοῦ θειοτάτου ἀρχαίου ποιητοῦ; Ἐκ τῆς παρούσης ἡμῶν γενεᾶς τίς ἠμύνθη περί πάτρης;    Ἠμύνθησαν περί πάτρης οἱ ἄστοργοι πολιτικοί, οἱ ἐκ περιτροπῆς μητρυιοί τοῦ ταλαιπώρου ὠρφανισμένου Γένους, τοῦ «στειρεύοντος πρίν καί ἠτεκνωμένου δεινῶς σήμερον»;    Ἄμυνα περί πάτρης δέν εἶναι αἱ σπασμωδικαί, κακομελέτητοι καί κακοσύντακτοι ἐπιστρατεῖαι, οὐδέ τά σκωριασμένης ἐπιδεικτικότητας θωρηκτά. Ἄμυνα περί πάτρης θά ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνική ἀγωγή, ἡ χρηστή διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καί τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τό φρόνημα καί ἐκφυλίσαντος σήμερον τό ἔθνος, καί ἡ πρόληψις τῆς χρεοκοπίας.    Τίς ἠμύνθη περί πάτρης;    Καί τί πταίει ἡ γλαῦξ, ἡ θρηνοῦσα ἐπί τῶν ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τά ἐρείπια. Καί τά ἐρείπια τά ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος.»     Διαβάζοντας κάποιος τα ανωτέρω, που αναδεικνύουν την πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη, την οποία, βέβαια, διατύπωσε με παρρησία και σ’ άλλα κείμενά του, είναι πολύ εύκολο να κάνει συνειρμούς, που αφορούν στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, της οποίας απόρροια είναι πολλά από τα ερείπια που γύρω μας υφίστανται και, όσο περνάει ο καιρός, παρά τις ευοίωνες, κατά τα λεγόμενα, προβλέψεις για ανοικοδόμησή τους, όλο και νέα εμφανίζονται.    Οπωσδήποτε, αυτά δεν δημιουργήθηκαν σε μία μέρα, δεν δημιουργήθηκαν από έναν άνθρωπο, ούτε, βέβαια, φταίνε όλοι και στον ίδιο βαθμό για τη δημιουργία τους. Σημασία έχει πως τις συνέπειες τις υφίστανται πολλοί, ενώ οι ευθυνόμενοι, συχνά ανόμως πλουτήσαντες, βρίσκονται στον αφρό κι απολαμβάνουν τα κέρδη τους!    Όσο, όμως, ως άτομα και ως κοινωνία θα μένουμε να θρηνούμε επί των ερειπίων, όσο θα βρισκόμαστε στη θέση να ανακηρύσσουμε «ημέρες πένθους» για αφορμές σαν τη χθεσινή, όσο θα αφήνουμε οικοδομήματα σαν το Μετσόβιο Πολυτεχνείο να γίνεται έρμαιο στη βούληση του καθενός, όσο δεν θα αναζητούνται οι υπεύθυνοι των συμφορών, οι συμφορές θα είναι με ποικίλες μορφές παρούσες και θα μιλούν για την παρακμή, η οποία, πριν γίνει οικονομική, υπήρξε ηθική και σάρωσε πλήθος αξιών.    Και επειδή δεν μου αρέσει να θρηνώ επί των ερειπίων – πιστεύω πως σε πολλούς δεν αρέσει – ας είναι αυτό το σύντομο κείμενο μια αφορμή, για να θυμηθούμε πως, όταν οι άνθρωποι φθάνουν στην ΥΒΡΗ, η ΝΕΜΕΣΙΣ, ακόμα κι αν αργήσει, πάντα φθάνει! Όπως έφτασε και χθες, μέσω των καμένων και καταπατημένων στη συνέχεια δασών, μέσω των φραγμένων χειμάρρων και της απερίσκεπτης και άνομης οικοπεδοποίησής τους, μέσω… και, φυσικά, μέσω της ασκηθείσας πολιτικής, η οποία τα πριμοδότησε, πλάθοντας τα ερείπια!      Οι οιωνοί, οι οποίοι τα προμάντευαν υπήρχαν, μόνο που αγνοήθηκαν!