Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Φρούδες σκέψεις, (26-1-2018)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Ηχώ της Άρτας", 30-1-2018      Όποτε, μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης εξαγγέλλονται αλλαγές στην εκπαίδευση, οι οποίες γνωστοποιούνται στη συνέχεια και μέσω δημοσίων εγγράφων, το ενδιαφέρον είναι μεγάλο. Λες, σκέφτομαι, να προβούν οι εκάστοτε υπεύθυνοι σε αλλαγές, που θα συμβάλουν σε ουσιαστική μεταρρύθμιση, η οποία θα αναδεικνύει την Παιδεία, όπως άλλωστε όφειλε να είναι, σε μείζον κοινωνικό αγαθό και θα πράττει ό,τι είναι δυνατόν για την επίτευξη του στόχου; Αυτή είναι η σκέψη, που τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, καταρρίπτεται με την ανάγνωση των σχετικών διατάξεων.    Αυτό συνέβη και τούτη τη φορά. Οι όποιες αλλαγές, δεν μπορώ να πω πως πρόκειται για μεταρρυθμίσεις, περιορίζονται σε ανέξοδες για την πολιτεία αποφάσεις, οι οποίες αφορούν στις απουσίες των μαθητών, στην επιβολή ποινών, καθώς και στον χαρακτηρισμό της διαγωγής τους.    Σχετικά με το πρώτο θέμα, η νέα ρύθμιση ορίζει ικανό αριθμό απουσιών, τον οποίο οι μαθητές μπορούν να κάνουν, και καταργεί τα δικαιολογητικά, τα οποία προσκόμιζαν γονείς και κηδεμόνες. Όχι πως το προηγούμενο σύστημα δεν είχε παθογένειες, αφού κι αυτό όριζε αριθμό απουσιών, που μπορεί ο μαθητής χωρίς καμία δικαιολογία να κάνει – γιατί άραγε; – κι επιπρόσθετα πλήθος απουσιών δικαιολογούνταν με αναληθούς περιεχομένου βεβαιώσεις! Σ’ αυτό το θέμα έκπληξη προκάλεσε σε μαθητές και διδάσκοντες η σπουδή να εφαρμοστεί άμεσα ο νόμος, αφού το μαθητικό δυναμικό ρύθμισε τις απουσίες που έκανε ως τώρα σύμφωνα με τον υπάρχοντα νόμο. Η ρύθμιση για το τρέχον σχολικό έτος πως «μπορεί να χαρακτηριστεί ως επαρκής και η φοίτηση μαθητή / τριας που πραγματοποίησε έως 164 απουσίες εφόσον συντρέχουν σωρευτικά τα εξής: α) για τις παραπάνω από τις 114 έχει προσκομίσει δικαιολογητικά από γιατρό που βεβαιώνουν την ασθένεια, β) ο Γενικός Μέσος Όρος της προφορικής βαθμολογίας, που προκύπτει από το άθροισμα  των μέσων όρων των δύο τετραμηνιαίων βαθμών διαιρούμενο με τον αριθμό των διδασκόμενων μαθημάτων, είναι δεκαπέντε πλήρες και γ) δεν έχει κάνει χρήση της μη προσμέτρησης απουσιών του άρθρου 24 παρ. 2 και 3.», μοιάζει ουτοπική, αφού για ελάχιστους θα συντρέχουν σωρευτικά οι αναφερόμενοι λόγοι.    Σχετικά με την επιβολή ποινών, το νομοθετικό πλαίσιο γίνεται λιγότερο αυστηρό, κάτι που θα βρει σύμφωνους, όλους όσους πιστεύουν και δρουν στηριζόμενοι στη δύναμη του λόγου, της πειθούς και της παιδαγωγικής. Με τη σημείωση πως όλα αυτά θα λειτουργούσαν πιο αποτελεσματικά για τις σχολικές κοινότητες, αν αυτές διέθεταν υποστηρικτικούς μηχανισμούς, όπως, για παράδειγμα, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, κάτι που αποτελεί πάγιο αίτημα των εκπαιδευτικών.    Τέλος, άλλαξαν οι λέξεις, με τις οποίες χαρακτηρίζεται η διαγωγή των μαθητών στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Συγκεκριμένα, «Η διαγωγή κάθε μαθητή / τριας χαρακτηρίζεται ως «εξαιρετική», «καλή» ή «μεμπτή» […]». Κι αναρωτιέμαι, γιατί, αφού η λέξη «κοσμιότατη», παλιά «κοσμιωτάτη», αποδίδει με μεγαλύτερη επάρκεια αυτό, στο οποίο αναφέρεται; Μπορεί κάποιοι να διαφωνήσουν, αλλά οι λέξεις μιλούν από μόνες τους και δεν χρειάζονται την υποστήριξη κανενός. Ούτε τη δική μου.