Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Συμβαίνει και εις Παρισίους, αλλά…, (3-6-2018)   Δημοσιεύτηκε: "εν αιθρία", περιοδική έκδοση της ΟΙΚΙΠΑ, Ιούνιος - Ιούλιος 2018, τ. 290, σ. 2.      Όταν πριν μερικά χρόνια ταξίδεψα στο Παρίσι, αντίκρισα εικόνες, οι οποίες με μάγεψαν, αλλά και εικόνες που δεν πίστευα πως θα συναντήσω εκεί. Προφανώς, παρότι κάθε ταξίδι επιφυλάσσει μικρότερη ή μεγαλύτερη διάψευση των προσδοκιών μας, εν τούτοις δεν παύουν αυτές να συνιστούν ενδιαφέρουσα παράμετρό του.    Για να γίνω συγκεκριμένη, ένα βράδυ που επέστρεφα με τη συντροφιά μου στο ξενοδοχείο, τι να δούμε. Πέριξ μιας όμορφης κυκλικής πλατείας, το πεζοδρόμιο, το οποίο βρίσκονταν μπροστά από διάφορα καταστήματα, έβριθε κυριολεκτικά από σκουπίδια! Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Κρίμα, είπαμε, που είμαστε επικριτικοί με συμπατριώτες μας, οι οποίοι, μη σεβόμενοι το περιβάλλον, πετούν απορρίμματα όπου λάχει! Να, κι εδώ, στην αλλοτινή πόλη του φωτός, στην καρδιά της Ευρώπης, οι εικόνες είναι αμείλικτες για το μήνυμα, το οποίο εκπέμπουν!    Παρόμοιες σκέψεις κάνω πολλές φορές κι όταν περιδιαβαίνω κεντρικούς ή πιο απόμερους δρόμους της πόλης μας. Συμβαίνει και εις Παρισίους, πάω να πω! Αλλά  μια καταλυτική διαφορά με προσγειώνει πάντα στη δική μας πραγματικότητα. Διότι στο Παρίσι το επόμενο πρωί δεν υπήρχε ίχνος από το σκουπιδαριό της νύχτας! Όλα ήταν πεντακάθαρα! Εδώ, όμως; Εδώ, όπως όλοι όσοι ζουν στην πόλη γνωρίζουν, τα σκουπίδια πολύ συχνά ξεχειλίζουν από τους κάδους, αλλά και, όταν αυτοί αδειάζουν, ο περιβάλλων χώρος έχει πολλά απορρίμματα ημερών, καθώς και στοίβες κλαδεμάτων, τα οποία ξεραίνονται, κάποια σχεδόν αποσυντίθενται, μέχρις ότου απομακρυνθούν. Όσο για πλύσιμο και απολύμανση των κάδων, αυτό μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός, το οποίο δεν συμβαίνει ούτε καν τους καλοκαιρινούς μήνες, κατά τους οποίους δεν είναι απλά απαραίτητο, αλλά επιβεβλημένο για πολλούς λόγους.    Και γιατί τούτη η συγκριτική αναφορά; Ποιος ξέρει, σκέφτομαι. Μπορεί και οι μικρές επισημάνσεις αυτού του είδους να φτάσουν κάποτε σε ευήκοα ώτα αρμοδίων. Αλλά κι αν δεν συμβεί αυτό, ονειρεύομαι, έστω και ουτοπικά, πως θα συμβεί κάτι ανάλογο με το Παρίσι και στην πόλη μας. Και στ’ αλήθεια θα ήμουν πολύ ευτυχής, αν κάποιο πρωί, έστω κι ένα, θα ήταν ολόκληρη η πόλη απαλλαγμένη από σκουπίδια. Θα μου αρκούσε αυτό; Όχι! Αλλά, να, θα ήταν μια εικόνα, την οποία πιστεύω πως όλοι θα παρατηρούσαν ικανοποιημένοι και θα αποτελούσε την αρχή για ένα διαφορετικό μέλλον. Για το μέλλον των παιδιών της πόλης, τα οποία δεν αρκεί να τα διδάσκουμε για την αξία της καθαριότητας και τον σεβασμό του περιβάλλοντος, αλλά οφείλουμε, κυρίως αυτό, να τα παραδειγματίζουμε.