Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Ο Σεξισμός είναι εδώ…, (4-6-2019)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Ηχώ της Άρτας", 5-6-2019, σ. 1.      Κάθε φορά που ανατίθεται σε κάποια γυναίκα θέση ευθύνης, όπως διευθύντριας κάποιου οργανισμού, δικαστού, υπουργού,…, τα πρωτοσέλιδα των εντύπων και των ηλεκτρονικών εφημερίδων γράφουν σε πηχυαίους τίτλους πως η εκάστοτε υπηρεσία έχει άρωμα γυναίκας, πως η δείνα υπηρεσία περνάει στα χέρια των γυναικών, πως το άτομο που τις διόρισε στην όποια θέση, συνήθως άνδρας, τιμά και σέβεται τις γυναίκες, και πάει λέγοντας. Φυσικά, μια τέτοια επιλογή δεν αφήνεται να πάει χαμένη και με οποιαδήποτε αφορμή προβάλλεται στον δημόσιο λόγο ως πρωτοποριακή, ως πολύ σημαντική, ως προοδευτική και άλλα όμοια φληναφήματα.    Μα, δεν είναι σπουδαίο να μετέχουν οι γυναίκες στη δημόσια ζωή και στα κέντρα λήψης αποφάσεων; Οπωσδήποτε, ναι! Μόνο, που τα δημόσια αξιώματα δεν πρέπει να τα καταλαμβάνει κάποιος ανάλογα με το φύλο του, αλλά, με το αν είναι άξιος να τα υπηρετήσει! Ακόμα και η ποσόστωση, η οποία έχει θεσπιστεί από την πολιτεία σχετικά με τον υποχρεωτικό αριθμό γυναικών, που πρέπει να περιλαμβάνονται στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, τι άλλο κάνει, παρά να αναπαράγει υποκριτικά, κυρίως όμως αντιδημοκρατικά και σεξιστικά, τη δήθεν ισοτιμία των φύλων. Πόσο μάλλον, που αυτή η τελευταία επιλογή, μπορεί να αποβεί άδικη για άνδρες, οι οποίοι και πιο πολλές ψήφους πήραν και πιο άξιοι είναι! Εξάλλου, και στις τελευταίες εκλογές παρατηρήθηκε πως σε κάποια ψηφοδέλτια περιλαμβάνονταν γυναίκες, οι οποίες ούτε τυπικά προσόντα διέθεταν, ούτε σχέση με την πολιτική είχαν, ούτε ήθελαν ν’ ασχοληθούν μ’ αυτή. Απλά, μετέχοντας σε ψηφοδέλτια, κάλυπταν την από τη νομοθεσία επιβεβλημένη ποσόστωση!    Κι όλα αυτά, διότι ο σεξισμός, η διάκριση, δηλαδή, σύμφωνα με την οποία ένας άνθρωπος δεν κρίνεται βάσει των ικανοτήτων και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του, αλλά βάσει του φύλου, είναι εδώ! Βέβαια, αν και πιο συχνά αφορά στις γυναίκες δεν απουσιάζουν και οι περιπτώσεις, που τον υφίστανται και οι άνδρες, με αποτέλεσμα, αντί να τον καταπολεμούμε, να τον αντιστρέφουμε.    Φυσικά, εκείνες, οι οποίες τον βιώνουν κατά κόρον είναι οι γυναίκες και, μάλιστα, σε πολλές εκφάνσεις του βίου τους, αφού παρότι η νομοθεσία εν πολλοίς τις προστατεύει από τις διακρίσεις, οι οποίες σχετίζονται με το φύλο τους, η κοινωνική πρακτική και τα στερεότυπα, που δύσκολα μεταβάλλονται, ουκ ολίγες φορές τον αναδεικνύουν, ακόμα και ασυνείδητα.      Και μολονότι η καθημερινότητα προσφέρει πολλά παραδείγματα σεξιστικής συμπεριφοράς, εκείνο, το οποίο φαντάζει οξύμωρο, είναι πως ακόμα και στην αίθουσα του κοινοβουλίου έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιας συμπεριφοράς ανδρών βουλευτών προς θήλυες συναδέλφους τους! Διότι, φράσεις, όπως «ήθελα να ’ξερα, γιατί σας δίνουν τιμόνι;», «άντε, πήγαινε να πλύνεις τα πιάτα, που θες και τιμόνι!», «τράβα στην κουζίνα σου, κυρά μου!», «δεν χτυπάω γυναίκες!», «σιγά μη σκίσεις κανένα καλσόν!», «έλα, μωρέ, τι περιμένεις, γυναίκα είναι!» και άλλα όμοια, μπορούν να ειπωθούν με διάφορες αφορμές ακόμα κι από ανθρώπους, οι οποίοι κατά τα άλλα βδελύσσονται τον φασισμό, τον ρατσισμό και τις διακρίσεις. Όταν, όμως, λέγονται σε κοινοβουλευτικές ομάδες κομμάτων ή στη Βουλή αναλόγου υποτιμητικού περιεχομένου για τις γυναίκες φράσεις και, μάλιστα, από πολιτικούς που υποστηρίζουν κιόλας ότι ανήκουν στον δημοκρατικό, προοδευτικό χώρο -  τι σημαίνει, άραγε, στην εποχή μας αυτό; – η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Διότι, ενώ δηλώνουν μετ’ επιφάσεως, συχνά μονοπωλιακά, υπερασπιστές των δικαιωμάτων των γυναικών, όταν βρεθούν στα δύσκολα, όλα αυτά πάνε περίπατο! Διότι φράσεις, όπως «Σιγά την καλτσοδέτα», «Γιατί να τη φοβηθώ; Ξέρεις πού την έχω γραμμένη;», «Που πάει αυτό το μ...νί; Δεν ντρέπεται καθόλου; Τη βγάλαμε και βουλευτίνα! Έχει και άποψη;» και άλλες πολλές, από τέτοιους πολιτικούς εκφράστηκαν και μπορεί κανείς να τις αναζητήσει σε πρακτικά συνεδριάσεων, στον τύπο ή στο διαδίκτυο.    Συμπερασματικά, έχει πολύ δρόμο ακόμα η κοινωνία μας, ώστε να της γίνει συνείδηση πως οι γυναίκες δεν είναι ίσες, όπως λανθασμένα λέγεται, αλλά ισότιμες με τους άνδρες, που σημαίνει ότι έχουν ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις ως πολίτες, διατηρώντας, όμως, και οι μεν και οι δε, τα μοναδικά χαρακτηριστικά του φύλου τους, τα οποία συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην ατομική και την κοινωνική αρμονία.