Κριτική Βιβλίου "Χαρμολῦπες" Από τον Κώστα Κοτζιούλα, φιλόλογο, (20-9-2018)   Διαλογικά...    Κ. Κοτζιούλας: Καλησπέρα σας ! Σας ευχαριστώ για την επικοινωνία και το δώρο σας.  Έριξα μια ματιά στους στίχους σας αμέσως. Φυσικά θα διαβάσω προσεχτικά όλα τα ποιήματα. Έχετε καθαρότητα και στη γραφή και στις ιδέες κι αυτό είναι πολύ καλό. Η πρώτη μου εντύπωση είναι ότι σας αρέσει σίγουρα ο Κ. Π. Καβάφης κι η δεύτερη - αν και αυθαίρετη - ότι σε μερικά υπάρχει και ο Λειβαδίτης. Ελπίζω να ευχαριστηθούν όλοι, όπως ευχαριστιόσασταν κι εσείς στη δημιουργία τους. Εξάλλου πάντοτε η ποίηση είναι μια σύντομη, γλυκιά γεύση, μια απόλαυση -ακόμη και στις πικρές αλήθειες της- ένα αποτίναγμα της καθημερινής βαρύτητας, αρκεί να διαβάζεται με διάθεση για γνώση και όχι για κριτική.    Π. Π. Λάμπρη: Καλημέρα σας, κ. Κοτζιούλα.    Σας ευχαριστώ πολύ για τα γραφόμενά σας. Γενικά έχει πολύ ενδιαφέρον η ματιά, με την οποία βλέπουν οι άλλοι κείμενά σου. Φυσικά, όταν γράφεις, σχεδόν ασυνείδητα, ανασύρονται από μέσα σου νοήματα και ιδέες, που κάποτε ανίχνευσες σε κείμενα, τα οποία μελέτησες και αγάπησες. Απλά, γράφοντας, δίνεις το δικό του κοίταγμα στα πράγματα του κόσμου, το οποίο κουβαλά αναπόφευκτα την όποια μνήμη.    Σας ευχαριστώ και πάλι.    Να είστε καλά.»    Κ. Κοτζιούλας: Καλημέρα σας!    Ο Σεφέρης γράφει σε ένα γράμμα του στον Κοτζιούλα: "Τελικά, στα ποιήματά μας η εικόνα μας σχηματίζεται από αυτό που είμαστε εμείς κι από αυτό που βλέπουν οι άλλοι σ' εμάς."    Δε σκέφτομαι ποτέ διαβάζοντας ποιήματα να κάνω βαθυστόχαστες ερμηνείες επιρροών και αφετηριών των δημιουργών. Κατέγραψα μόνο έναν αυτόματο συνειρμό ανάγνωσης. Ίσως λίγο η καθαρεύουσα, ίσως η "ιδεολογία της ανθρωπιάς", ίσως μια ειρωνεία εδώ, εκεί... Αυτά. Κρατήστε από μένα το ότι γράφετε ΚΑΘΑΡΑ.    Π. Π. Λάμπρη: Σας ευχαριστώ και πάλι, κ. Κοτζιούλα, για τη γόνιμη επικοινωνία.    Σχετικά με τη γλώσσα, επειδή κι ένας φίλος λογοτέχνης μου το επισημαίνει, λέγοντάς μου πως πρέπει να γράφω μόνο στη δημοτική, σας αναφέρω πως, όταν γράφω, επιλέγω να δρέπω λέξεις απ’ όλο τα φάσμα της ελληνικής γλώσσας, αφού εκείνη την ώρα αυτές αναπηδούν από μέσα μου ανεπιτήδευτα και διεκδικούν τον χώρο τους στον λόγο μου.