Οι αντωνυμίες που φανερώνουν τα τρία πρόσωπα του λόγου λέγονται προσωπικές αντωνυμίες. Τις χρησιμοποιούμε αντί για ονόματα, για να δείξουμε σε ποιον αναφερόμαστε. Π.χ.:

- Ποιον θέλεις; - Εσένα.
Να φύγεις αυτός, όχι εγώ!
Με πήρε τηλέφωνο ο Μάρκος.

 

Ενικός Αριθμός

α’ προσ.
β’ προσ.
γ’ προσ.

εγώ
εσύ
αυτός, -ή, -ό

εμένα
εσένα
αυτού, αυτής, αυτόν,- ήν, -ό

(μου, με)
(σου, σε)
(τος, τη, το, του, της, τον, την)

 

 

Πληθυντικός Αριθμός

α’ προσ.
β’ προσ.
γ’ προσ.

εμείς
εσείς
αυτοί, -ές, -α

εμάς
εσάς
αυτών, αυτούς, αυτές

(μας)
(σας)
(τοι, τες, τα, τους, τις )

 

 

Οι προσωπικές αντωνυμίες σχηματίζουν δύο τύπους: τους δυνατούς και τους αδύνατους. Αδύνατοι είναι αυτοί που βρίσκονται μέσα στις παρενθέσεις (π.χ.: μου, σου, του …). Όλοι οι άλλοι αποτελούν τους δυνατούς τύπους.

 

Προσοχή:

Έχουμε μάθει τον κανόνα με το τελικό –ν!  Όμως για τις αντωνυμίες «τον» και «αυτόν» ο κανόνας δεν ισχύει. (Π.χ.: Αυτόν ζήτησα. Τον νιώθω.)

 

 

Διάκριση Προσωπικών Αντωνυμιών - Οριστικών Άρθρων

 

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε κάποιους τύπους του οριστικού άρθρου με ορισμένους αδύναμους τύπους της προσωπικής αντωνυμίας του γ’ προσώπου. Π.χ.:

Του μίλησες για το θέμα μας; (αντωνυμία)
Το αποτέλεσμα του αγώνα είναι δίκαιο. (άρθρο)

 

Για να τα ξεχωρίζουμε πρέπει να θυμόμαστε:

 

  •  Μετά τα άρθρα υπάρχει ουσιαστικό. (Π.χ.: Πήγε σινεμά με τους φίλους του.)
  •  Μετά τις αντωνυμίες (ή πριν) υπάρχει ρήμα.  (Πχ: Τον πρόσταξε να φύγει.)

 

 

 

backbutton