ΕΛΕΙΠΕ ...

Πήρε το δρόμο, πήγαινε εκεί.

Για το προσκύνημα.

Αισθήσεων μύρο,

πορφύρα, χρώμα,

άρωμα, μέθη η απόπνοια,

και η αφή,

το άγγιγμα,

πόνος - αίμα.

Κρατούσε τη μορφή τέλεια ...

Κρατούσε τη μορφή για χρόνια ...

Εκεί.

Στη γύρη.

Απρίλης ...

Δροσοστάλα,

στα φύλλα, στον ανθό.

Κράτα το, σκέφτηκε.

Δεν πειράζει ... ας λένε.

Αυτό είναι σκοπός.

Αυτό είναι αξία.

Είναι το Ρόδο.

Ξέρει να μιλάει στην καρδιά.

Απρίληδες, ώ Απρίληδες

Ο αέρας άρχισε να μπαίνει αργά.

Μετά πιο γρήγορα.

Γέμισαν τα πνευμόνια.

Κι αργά - πολύ αργά -

η εκπνοή.

Αυτό είναι μια ηδονή.

Αυτό ήταν που έλειπε από τη ζωή του ...                       

... αλλά δεν τόλμησε ποτέ να της το ειπεί.

 Δεκέμβρης 8, 1998

Χρήστος Γεραμούτσος