
Αστερισμός
Είναι αστερισμός που σημειώθηκε από τον Πτολεμαίο κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ. Είναι νότιος αστερισμός αλλά ορατός στο σύνολό του στην Ελλάδα. Συνορεύει με την Παρθένο, τον Κρατήρα και την Ύδρα.
Οι φωτεινότεροι αστέρες είναι:
- γ Κόρακος ή Gienah
- β Κόρακος ή Kraz
- δ Κόρακος ή Algorab
- ε Κόρακος ή Minkar
- η Κόρακος
- VV Κόρακος
Μυθολογία
Σύμφωνα με το μύθο, ο κόρακας είχε ολόλευκα φτερά. Κάποτε, ο Απόλλωνας έβαλε τον κόρακα να φυλάξει την Κορωνίδα, μια από τις ερωμένες του, που ήταν έγκυος. Ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου η Κορωνίδα έχασε το ενδιαφέρον της για τον Απόλλωνα και ερωτεύτηκε έναν θνητό. Όταν ο κόρακας μετέφερα τα μαντάτα στο θεό εκείνος από την αγανάκτησή του καταράστηκε τον κόρακα και από λευκά τα φτερά του έγιναν μαύρα. Κατόπιν τιμώρησε την ερωμένη του καίγοντάς τη μα πριν αποτεφρωθεί εντελώς η Κορωνίς, ο Απόλλωνας διέσωσε το έμβρυο που έφερε στη μήτρα της από τις φλόγες. Το παιδί που γεννήθηκε ήταν ο Ασκληπιός που χρειαζόταν κάποιον για να τον μεγαλώσει. Ο σοφός κένταυρος Χείρωνας ανέλαβε την ανατροφή του.
Άλλος ένας μύθος που σχετίζεται με τον αστερισμό του Κόρακα είναι αυτός με το κοράκι και τα σύκα. Ο θεός Απόλλωνας έστειλε το κοράκι να του γεμίσει μια κούπα (Κρατήρα) με νερό. Δίπλα στην πηγή υπήρχε μια συκιά που τα σύκα της όμως δεν ήταν ώριμα. Ο κόρακας περίμενε να ωριμάσουν και ύστερα τα γεύτηκε. Κατόπιν, γέμισε την κούπα με νερό και ετοιμάστηκε να επιστρέψει. Όταν όμως κατάλαβε το πόσο είχε καθυστερήσει, άρχισε να ψάχνει δικαιολογίες. Περιμάζεψε ένα νερόφιδο (Ύδρα) που βρήκε μπροστά στην πηγή και όταν επέστρεψε δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι το φίδι ξεδιψούσε κάθε μέρα στην πηγή μην αφήνοντας κανέναν άλλον να πιει. Ο Απόλλωνας γνώριζε όμως την αλήθεια και για να τιμωρήσει τον κόρακα τον έκανε να κορακιάζει για νερό. Ο θεός Απόλλωνας τοποθέτησε τον κόρακα, τον κρατήρα και το φίδι στον ουρανό σαν αστέρια για να τα βλέπουν οι άνθρωποι και να παραδειγματίζονται από το περιστατικό.
Βιβλιογραφία
1. Τα άστρα και οι μύθοι τους, εισαγωγή στην ουρανογραφία, Στράτος Θεοδοσίου, Μάνος Δανέζης, Εκδ. Δίαυλος, 2012