sonamor

  Η συνεργασία, σύμφωνα με τους Rochelle και Teasley (1995), είναι μια δραστηριότητα σύγχρονη και συντονισμένη η οποία προέρχεται από τη συνεχή προσπάθεια για κατασκευή και διατήρηση μιας διαμοιρασμένης αντίληψης του προβλήματος. Η συνεργασία με τη χρήση του υπολογιστή (Computer-supported collaborative learning-CSCL) και η συλλογική εργασία στον υπολογιστή (Computer-supported collaborative work-CSCW) είναι δύο όροι που έχουν εισαχθεί
για την περιγραφή των συνεργατικών διαδικασιών μάθησης με τη χρήση των ΤΠΕ. Οι Legros, Pudelko και Crinon (2001) κατέληξαν ότι από την πλευρά της ψυχολογίας υπάρχουν τρεις προσεγγίσεις της συνεργατικής μάθησης: α) η κοινωνικο-εποικοδομητική, που στηρίζεται κυρίως στις εργασίες του Piaget και ιδιαίτερα στις απόψεις του για την κοινωνιο-γνωστική σύγκρουση (conflit socio-cognitif), β) η κοινωνικο-πολιτιστική, που στηρίζεται κυρίως στη θεωρία του Vygotsky (1934/1988) που υπογραμμίζει τη σημασία της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, μέρος της οποίας είναι η παιδαγωγική αλληλεπίδραση, γ) η εγκατεστημένη (situated) προσέγγιση ή
περιεχομένου της γνώσης, που είναι στενά συνδεδεμένη με τη διαμοιρασμένη γνώση (distributed cognition), όπου το περιβάλλον αποτελεί μέρος της γνωστικής  δραστηριότητας, μέσα στο οποίο συμβαίνουν ποικίλες αλληλεπιδράσεις με όλους τους παράγοντες του συστήματος που παράγει αυτή τη γνώση: τα υλικά, τα άτομα, τα αντικείμενα, τα εργαλεία, οι κοινωνικές και ατομικές πρακτικές (Dillenbourg, 1996). Η τελευταία προσέγγιση είναι στην εποχή μας πολύ διαδεδομένη στον τομέα της εκπαιδευτικής τεχνολογίας, αποτελώντας τη θεωρητική αναφορά της πλειοψηφίας των εργασιών που σχετίζονται με τα συνεργατικά περιβάλλοντα μάθησης (βλ. π.χ. τις εργασίες της ομάδας Cognition and Technology Group at Vanderbilt, 1993). Ειδικά όσοι/ες ασχολούνται με την προσέγγιση αυτή τείνουν να λαμβάνουν υπόψη όλους τους παράγοντες της πραγματικότητας του
περιβάλλοντος μάθησης μέσα στην πολυπλοκότητά του.
Υπάρχουν πολλοί δικτυακοί τόποι που είναι εξειδικευμένοι στο θέμα και προωθούν
διαδικασίες συνεργατικής μάθησης και διαμοιρασμένης γνώσης μεταξύ μαθητών/ριών, φοιτητών/ριών διαφόρων πανεπιστημιακών τμημάτων, κλπ. (π.χ. Computers in Teaching and Learning, δικτυακός τόπος). Οι εκπαιδευτικοί από την πλευρά τους αναζητούν τρόπους αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών στις οποίες έχουν πρόσβαση στο κοντινό τους περιβάλλον, και κυρίως του διαδικτύου, προκειμένου να συλλάβουν διαδικασίες συνεργασίας από απόσταση. Για παράδειγμα, κατασκευάζουν παιδαγωγικά σενάρια με τη χρήση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου,
που επιτρέπει τη μετάδοση και ανταλλαγή όχι μόνο μηνυμάτων, αλλά και συνημμένων αρχείων με τη μορφή κειμένων, εικόνων, πινάκων, που διευκολύνουν την από κοινού δημιουργία. Ανάμεσα στα περιβάλλοντα που έχουν αναπτυχθεί για ειδικούς σκοπούς, υπάρχουν εκείνα τα οποία προωθούν πιο σύνθετες γνωστικές λειτουργίες, όπως είναι οι μεταγνωστικές διαδικασίες κατά τη διάρκεια κατασκευής σύνθετων γνώσεων, όπως το πρόγραμμα Computer-Supported Intentional
Learning Environment (βλ. CSILE, δικτυακός τόπος, και Scardamalia & Bereiter, 1996).
Στην πράξη, πέρα από τη συνεργασία των παιδιών σε κάθε υπολογιστή λόγω του μικρού αριθμού υπολογιστών σε κάθε σχολείο, συνεργατικές διαδικασίες μάθησης αναπτύσσονται μεταξύ παιδιών με τη χρήση κυρίως του διαδικτύου. Παρόλα αυτά έχει διαπιστωθεί από πλήθος ερευνών (για μια ανασκόπηση βλ. Lehtinen, Hakkarainen et al., 1998) ότι η συνεργασία στον υπολογιστή 2-3 ατόμων τα βοηθά να εξερευνούν το νέο ψηφιακό τοπίο, να εργάζονται μαζί για την επίτευξη
ενός κοινού σκοπού, να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και με το μέσο, γεγονός που προωθεί τη μάθηση και την ανάπτυξη θετικών κοινωνικών στάσεων και δεξιοτήτων.

Πηγή: http://www.etpe.gr/custom/pdf/etpe190.pdf

Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο σχεδίασε το 1997 ένα “Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος
Σπουδών Πληροφορικής” [ΕΠΠΣΠ] που αφορά στην εισαγωγή και ένταξη των ΤΠΕ σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Το ΕΠΠΣΠ προβλέπει ότι οι μαθητές που
τελειώνουν το δημοτικό σχολείο πρέπει να είναι σε θέση “να περιγράφουν τα βασικά
στοιχεία της αρχιτεκτονικής των υπολογιστών (μνήμη, επεξεργασία, περιφερειακά),
να αναγνωρίζουν την κεντρική μονάδα και τις βασικές περιφερειακές συσκευές
(πληκτρολόγιο, οθόνη, ποντίκι, εκτυπωτής) του υπολογιστή, να μπορούν να εξηγούν
με απλά λόγια τη χρησιμότητά τους, να τις θέτουν σε λειτουργία και να τις
χρησιμοποιούν, να εργάζονται με σχετική αυτονομία σε ένα γραφικό περιβάλλον
εργασίας, να χρησιμοποιούν λογισμικό γενικής χρήσης για να εκφράζουν τις ιδέες
τους με πολλούς τρόπους και μέσα (χρησιμοποιώντας εικόνες, ήχους, κείμενα κτλ.),
να χρησιμοποιούν εφαρμογές πολυμέσων εκπαιδευτικού περιεχομένου και να έχουν
κατακτήσει τις έννοιες της πλοήγησης σε ένα δίκτυο πληροφοριών και της
αλληλεπίδρασης με ένα πληροφορικό σύστημα, να αναζητούν πληροφορίες από
απλές βάσεις δεδομένων, να επικοινωνούν και να αναζητούν πληροφορίες
χρησιμοποιώντας τον παγκόσμιο ιστό πληροφοριών, να αναφέρουν εφαρμογές της
πληροφορικής στο σύγχρονο κόσμο, να αντιλαμβάνονται τον υπολογιστή, τις
περιφερειακές συσκευές και το χρησιμοποιούμενο λογισμικό ως ενιαίο σύστημα.”
Το Νοέμβριο του 2003 παρουσίασε το “Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Σπουδών
Πληροφορικής” [ΔΕΠΠΣΠ] που τροποποίησε και διεύρυνε το ΕΠΠΣΠ. Σύμφωνα με το ΔΕΠΠΣΠ, “σκοπός της εισαγωγής της Πληροφορικής στο Νηπιαγωγείο και στο
Δημοτικό Σχολείο είναι να εξοικειωθούν οι μαθητές και οι μαθήτριες με τις βασικές
λειτουργίες του υπολογιστή και να έλθουν σε μια πρώτη επαφή με διάφορες χρήσεις
του ως εποπτικού μέσου διδασκαλίας, ως γνωστικού – διερευνητικού εργαλείου και
ως εργαλείου επικοινωνίας και αναζήτησης πληροφοριών στο πλαίσιο των
καθημερινών σχολικών τους δραστηριοτήτων με τη χρήση κατάλληλου λογισμικού
και ιδιαίτερα ανοικτού λογισμικού διερευνητικής μάθησης.”
Η χρήση του υπολογιστή, στο παραπάνω πλαίσιο, μπορεί να στραφεί γύρω από
τέσσερις κεντρικούς άξονες:
Γνωστικό – διερευνητικό εργαλείο: χρήση ανοικτού λογισμικού διερευνητικής
μάθησης για δημοτικό σχολείο. Το λογισμικό αυτό μπορεί να έχει τη μορφή
αλληλεπιδραστικών πολυμέσων, προσομοίωσης, εκπαιδευτικού παιχνιδιού,
μοντελοποίησης κλπ. και θα προσφέρει στους μαθητές τη δυνατότητα διερεύνησης
πραγματικών ή φανταστικών καταστάσεων, αντίστοιχων του επιπέδου ωριμότητάς
τους, διευκολύνοντας την ανάπτυξη της δημιουργικής και ανακαλυπτικής μάθησης. Ο υπολογιστής γίνεται μέσο για την ανάπτυξη δραστηριοτήτων και για την οργάνωση γνώσεων και δεξιοτήτων.
Εποπτικό μέσο διδασκαλίας σε βασικά γνωστικά αντικείμενα: αποτελεσματική
χρήση του υπολογιστή με λογισμικό ευρείας χρήσης (π.χ. ζωγραφική, επεξεργασία
κειμένου, λογισμικό φύλλο) που θα εντάσσεται στα πλαίσια της διδασκαλίας βασικών μαθημάτων: γλώσσα – γραπτή έκφραση, μαθηματικά, δημιουργία και ανάπτυξη δεξιοτήτων στις καλλιτεχνικές και τις συλλογικές δραστηριότητες.
Εργαλείο επικοινωνίας και αναζήτησης πληροφοριών: χρήση βάσεων
δεδομένων για αναζήτηση στοιχείων, χρήση των δικτύων για επικοινωνία με άλλους
μαθητές και για αναζήτηση πληροφοριών.

Πηγή:https://www.epe.org.gr/meleth/final/MEP2006-3.pdf
ΜΕΛΕΤΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – 2006 (Κεφάλαιο 3) 2 από 114
ΕΝΩΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
Πληροφορικός αλφαβητισμός: προσέγγιση των βασικών λειτουργιών του
υπολογιστή: μνήμη, επεξεργασία της πληροφορίας, επικοινωνία, μέσα σε μια
προοπτική τεχνολογικού αλφαβητισμού και αναγνώρισης των δυνατοτήτων της
υπολογιστικής τεχνολογίας.