Μετά από αυτό λοιπόν σκεφτήκαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Ως σχολείο, τροφοδοτούμαστε από την 
κοινωνία και την ανατροφοδοτούμε.
Δουλειά μας είναι να προσθέσουμε ένα “κάτι” έτσι ώστε η κοινωνία μας να βελτιωθεί. Να αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες, όχι αυτές που δεν της αναλογούν, αλλά αυτές που έχει “αυτοεκπαιδευτεί” ν’ αρνείται. Να θεωρήσει τον εαυτό της υπεύθυνο.
Επιπλέον, ζούμε σε μια χώρα με τεράστιο μήκος ακτογραμμής. Οι παραλίες μας γεμίζουν με χιλιάδες ανθρώπους και με τη σειρά τους οι “πολιτισμένοι” άνθρωποι, εκφράζουν μ’ έναν ιδιότυπο τρόπο την 
ευγνωμοσύνη τους και τα ευχαριστώ τους, γεμίζοντας τις παραλίες με ό,τι θεωρούν άχρηστο….
Γι αυτά συζητώντας, περνούσαν οι ώρες, περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι μήνες, έφτασε το καλοκαίρι.
Όλα ξεκίνησαν στα τέλη Απριλίου του 2015. Οι συζητήσεις – το θεωρητικό πλαίσιο – είχαν ολοκληρωθεί. Ακόμα όμως, δεν είχαμε καταλήξει τι 
θα κάνουμε, πώς θα δράσουμε, πώς θα μεταφέρουμε βιωματικά την κατάσταση στους μαθητές μας, πώς θα τους ενεργοποιήσουμε να παρατηρήσουν, να σκεφτούν, να κρίνουν και να αποφασίσουν. Να προτείνουν μια λύση.
Θέλαμε κάτι καινούργιο, κάτι πρωτότυπο, κάτι που να μπορούν να συμμετέχουν όχι μόνο οι μαθητές μας, αλλά και οι γονείς τους, η ευρύτερη εκπαιδευτική κοινότητα….
Και σκεπτόμενοι τα παραπάνω συζητούσαμε και συζητούσαμε και συζητούσαμε…
Το κύριο θέμα των συζητήσεων, μπορεί να βασίστηκε στην προστασία του περιβάλλοντος, αλλά είναι βέβαιο το ότι η 
αδιαφορία, όσων αδιαφορούν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια έκφραση-υλοποίηση ενός τρόπου σκέψης, που δεν περιορίζεται μόνο στο περιβάλλον. Απλά εκεί φαίνεται, αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό.
Η συμπεριφορά των Ελλήνων, σε ένα ποσοστό που επιτρέπει τη γενίκευση,(ας το περιορίσουμε στο περιβάλλον), ανεξάρτητα της όποιας ιδεολογίας τους… όπου με δεδομένη τη σωστή άποψη για τα πάντα, δεν δέχονται την αντίθετη γνώμη. Προσπαθούν να επιβάλουν τη δική τους, και αν χρειαστεί, λοιδορούν τους σκεπτόμενους και πράττοντες διαφορετικά.
Η δύναμή μας, δεν είναι μόνο η ψήφος μας ούτε η “μαγκιά” μας , αλλά οι καθημερινές επιλογές στη ζωή μας.
Αν θέλουμε… ένα περιβάλλον καθαρό, ένα περιβάλλον που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας, ας φροντίσουμε να το προστατέψουμε πρώτα στη ζωή μας. Να ζήσουμε μ’ αυτό τον τρόπο και να επηρεάσουμε τον μικρόκοσμό μας. Να ζήσουμε με την ελπίδα ότι θα υπάρξουν κι άλλοι που θα έχουν τις ίδιες ευαισθησίες, στόχους και αξίες.
Έτσι μπορεί και να φτάσουμε στην ελπίδα, ότι θα δημιουργηθούν πολλές εστίες “κι άλλων”, που ίσως τελικά να διαμορφώσουν συνολικά την κοινωνία. Να μπούμε σε μία χρονοβόρα μεν, αλλά ρεαλιστική διαδικασία ζωντανέματος της ελπίδας.
Μη ζητάμε όμως και υπαίτιους για το κατάντημά μας, παρά μόνο κοιτώντας στον καθρέφτη μας…
Αν δεν τα καταφέρουμε σημαίνει ότι δεν θέλουμε.
* Ετερομομφή: η προβολή του κακού εαυτού μας πάνω στους άλλους. Το…. “δεν φταίω εγώ, φταίει ο άλλος“
“Στην τάξη” λοιπόν…
Τρία τμήματα παρακολούθησαν το βίντεο από το Midway. Οι μαθητές της Γ τάξης, της Ε και της Στ1.
Όλοι οι μαθητές ζήτησαν να το δουν και δεύτερη φορά.
Ακολουθήθηκε διαφορετική πρακτική ως προς την προσέγγιση.
Οι μαθητές των Ε και Στ κλήθηκαν να απαντήσουν με ενιαία παράγραφο σε τρία ερωτήματα.
- Τι είδα;
- Τι ένιωσα;
- Τι σκέφτηκα;
Τα συναισθήματα που καταγράφτηκαν ήταν: Λύπη, οργή, θυμός, λύπη, απογοήτευση, στεναχώρια.
Αν και όλα αρνητικά, λειτούργησαν θετικά ως προς το στόχο.
Οι μαθητές της Γ τάξης…
…παρακολούθησαν με μεγάλη προσοχή το video…προβληματίστηκαν, συγκινήθηκαν, αναρωτήθηκαν …ήθελαν να το ξαναδούν και έτσι έγινε.
Στη συνέχεια πήραμε τις πέτρες που είχαμε φέρει απο τις καλοκαιρινές μας διακοπές,
…βάλαμε τη φαντασία μας και ζωγραφίσαμε τα συναισθήματά μας. Λύπη, στενοχώρια, απογοήτευση…
Συζητήσαμε στη συνέχεια για το ρόλο που έχει ο καθεένας απο εμάς. Μιλήσαμε για ενέργειες που θα έπρεπε να κάνουμε και ίσως δεν κάναμε μέχρι σήμερα.
Αναρωτηθήκαμε για πιθανές λύσεις στο πρόβλημα των θαλάσσιων απορριμμάτων.
