35. « Βέβαια οι περισσότεροι απ' όσους έχουν μιλήσει εδώ μέχρι τώρα επαινούν αυτόν που συμπλήρωσε το έθιμο μ' αυτόν εδώ το λόγο, επειδή, κατά τη γνώμη τους, είναι καλό να εκφωνείται αυτός για τους νεκρούς των πολέμων. Εγώ όμως θα θεωρούσα ότι είναι αρκετό για άντρες που με έργα αναδείχτηκαν ανδρείοι, με έργα να αποδίδονται και οι τιμές, όπως αυτές που τώρα βλέπετε ότι έχουν ετοιμαστεί με κρατική μέριμνα γι' αυτό τον ενταφιασμό, και να μην εξαρτάται η αξιοπιστία της ανδρείας των πολλών από έναν άντρα αν μιλήσει όπως τους αξίζει ή κατώτερα. Γιατί είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς με επιτυχία σε θέμα που με πολύ κόπο εξασφαλίζεται η εντύπωση ότι λέει την αλήθεια. Γιατί και αυτός που έχει άμεση γνώση και είναι ευνοϊκός ακροατής ίσως νομίσει πως κάτι δηλώνεται κάπως κατώτερα απ' όσο επιθυμεί και απ' όσο γνωρίζει καλά, και αυτός πάλι που δεν έχει άμεση γνώση μπορεί από ζήλια να νομίσει πως μερικά εξογκώνονται, αν ακούσει κάτι που ξεπερνάει τη δύναμη του. Γιατί, μέχρι εκεί είναι ανεκτοί οι έπαινοι που λέγονται για τους άλλους, ως το σημείο δηλ. που ο καθένας χωριστά φαντάζεται πως και ο ίδιος είναι ικανός να κάνει κάτι απ' όσα άκουσε. ΄Ο,τι ξεπερνά τις δυνάμεις τους, από τη στιγμή εκείνη, επειδή το φθονούν, δεν το πιστεύουν. Επειδή όμως απ' τους παλιούς αυτά στην πράξη αποδείχτηκαν σωστά, πρέπει και εγώ, ακολουθώντας το έθιμο, να προσπαθήσω να ικανοποιήσω και την επιθυμία και την προσδοκία του καθένα από σας, όσο γίνεται περισσότερο».