ΘΕΟΦΙΛΟΣ

Ο κορυφαίος Έλληνας λαϊκός (ναϊφ) ζωγράφος

Ο Θεόφιλος Κεφαλάς-Χατζημιχαήλ γεννήθηκε στη Βαρειά Μυτιλήνης μεταξύ των 1867-1870.
Έζησε λίγα χρόνια στη Σμύρνη και στη συνέχεια το 1897 εγκαταστάθηκε στο Βόλο δουλεύοντας σε διάφορες δουλειές και ζωγραφίζοντας σε σπίτια και μαγαζιά. Εκτός από την ζωγραφική, ο Θεόφιλος συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις ντυμένος άλλοτε σαν Μεγαλέξανδρος, και άλλοτε σαν ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης, με κουστού¬μια που έφτιαχνε ο ίδιος.
Κυκλοφορούσε φορώντας πάντοτε την παραδοσιακή φουστανέλα και αυτό αποτελούσε λόγω χλευασμού από τον κόσμο.
Το 1927 σ? ένα καφενείο κάποιος τον έριξε για να γελάσουν από μία σκάλα όπου ήταν ανεβασμένος και ζωγράφιζε. Το επεισόδιο αυτό υπήρξε η αφορμή για να επιστρέψει στη Μυτιλήνη, όπου συνέχισε να ζωγραφίζει για ένα πιάτο φαγητό και λίγο κρασί.
Εκεί τον συνάντησε ο Στρατής Ελευθεριάδης (T?riade), καταξιωμένος τεχνοκριτικός, εκδότης και συλλέκτης έργων τέχνης. Σ?αυτόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η αναγνώριση της αξίας του έργου του Θεόφιλου αλλά και η διεθνής προβολή του, που ωστόσο σημειώθηκε μετά το θάνατό του.
Ο Θεόφιλος πέθανε τον Μάρτιο του 1934, από τροφική δηλητηρίαση. Λέγεται ότι τα αλλοιωμένα τρόφιμα που κατανάλωσε ήταν η αμοιβή του για ένα έργο του. Ένα χρόνο αργότερα, έργα του εκτέθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου ως δείγματα της δουλειάς ενός γνησίου λαϊκού (ναΐφ) ζωγράφου της Ελλάδας. Το 1964 ανεγέρθηκε στη Βαρειά το Μουσείο Θεόφιλου με έξοδα του Στρατή Ελευθεριάδη (Μυτιλήνη 1897 - Παρίσι 1983).

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί

Ζακυνθινό Λαϊκό Θέατρο "ΟΜΙΛΙΕΣ"

Οι Ομιλίες εμφανίζονται στη Ζάκυνθο πριν από το ΙΗ? αι. και χαρακτηρίζονται από έλλειψη σκηνικής ενότητας, αμεσότητα και λαϊκό λόγο. Οι Ομιλίες είναι προϊόντα της συνάντησης δυο διαφορετικών παραδόσεων που συναντώνται στη Ζάκυνθο, το βενετσιάνικο καρναβάλι και το κρητικό θέατρο. Έτσι, τα αποκριατικά έθιμα της Βενετίας που μεταφυτεύονται στη Ζάκυνθο διαφοροποιούνται μέσα από την επιρροή της θεατρικής κληρονομιάς της Κρήτης και εξελίσσονται σε ένα νέο είδος. Στις Ομιλίες ουσιαστικά συντελείται η απομάκρυνση από το μαζικό θέαμα του καρναβαλιού και η διαμόρφωση μιας λαϊκής θεατρικής παράδοσης με πρωτόγονη λειτουργικότητα με ιερουργικό αλλά και ψυχαγωγικό χαρακτήρα. Τα θέματα των ομιλιών είναι συνήθως κωμικά, αφού οι λαϊκές μάζες έλκονται από θέματα της καθημερινής ζωής που διακωμωδούνται και συνδέονται με θεατρικούς τύπους που γίνονται αντικείμενο σάτιρας.

H ιδιαιτερότητα των εικαστικών τεχνών

Οι εικαστικές  τέχνες αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Τα  έργα και οι εικόνες που συναντάμε σε πινακοθήκες, μουσεία αλλά και στην  καθημερινότητα μας φανερώνουν τη θεμελιώδη ανάγκη   μας να παράγουμε οπτικές αναπαραστάσεις, να επικοινωνήσουμε «ποιοι και τι είμαστε» μέσα  από γραμμές , χρώματα, φόρμες και συνθέσεις.

Τα χρώματα στην αρχαιότητα

Οι αρχαίοι πίστευαν στην τετραχρωμία και ως βασικά χρώματα είχαν το κόκκινο, κίτρινο ,το μαύρο και το άσπρο.Με τη μείξη των χρωμάτων μεγάλωνε η χρωματική ομάδα. Τα χρώματα που χρησιμοποιούσαν οι ζωγράφοι από την αρχαιότητα ανήκαν σε δυο κατηγορίες, στα φυσικά (χημικά στοιχεία, ορυκτά και φυτικά παράγωγα) και τα τεχνητά και χρησιμοποιούνταν σε μορφή σκόνης. Για τη μετατροπή τους σε σκόνη αναγκαία ήταν μια πλάκα από μάρμαρο ή αιγυπτιακό πορφυρίτη και μια μικρότερη πέτρα, όπως θαλασσινό βότσαλο ως τρίφτης. Τα χρώματα αναμιγνύονταν με το συνδετικό υλικό και φυλάσσονταν συνήθως μέσα σε όστρακα. Το συνδετικό υλικό, ανάλογα τη χρήση, μπορούσε να ήταν μια κόλλα ή κολλώδης οργανική ουσία όπως ζωική κόλλα ή ψαρόκολλα, ή ακόμα να προερχόταν από φυτικές εκκρίσεις όπως αραβική γόμμα. Άλλη πιθανή εκδοχή είναι μια δυνατή κολλώδης ουσία φτιαγμένη από γάλα ή ξυνόγαλα, η λεγόμενη καζεΐνη. Εξαιρετικό συνδετικό υλικό είναι και ο κρόκος ή το ασπράδι του αυγού  καθώς και το κερί μέλισσας.

 
Saturday the 5th. Custom text here. Joomla 3.0 templates. All rights reserved.