φιλολογικά δρώμενα

Η ποίηση του Καρυωτάκη αποτελεί σημαντικό σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Στην πρώτη δεκαετία του μεσοπολέμου (1920-1930) κύριο χαρακτηριστικό της ποίησης είναι ο ψυχικός κάματος και μια δυσκολία προσαρμογής στην πραγματικότητα. «Κάθε πραγματικότης μου είναι αποκρουστική» έγραψε ο ίδιος. Ο Καρυωτάκης δεν κεντρίζεται από τα ιδανικά της γενιάς του Παλαμά, αλλά διακατέχεται από απαισιόδοξη διάθεση, ένα αίσθημα ανίας και μια ελαττωμένη αντίσταση στην πραγματικότητα. Ο Καρυωτάκης πέρα από τα πολλά ποιήματα έγραψε και λίγα πεζά. Τα περισσότερα από αυτά γράφτηκαν τους τελευταίους μήνες της ζωής του και δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του. Αντικατοπτρίζουν τον τρόπο που ο ίδιος έβλεπε την εποχή του, τις εμπειρίες του και την απογοήτευσή του από τους ανθρώπους και τα κατεστημένα της γενιάς του.

Μερικοί επιστήμονες, όπως ο Ουσπένσκυ, πιστεύουν ότι οι Τούρκοι, το 1453, ενήργησαν με περισσότερη ηπιότητα και ανθρωπισμό από τους σταυροφόρους το 1204.

Ο γνωστός μεσαιωνολόγος Goff είπε πως οι τρεις πρώτες σταυροφορίες ήταν η ατυχής κατάκτηση ενός άδειου τάφου και ότι το μόνο θετικό αποτέλεσμά τους ήταν το βερύκοκο, που ως τότε ήταν άγνωστο στην Ευρώπη.