ΕΥΘΥΝΗ, ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ
H μυστική ψηφοφορία είναι ‘εκ των ουκ άνευ' στην εκλογή των στελεχών της σχολικής κοινότητας, όπως και η ευκταία, επιδιωκόμενη(;) ακόμα δε περισσότερο, η αποκλειστική προώθηση στις προκηρυχθείσες επιτελικές θέσεις, των πλειοψηφισάντων υποψηφίων, όπως καλώς εισηγείται στους αιρετούς των Υπηρεσιακών Συμβουλίων η ΟΛΜΕ με την εκφρασθείσα της σχετική θέση. Πολύ καλά στοχεύει εδώ η ΟΛΜΕ, μα φαίνεται να χάνει την αλήθεια της παρακάτω. http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/anak20080114h.php Εξ ίσου άστοχα ερμηνεύουν οι σχετικές υπηρεσιακές εγκύκλιοι για την εκλογή των υποδιευθυντών (βλ. Σ1 και Σ2) την ίδια την συνταγματική και νομική τους βάση, αποδομώντας [με δυσνόητα, μη αρμόζοντα σε ερμηνευτικό-διευκρινιστικό υπηρεσιακό έγγραφο, ελληνικά, έμπλεα αμφίσημων εκφράσεων και θολών αιτιάσεων που παραπέμπουν σε ατυχήσασα παρωδία του τύπου « …ΗΞΕΙΣ ΑΦΗΞΕΙΣ ΕΝ ΠOΛΕΜΩ ΟΥ ΘΝΗΞΕΙΣ…»] το διακύβευμα της ερμηνευτικής/καθοδηγητικής αποστολής τους. [ Σ1 ... Οι υποψήφιοι προτείνονται από τους αιτούντες σε αριθμό τριπλάσιο των υφιστάμενων θέσεων...] Κατά την μέση επικρατούσα άποψη (όπως αυτή σ' εμένα, τουλάχιστον, έγινε αντιληπτή) οι ρυθμίσεις των σχετικών εγκυκλίων, εκ των πραγμάτων, δρομολογούν την αποδόμηση των υποψηφίων ως συμπαγών προσώπων-αδιαίρετων πολιτικών υποκειμένων και αποκλειστικών φορέων του μοναδικού συνδυασμού των προσόντων μα και των αδυναμιών τους. Οι αιτιάσεις-οδηγίες τους, ακυρώνουν τεχνηέντως το δημοκρατικό αυτονόητο (;) της ενεργού παρουσίας των υποψηφίων στην εκλογική διαδικασία, του δικαιώματος ψήφου, και την απαραίτητη για την "ουσία" της επερχόμενης εκλογής, απεύθυνση τους στο "εκλεκτορικό" σώμα του Συλλόγου των Διδασκόντων. Αναρωτιέται κανείς… με ποιόν άλλον τρόπο γίνονται οι μικρές ή μεγάλες εκλογικές (έστω εισηγητικές στην περίπτωση μας) διαδικασίες, από τον εκάστοτε πολιτιστικό-αθλητικό σύλλογο έως τις εκλογές για την ανάδειξη της κυβέρνησης; Ο κατά περίπτωσιν, υποψήφιος πρόεδρος πολιτιστικού-αθλητικού συλλόγου ή ο υποψήφιος δήμαρχος ή ακόμα ο υποψήφιος πρωθυπουργός δεν απευθύνεται στους εκλογείς, δεν ψηφίζει; Απουσιάζει ο εκάστοτε υποψήφιος μήπως σ' αυτήν την κρίσιμη, για το κοινό συμφέρον, διαδικασία από τον σύλλογο, την πόλη ή την χώρα του; ... [Σ1... «Ο σύλλογος των διδασκόντων κάθε σχολικής μονάδας και Σ.Ε.Κ., σε συνεδρίασή του από την οποία απέχουν οι υποψήφιοι , συντάσσει αιτιολογημένο πίνακα υποψηφίων υποδιευθυντών σχολικών μονάδων και Σ.Ε.Κ. και υπευθύνων τομέων Σ.Ε.Κ.. αιτιολογώντας πλήρως τη γνώμη του για τη θέση στην οποία κατατάσσει κάθε υποψήφιο στον πίνακα αυτό... Τέτοιες αστοχίες(;) σε μέρες Δημοκρατίας, συσκοτίζουν περαιτέρω την νεοπαγή επιχειρούμενη δια των σχετικών εγκυκλίων, διαδικασία, αποσπώντας τεχνηέντως τα ανθρώπινα πρόσωπα - δίκην φυγοκεντρικού διαχωριστήρα- από τα προσόντα τους, υπό το πρίσμα ενός μάλλον άτυχου ομογενοποιημένου "μάλτιπλ τσόις" ψυχολογίστικου τύπου, προεξοφλημένου μάνατζμεντ . [ Σ2 …Στο Πρακτικό του Συλλόγου των Διδασκόντων του σχολείου σας θα συμπεριλαμβάνεται αιτιολογημένος πίνακας κατάταξης για όλους τους Υποψηφίους Υποδιευθυντές . Ειδικότερα, για την κατάταξη των υποψηφίων θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα εξής κριτήρια: α. η ικανότητα του υποψηφίου να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, β. να επιλύει προβλήματα ( διδακτικά, διοικητικά, οργανωτικά, λειτουργικά κ.λ.π.), γ. να δημιουργεί το κατάλληλο παιδαγωγικό περιβάλλον και δ. να εμπνέει τους εκπαιδευτικούς στην άσκηση των καθηκόντων τους…] Μια πρώτη εκτίμηση μπορεί να είναι, ότι πέραν των στον τύπο του management αξιώσεων (αν και δεν δίνεται με σαφήνεια η προσέγγιση στην ενδεχόμενη ουσία του νέου αυτού για την Εκ-παίδευση διαχειριστικού είδους), το αινιγματικώς προτεινόμενο στην εγκύκλιο (Σ2) «αξιολογικό» πινάκιο, μάλλον φαίνεται να επιχειρεί την συγκάλυψη του αφανισμού της κορυφαίας στιγμής της Δημοκρατίας, της ίδιας της λέξεως «ψηφοφορία». Και βέβαια την αναπόδραστη (σε όρους στοιχειώδους Δημοκρατίας) μυστική ψηφοφορία, την απαραίτητη εφορευτική Επιτροπή και όλου του συμπαρομαρτούντος, κατακτημένου (με μακραίωνους σκληρούς αγώνες) πολιτικού και νομικού μας πολιτισμού. Εν προκειμένω, αντί της αρχαιόθεν κατακτημένης (κατά περιόδους) ψηφοφορίας, προτείνεται το δυσεπίλυτο διαπροσωπικό/συλλογικό πρόβλημα: [ Σ1 … συντάσσει αιτιολογημένο πίνακα υποψηφίων υποδιευθυντών σχολικών μονάδων και Σ.Ε.Κ. και υπευθύνων τομέων Σ.Ε.Κ.. αιτιολογώντας πλήρως τη γνώμη του …] Με την επιδίωξη αυτού του κενοφανούς μοντέλου, οι εκπεσόντες πλέον πολίτες... υπό ομηρίαν λειτουργοί της Παιδείας, προσομοιάζουν με πελάτες μιας μαγικής «αγοραστικής» διαδικασίας που μπορούν ως απελεύθεροι πλέον, ιδίοις εκχωρημένοις δικαιώμασι και εξόδοις, να επιλέξουν την καλύτερα συσκευασμένη συνδυαστική εκδοχή των (αποκεχωρισμένων από τα νυν μετανεωτερικά-τέως πολιτικά υποκείμενα) ακέφαλων προσόντων, τα οποία (προσόντα) αυτοβούλως και κοπιωδώς μέχρι τότε, στο σώμα, στο πνεύμα, και στην ψυχή τους, συνήθιζαν (τα υποκείμενα) πεισματικά να φέρουν. Οι εκλέκτορες θυμίζουν πια, αγχωμένους καταναλωτές/πελάτες, ενώ οι υπό αξιολογικό τεμαχισμό, υποψήφιοι επιτελείς προσφέρονται προς μερική, συγκρατημένη κατανάλωση. Τοιουτοτρόπως, οι μεν "εκλογείς" καλούνται να επικυρώσουν, οι δε "υποψήφιοι" να πιστοποιηθούν μερικώς, σε μια κενοτόμα, μεταδημοκρατική αξιολογική διαδικασία. Όλοι μαζί, ανεξαιρέτως, καλούνται σε μια αλυσιτελή παρωδία για να επιβραβεύσουν εν « απείρω τέλει » (και υπό τον τύπον ερωτηματολογίου σε έρευνα αμφιβόλου -αν και προκατασκευασμένης- αγοραστικής επιτυχίας) μια ψευδοσυλλογικά θεσμισμένη, "μεταμοντέρνα" συρραφή των ποικίλων και "πολυθετικώς ταξινομημένων" -δίκην ραφιναρισμένων- προϊόντων/προσόντων "τους", σ' ένα υπό φαντασιακήν κατασκευήν «διαπροσωπικού τύπου», ανθρωπίνως αδύνατον να υπάρξει, έλλογον όν. Ακολουθεί συνήθως Αδιέξοδο, μέχρι ίσως της απευκταίας(;) προσαρμογής ή και η μυστική -τρόπον τινά- συμβατική καταφυγή στις "απλές", παλιές και εντός εσωτέρων ειδικών ρυθμίσεων και χώρων, πρακτικές. Ενίοτε όμως, και επειδή στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ενώπιον αυτού του "μεταρρυθμιστικού" χάους, δεν αποκλείεται η Αυτόματη Έγερσις Ικανού Τμήματος του Συλλογικού Σώματος και η ελπιδοφόρος Υπέρβασις -χάριν της Δημοκρατίας- των πάσης φύσεως εθιμικής ή και νομικίστικης ρυθμιστικής υφής, ρευστών και παράτυπων διαδικασιών. Σ' αυτές τις κατ' εξαίρεσιν υπερβατικές συλλογικές ‘μικρές' και μεγάλες κατακτήσεις, με την πολλαπλασιαστική τους δυναμική, "είθισται" να στηρίζει η Δημοκρατία το διαρκές διακύβευμα της διεύρυνσης της. Αντιθέτως στην συνήθη περίπτωση επικράτησης της "νομιμοποιημένης", συγκεντρωτικής και υποτακτικής (στις εξωκοινωνικές καλπάζουσες χίμαιρες της επικυριαρχούσης "μετανεωτερικής" κοινωνικής κατασκευής) τεχνηέντως επιτευχθείσης "συναίνεσης", η μόνη πολιτική/αντιπελατειακή προφώνηση που αρμόζει, δεν μπορεί παρά να είναι: ΤΙΣ ΑΓΟΡΑΖΕΣΘΑΙ/ΑΓΟΡΑΖΕΙΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ; http://users.sch.gr/veccio/lexolagnil/apofori.htm Πικρή αλλά αναπόδραστη είναι και η αρκούντως αποκαλυπτική γύμνια του συνδικαλιστικού -εν προκειμένω στο επίπεδο των αιρετών- δυναμικού. Εξίσου πικρή αλλά πολύ χρήσιμη είναι και η αναπόφευκτη -εν είδει Απογραφής- αξιολόγηση του στελεχικού της "οργανωμένης παιδείας" δυναμικού, στο πλαίσιο της στενής αλλά και της ευρείας πολιτικής ετεροαξιολόγησης. Εν συνόλω "νοσταλγική" και "γλυκόπικρη" είναι και η αναβλύζουσα ένδεια στοχοθεσίας και μεθόδων- "συντεταγμένη εκπαίδευση" που απάδει αστόχαστη(;) αποκλίνοντας πεισματικά από τις θεσμικά συνομολογημένες τακτικές και στρατηγικές επιδιώξεις μιας κατ΄ έννοιαν Δημόσιας Παιδείας. http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm Άραγε, οι φροντιστηριακώς -και με "υπερσύγχρονα" λυσάρια τύπου "σιντί"- λειτουργικώς, παιδαγωγικώς και γνωστικώς ελλειμματικές ποικίλες εξεταστικές διαδικασίες για την μέσω "μάλτιπλ τσόις" επιλογή ανάλογων στελεχών [είτε αποκλειστικώς δια αυτού (του σιντί) είτε και μετά της λεγομένης "συνεντεύξεως"] καθώς και η επιλογή των στελεχών με κριτήριο την -ως επί το πλείστον- δικομματικά χρωματισμένη ή και πατιναρισμένη με "αρχαία σκουριά", καλύπτουν παιδαγωγικά και πολιτικά την στρατηγική της Πολιτείας στόχευση για μια φωτεινή πορεία στην Έρημη (της Παιδείας μας) Χώρα; http://www.protovoulia.net/Psifisma_D_ELMETh_Dec07.htm Υπ' αυτούς τους όρους, το απ' όλους τους τόνους εξυμνηθέν κύτταρον της "οργανωμένης παιδείας"(της Εκ-παίδευσης μάλλον, εκ του τοιουτοτρόπως προσδοκώμενου αποτελέσματος), ο «μαρτυρικά» την «επ' ανταλλαγή» (trampa) της ησυχίας του υφιστάμενος "μικρός λαός" προσφέρει άοκνα την άκραν του "Συν-λόγου" του Σιωπήν. Αυτήν που εν συνεχεία παγώνει ο συνακόλουθος ψυχρός ανεμοδαρμένος δρόμος της εν γενικευμένη «δημοσία» ιδιωτεία προσαρμογής/προσαγωγής στους (όχι σπάνια) εκτός Συνταγματικής Παιδείας άνωθεν εξαναγκασμούς. Αν δεχθούμε την προοπτική μιας απόλυτης κυριαρχίας αυτών των όρων, η βάση της παιδευτικής πυραμίδας, ο επιλεγόμενος και «Σύλλογος των Διδασκόντων», τείνει οριακά να αυτοαναιρεθεί. http://parodos.net.gr/melodorama/melodorama.htm Επί πλέον η αφ' υψηλού -αραιά και που- χρησμολόγηση/παυσίλυπη συνταγοδοσία του "συνδικαλιστικού επισκέπτη", μάλλον επιτείνει το χρόνιο πρόβλημα και ο εναπομείνας «Σύλλογος» καθίσταται παθητικός συνυπεύθυνος αποδέκτης/ανατροφοδότης και ενδιάθετος "νομιμοποιητής" παρηκμασμένων συντεχνιακών ισορροπιών, ψευδοπολιτικών προαποφασισμένων επιδιώξεων, καθηλωμένος σε μια εθιμικά «θεσμισμένη» διαπροσωπική και "συλλογική" ανόσια αδιαφορία. http://www.protovoulia.net/arthra/KINHMA-PAIDEIAS.htm Η προταθείσα από τα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα Μη Συμμετοχή των λειτουργών της Παιδείας στις «συνεντεύξεις» των υπηρεσιακών συμβουλίων-αξιολογικών επιτροπών, σε συνδυασμό με την χρόνια παθολογική λαγνεία των «κεκτημένων» και «αναπόδραστων» ψευδοπολιτικών διευθετήσεων που περιγράφηκαν παραπάνω, τείνει να καταστήσει άκυρη και υποκριτική, ακόμα και την ικανή και αναγκαία δημοκρατική συνθήκη (την δια μυστικής ψηφοφορίας «εκλογή» ή και εκλογή στελεχών) για την υπόσταση του. Πλήν όμως -και παρά τα μείζονα του προβλήματα- το αναντικατάστατο εν δυνάμει αναστατικό κύτταρο της Σχολικής Κοινότητας, ο Σύλλογος των Διδασκόντων και η συναρτώμενη μ' αυτόν συνδικαλιστική πυραμίδα οφείλει να επαναστηθεί. http://www.protovoulia.net/Triantafyllos.htm Η δε μέχρι πρότινος (μέσω μυστικής ψηφοφορίας) κατακτημένη εισηγητική -έστω και σε ελάσσονα κλίμακα- δυναμική δεν αναιρεί την αναγκαιότητα (εκατέρωθεν και πολλαπλώς χρήσιμων) αξιολογικών διαδικασιών, όσο κι αν αυτές (ή μάλλον ακριβώς γι' αυτό), αποκαλύπτουν, αναπόφευκτα, πολιτικά -αλλά και σε διαπροσωπικό επίπεδο- τις αγκυλώσεις ή ακόμα και την ανεπάρκεια σημαντικού μέρους του όλου δυναμικού της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Το Φως όσο και σκληρό να 'ναι, είναι προτιμότερο απ' το βολικό για αρκετούς σκοτάδι που επιμένουν να μοιράζουν «δημοκρατικά» το «δικαίωμα» στην κυριαρχία της μετριοκρατίας για να μπορεί κι αυτή (η τελευταία) με τη σειρά της βολικά, σε σκοτεινά και ξένα αναστηλώματα να τους ξαναπροσδένει. http://www.protovoulia.net/arthra/evlogisan-ta-genia-tous.htm Τέτοιες, δυστυχώς όχι σπανίζουσες πρακτικές, με την φοβική (και εναλλακτικώς θρασεία) ιδιοσυστασία τους, μοιράζουν το απολιτικό απαιδευσιακό τους εκτόπισμα «δεξιά κι αριστερά», επιδιώκοντας να εξουδετερώσουν ακόμα και τις πλέον ρηξικέλευθες πολιτικές πρακτικές για την εμβάθυνση της δημοκρατίας σε αμεσότερες μορφές παιδαγωγικής, διοικητικής, και εν τιμή οριζόντιας ή και αντιπροσωπευτικής, συνδικαλιστικής δράσης. Δεν λείπουν οι περιπτώσεις όπου το « ΑΠΑΡΑΒΑΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ » στην των " Πάντων Αδυναμία ", κατακλύζει έναν τεχνηέντως εκφρασμένο/διευθετημένο «Σύλλογο» Διδασκόντων, οδηγώντας τον σε ευθεία σύμπλευση με κενολόγους αριβισμούς και καταναγκαστικής υφής αγκυλώσεις, όπου απροκάλυπτα -και από κοινού πλέον- επιχειρούν την οπισθοδρόμηση του Δημόσιου Σχολείου, τον εγκλωβισμό του στο χείριστο μέτρο, την δια της συνεχούς αποδομητικής «τρικλοποδιάς» εξόντωση των ακριβότερων κινητηρίων δυνάμεων της Σχολικής Κοινότητας: της Ευθύνης, της Πρωτοβουλίας, της Εγρήγορσης, της Υπέρβασης, της Πολιτικής Δράσης. http://www.protovoulia.net/arthra/katalipsi-epanalipsi.htm Παρ' όλα αυτά τα ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ της μικρής ή μεγάλης Σχολικής Πόλης αλλά και τα όποια ανάλογα της Ελληνικής Πολιτείας, ο κοινωνικός προσανατολισμός του συνεπούς Δασκάλου που λειτουργεί στο όνομα της πολιτισμικά και συνταγματικά προσδιορισμένης Παιδείας (και όχι της κατακερματισμένης εκ-παίδευσης) δεν μπορεί να αποκλίνει από το διαρκές αίτημα της Ισονομίας, της (με ευνοϊκότερους όρους Δικαίου για τους πολλούς) Δημοκρατικής Κοινωνικής Ανασύνταξης. http://www.protovoulia.net/arthra/utopia.htm Ο Δάσκαλος δεν μπορεί να επιτρέψει το ξήλωμα της ζυγαριάς της Δημοκρατίας μας, είναι καταδικασμένος να αντισταθεί, αν θέλει να κρατήσει το όνομα του, με τον καθημερινό του αγώνα για την διαρκή συλλογική αναστατική παιδαγωγική/πολιτική πράξη. Ο Δάσκαλος αναπόδραστα θα στηρίξει (και κατ' αναλογίαν ενδέχεται να στηριχθεί από) το πρωτοβάθμιο συλλογικό μας όργανο. Θα δώσει σκληρόν αγώνα για να ξανασηκώσει όρθιο τον Σύλλογο των Διδασκόντων. Υπ' αυτό το ακλόνητο πρίσμα, οι συνάδελφοι που θέλουν να συμβάλλουν από επιτελικές θέσεις στην ευόδωση της Παιδείας, οφείλουν να σεβαστούν ακόμα και τις "κακώς κείμενες" αποφάσεις τις «μικρής τους πόλης». Παράλληλα οι υποψήφιοι συνάδελφοι για τις όποιες επιτελικές (της Παιδείας) θέσεις πρέπει να δώσουν την μάχη των όποιων «συνεντεύξεων» για να αξιολογήσουν αυτοί πρωτίστως αλλά και να αξιολογηθούν στο πλαίσιο της θεσμικά σεβαστής και κατοχυρωμένης συνδικαλιστικής και διοικητικής πυραμίδας. Μ' αυτόν τον (σε Δάσκαλο αρμόζοντα) υπερβατικό και γενναίο τρόπο, ο αληθινός δάσκαλος θα συντελέσει με την προσωπική/πολιτική του στάση στην ποιοτική αναβάθμιση της όλης Παιδείας. Ο Σωκράτης δεν βγήκε ποτέ του απ' την Αθήνα, εκεί έμεινε και εκεί ήπιε και το κώνειο. Ας ζηλέψουμε κι εμείς οι ταπεινοί «κληρονόμοι» ένα μικρό ψήγμα απ' την γενναία σοφία του... «Ειλόμην αν αδικείσθαι ή αδικείν» Εν κατακλείδι, οι καλοί συνάδελφοι αλλά και οι εν τιμή διαμορφωμένες ‘μικρές' και μεγάλες συλλογικότητες τους, οφείλουν προσωπικά και πολιτικά (και όχι μόνο για την τιμή των όπλων) να διαβούν τον Ρουβίκωνα της τάλαινας εκπαιδευτικής αξιολογικής πυραμίδας και κλείνοντας ερμητικά τα αυτιά στις σειρήνες της κούφιας σε συλλογικό περιεχόμενο, επικίνδυνης για την περιεκτική προοπτική της κατακτημένης Δημοκρατίας μας, ηθικολογίας. Να διεκδικήσουν πεδίο συλλογικής δόξης και τιμής λαμπρό και πολιτικά επιμερισμένο στο όνομα της Δημόσιας Παιδείας της Ισονομίας και του Δικαίου. Εδώ και τώρα να ακυρώσουν με την καθημερινή τους πρακτική το χάλι της παραλυμένης "Δημόσιας Ιδιωτείας". Να στρώσουν πανηγυρικά το λιτό χαλί της Παιδαγωγικής Ελευθερίας και της Ζώσας Δημοκρατίας. Και όχι προσδοκώντας μοιρολατρικά κάποιους Άλλους "εφικτούς" Θαυμαστούς Καινούργιους Κόσμους(;) να υπεκφεύγουν της προσωπικής τους ευθύνης και (συ)στράτευσης στα μικρά και μεγάλα της ξυλευόμενης Δημόσιας Παιδείας, κελεύσματα. Εδώ και τώρα, σήμερα και αύριο, να μαρτυρήσουν ευθαρσώς την πολιτική και ηθική τους Αλήθεια. Να αναπτύξουν δυναμικά την ηθική και πολιτική διαχείριση της καθημερινότητας τους και την συνεπαγόμενη απ' αυτήν αληθινή της προοπτική. Εδώ μπροστά στους μαθητές τους, μπροστά στην κάτω κοινωνία που τους περιμένει, να συντριβούν ως αληθινοί δάσκαλοι, συντρίβοντας το Στοιχειό που με την αποδομητική «επιδότηση» και τις καλπάζουσες «τρικλοποδιές» της πολυποίκιλης Ιδιωτείας, κατατρώγει καθημερινά –[κι όχι μόνο κάθε δεκαπέντε, συνήθως Πέμπτη]- τις σάρκες των παιδιών μας. Μα δεν υπάρχει Ελπίς; Όχι. Υπάρχει ΑΓΩΝΑΣ, ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ. Προσωπικός και (της Πόλης) Πολιτικός. Υπάρχει η Τιμή και το Τίμημα (μικρό ή μεγάλο) της Ελευθερίας, της Παιδείας που δεν εκχωρείται για ένα κομμάτι πλαστικό «Ψωμί». Κόντρα στην καταφανώς και προκλητικώς πλέον, εκπίπτουσα "Βαρειά Βιομηχανία του Πολιτισμού", η εκ των πραγμάτων αναπόδραστα συναρτώμενη μ' αυτόν Παιδεία, ως ευρύτερη έννοια αλλά και ως θεσμικώς οργανωμένη Πολιτειακή Συντεταγμένη, του Δάσκαλου τον καθημερινό Αγώνα περιμένει. Η Παιδεία δεν έχει άλλη επιλογή παρά απ' το καθημερινό του Δασκάλου "ύψος" να υψωθεί ή πάλι απ' αυτό του εκπεσόντος "δάσκαλου" να τσακιστεί κι από "ψηλά" να πέσει. http://www.protovoulia.net/arthra/ki_olo_giortazoyme.htm Υπάρχει κι ο εν Τιμή -χωρίς των αξιωμάτων την αγοραστική τιμή και σκοπιμότητα- Πατριωτικός Πολιτικός Πόλεμος. Σ' αυτόν προσφεύγουμε αναγκαστικά όταν πρόκειται να υπερασπιστούμε σε άνιση μάχη μ' αγώνα τις (όποιες ακόμα εν συλλογική αληθεία και ενεργεία) Συνταγματικές Επιταγές. Είναι ο μοναδικός, απέναντι στην Έκπτωση της Παιδείας, (συνταγματικά επιβεβλημένος) τρόπος, για να εξασφαλίσουμε την παρακαταθήκη των πολύχρονων σκληρών αγώνων στο Σήμερα, και την απαραίτητη δυναμική της, στο Αύριο. Υπάρχει ΕΥΘΥΝΗ. Προσωπική και Πολιτική Υπάρχει(;) ΕΥΘΙΞΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ, ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ
Βασίλης Βέτσος, 14.1.2008 Διδάσκων στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης *****
Σ1 http://users.sch.gr/veccio/ypodieythintes1.doc
|