τὸ δὲ ἄγαλμα νεανίσκος, Ἀπόλλων άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (Ἀπόλλων, δοτ. εν.) μᾶλλον ἐοικώς
τοὺς μὲν γὰρ κύν άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (κύων, αιτ. πληθ.) τοὺς χαλεποὺς τὰς μὲν ἡμέρας διδέασι
δελέ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (δέλεαρ, δοτ. εν.) δὲ καὶ ἀγκίστρῳ οὐχ αἱρήσεις αὐτόν
τῆς δὲ ν άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (ναῦς, γεν. εν.) βυθισθείσης, ταραχὴ κατέσχε τὸ ναυτικὸν τῶν βαρβάρων
ἔνθα δὴ δεινὴ μάχη ἦν καὶ δορ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (δόρυ, γεν. πληθ.) καὶ ξυστῶν καὶ μαχαιρῶν
καὶ ἐν τῷ ναῷ τῷ πλησίον Μούσας καὶ χαλκοῦν Δί άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (Ζεύς, αιτ. εν.) ἐποίησε Λύσιππος
τούτοις μάρτυ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (μάρτυς, δοτ. πληθ.) χρῆσθαι ἀναγκαῖόν ἐστιν ἡμῖν
τὸ δὲ πρὶν ἐν ἑτέρῳ χρόνῳ μέγεθος μὲν ἦν πρὸς τὸν Ἠριδανὸν καὶ τὸν Ἰλισὸν ἀποβεβηκυῖα καὶ περιειληφυῖα ἐντὸς τὴν Πύκν άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (Πνύξ, αιτ. εν.) καὶ τὸν Λυκαβηττὸν ὅρον
ἀπέβη δὲ ὁ οἶκος αὐτοῦ ὥσπερ σῆ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼς έες ι ονους σιτα τεςτων (σής, ον. πληθ.) καὶ ὥσπερ ἀράχνη
πάντα τὰ ἄστρα διὰ τοῦ κνέφ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (κνέφας, γεν. εν.) φαίνεται ὀξέα καὶ λαμπρά
ὦ Πόσειδ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (Ποσειδών, κλητ. εν.) οὐχ ὁρᾷς ὅσον συνείλεκται κακὸν ὀρνέων;
αὕτη μὲν γὰρ ἡ φλὲψ ἐπιτηδειοτάτη τοῖς πεπονθόσι τὰ κάτω τῶν κλει άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (κλείς, γεν. πληθ.)
καὶ ἀναβὰς ἐπὶ τὸν ἵππον τὰ παλτὰ εἰς τὰς χεῖρ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (χείρ, αιτ. πληθ.) ἔλαβε
Εἰδέναι χρή, ὡς πρὸς τῷ γόν άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (γόνυ, δοτ. εν.) ὁ μηρὸς ἔχει δύο γληνοειδεῖς κοιλότητας
καὶ ὁρῶν διὰ παντὸς τὰ ὦ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (οὖς, αιτ. πληθ.) κινοῦντα “τί πάσχεις;” ἔφη, “καὶ τί δήποτε οὐδὲ μικρὸν ἀτρεμεῖ σου τὸ οὖς;
περὶ δὲ τὴν ἀγοράν σφισιν αἱ πηγαὶ τῶν ποτίμων εἰσὶν ὑδά άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (ὕδωρ, γεν. πληθ.)
κατʼ ἐκεῖνον γὰρ τὸν καιρὸν φρέ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (φρέαρ, ον. πληθ.) ἦν ἐν τῷ τόπῳ
Ἀπὸ μὲν τοῦ ἥπ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων (ἧπαρ, γεν. εν.) οὕτως ἔχει τῶν φλεβῶν
χρίου δέ σου τὰ χείλη τοῖς στέ άτωνα αςασι αταατι ατοςδῶν εὼςι ονους σιτα τεςτων, (στέαρ, δοτ. πληθ.) τὸ δὲ σῶμα συνάλειψαι στυρακίνῳ ἐλαίῳ