— Πού είσαι εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν τώρα;
— Είμαι εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν στην τάξη και κάνω μάθημα.
— Τα υπόλοιπα παιδιά πού είναι εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν;
— Όλοι εδώ είμαστε εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν.
— Είναι εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν και ο Γιώργος εκεί;
— Φυσικά!
— Είστε εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν όλοι καλά;
— Πόσο καλά να είμαστε εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν από τη στιγμή που κάνουμε αρχαία! Εσύ πού είσαι εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν;
— Είμαι εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν στο σπίτι, έχω λίγο πυρετό και παίζω με το κινητό.
— Περίμενε λίγο, κάτι ρωτάει η καθηγήτρια. Είναι εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν απαιτητική, την ξέρεις άλλωστε. Θέλει να είμαστε εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν τέλειοι. Συνέχεια μας λέει «Εσείς είστε εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν το μέλλον της Ελλάδας και πρέπει να είστε εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν τέλειοι…»
— Μάλλον δίκιο έχει!
— Καλά τα λες αυτά γιατί είσαι εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν αραχτός στο σπίτι. Όταν είμαστε εἰμί εἶἐστίἐσμέν ἐστέεἰσίν εδώ, άλλα λες.
— Η αρρώστια με κάνει και φιλοσοφώ…
— Πρέπει να κλείσω. Χτύπησε για έξω. Τα λέμε…