Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

Κοιτάξαμε όλο το πρωί γύρω-γύρω το κάστρο

Αρχίζοντας από το μέρος του ίσκιου

. . . και το φως τρίβοντας διαμαντικά τα μεγάλα τείχη.

Κανένα πλάσμα ζωντανό τ΄ αγριοπερίστερα φευγάτα

Κι ο βασιλιάς της Ασίνης που τον γυρεύουμε δυο χρόνια τώρα . .

Γιώργος Σεφέρης, ο βασιλιάς της Ασίνης

Αύγουστος και Μόλυβος και στην κορφή το Κάστρο. Κλείνει, σε λίγο τα εξακόσια τόσα χρόνια του και η αρχιτεκτονική τζενοβέζικη , πάντα αναρωτιόμουνα γιατί μας ταξιδεύουν όλους μας τα βενετσάνικα και τα τζενοβέζικα κάστρα , είναι ίσως πιο κοντά, από οποιαδήποτε άλλη δομή, στο αγαπημένο μας παραμύθι, η μεγάλη πόρτα ξύλινη με επένδυση από λωρίδες σιδήρου, οι

ρυτίδες της σκουριάς προδίδουν την ηλικία της απ΄ έξω δύο φυτεμένα νυχτολούλουδα, μέσα πέτρα και φως , πεντέξι ροδοδάφνες οι πατημασιές από τους αιώνες που πέρασαν κι από τις πολεμίστρες οι εικόνες με την ουρανοθάλασσα και τις ακτές Τουρκίας.

Περπατάς πάνω σ’ αυτό που έχει απομείνει, ως Αιολική Γη κάστρου της Μήθυμνας, στα πόδια σου η πέτρα και το χώμα, από πάνω σου ένας ήλιος βομβαρδιστής ανελέητος, κινείσαι πάνω στη γραμμή του Ενεστώτα του μεσημεριού και ενός Παρατατικού απέραντου , η Πραγματικότητα του ήλιου, της πέτρας, της ροδοδάφνης και του ουζερί που σε περιμένει έξω από τα τείχη είναι εξίσου αληθινή με εκείνη του Ιωάννη Παλαιολόγου του αυτοκράτορα και του Φραγκίσκου Γατελούζου, του Τζενοβέζου γαμπρού κατασκευαστή του κάστρου κι η μνήμη ανεξέλεγκτη εκτελεί παράξενη ταλάντωση ανάμεσα στο προσωπικό σου τώρα , δικό σου αλλά και της Ελίν, και στο βυζαντινοτζενοβέζικο κάποτε αλλά και στις επιδρομές των Σαρακηνών, των Ενετών και των Τούρκων, ένα ζωντανό φιλμ στο ύφος του Αλαίν Ρεναί και του Όρσον Γουέλες που μας δίδαξαν την τέχνη του μοντάζ με τα περάσματα του χρόνου από το παρελθόν στο σήμερα και από το εντελώς προσωπικό στο υπόλοιπο «έξω Σύμπαν».

Αύγουστος και Μόλυβος κι όλα τα σπίτια διώροφα, το ένα δίπλα στ’ άλλο, καθένα τους μια σύνθεση της πάντοτε ανόργανης πέτρας και του κάποτε ζωντανού ξύλου. Πατώματα, κουφώματα, και λαξεμένα δοκάρια από το «μια φορά κι έναν καιρό» ζωντανό ΞΥΛΟ, ενώ στους τοίχους τους εξωτερικούς, διαβάζεις τον μόχθο των ανθρώπων του κάποτε να δώσουν στην ακατέργαστη ΠΕΤΡΑ σχήμα που να πλησιάζει το απόλυτα κατακόρυφο της Βαρύτητας και το απόλυτα επίπεδο της Γεωμετρίας . Και το αποτέλεσμα να αγγίζει το κατακόρυφο της Φυσικής αλλά μόνο να πλησιάζει και ολοένα να πλησιάζει τη Γεωμετρική τελειότητα και βέβαια να μην τη αγγίζει ποτέ. Βλέπεις, η πέτρα είναι παιδί της Γης, ενώ η Γεωμετρία παιδί της Αφαίρεσης.

Αύγουστος και Μόλυβος κι όλα τα σπίτια με ουρανό από κεραμίδι, στέγες που κλείνουν το μάτι στην έννοια κεκλιμένο επίπεδο της Φυσικής και στο γεωμετρικό σχήμα της πυραμίδας.

Πόλη μαγική που τη διασχίζεις και σου βγάζει στην επιφάνεια υγρό από τη στριμωγμένη στο «υπόγειο» καλλιτεχνικότητά σου, οικισμός που γεννήθηκε με το πελασγικό όνομα Μήθυμνα κι όταν μεγάλωσε, σε χρόνια βυζαντινά, τον είπαν Μόλυβο γένους αρσενικού.

[

Αύγουστος και Μόλυβος κι όλα τα καλντερίμια ανηφοριές-κατηφοριές, στις στράτες το οριζόντιο επίπεδο δεν το βρίσκεις πουθενά, βλέπεις ο βράχος που πάνω του χτίστηκε ο οικισμός, αδιαφορεί για τα επίπεδα της Γεωμετρίας. Ανηφοριές κατηφοριές όλα τα καλντερίμια, το πιο δροσερό από αυτά ζει κάτω από τη σκιά μιας ενήλικης γλυσίνας.

Όσες φορές κι αν πας στον Μόλυβο πάντα θα σε υγραίνει κάτι που σου είναι αδύνατον να το αναλύσεις.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Αγιάσο

επιστροφή στο SCRIPTA MANENT