Της Ελενας Ακρίτα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Θέλω να πάρω τους έλληνες πολιτικούς και να τους κάνω ροτόντα με 8 καρέκλες και μπουφεδάκι! Είχε κι ένα κόφι τέιμπλ ασορτί ωραιότατο + 4 κουρτινόβεργες, αλλά δεν μπορείς να βασιστείς σε αυτοδυναμία του σαλονιού σου, μέρες που ‘ναι! Ολο μαζί το πακέτο το δίνανε προσφορά: 300 πολιτικούς ή 30 πολιτικούς με 10 άτοκες δόσεις.

Τσιμπημένο! Θα περιμένω τις εκπτώσεις της 6ης Μαΐου που στάνταρ η τιμή θα κατέβει στους 250 πολιτικούς. Και τότε, αν μου περισσεύουν, θα αγοράσω κι ένα έκτακτο μπιμπελό Πινόκιο. Που δεν είναι μόνο η γλώσσα του ξύλινη, είναι όλος ο σωματότυπος. Ξέρεις πού βαδίζεις με τον γιο του Τζεπέτο: όταν λέει ψέματα, η μύτη του μεγαλώνει. Ενώ των δικών μας η μύτη, όσα ψέματα κι αν αραδιάσουν, παραμένει σταθερά γαλλική και τσουπωτή.

Αυτή η ξύλινη γλώσσα βγαίνει σε μαόνι φουρνιστό, καρυδιά μασίφ, τριανταφυλλιά, δρυ ντεκαπέ και πλαστικοποιημένο μπαμπού που έχει και καλό φενγκ σούι. Διαλέγετε και παίρνετε! Ολα τα κόμματα, αυτή την εποχή, κάνουν εξαιρετικές προσφορές, σε ανταγωνιστικές τιμές και πλούσια ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων.

Κι έχουν και τους υποψήφιους βουλευτές τους που παρελαύνουν από κανάλι σε κανάλι. Σαν πωλητές τάπερ λένε τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια: Για όλα φταίνε οι άλλοι, λύσεις υπάρχουν, θα τις εφαρμόσουμε εμείς, αφουγκραζόμαστε τον πόνο του κοσμάκη, ακούμε το πρόβλημα του πολίτη, πρέπει να μας εμπιστευτεί ο ψηφοφόρος, οι προηγούμενοι τα κάνανε χάλια, εμείς θα τα κάνουμε ουάου τέλεια, λάθη υπήρξαν αλλά μάθαμε από αυτά, είμαστε οι καλύτεροι, είμαστε οι ωραιότεροι, είμαστε οι πιο ψηλοί, οι πιο ξανθοί και παίζουμε και τένις!

Και το τρελό δεν είναι πως μιλάει έτσι μόνο η παλιοσειρά. Οι πολιτικοί που είναι 40 χρόνια φουρναραίοι και δεν λένε να πάνε σπίτι τους να μας «σώσει» και κάνας άλλος. Το τρελό είναι πως με την ίδια ξύλινη γλώσσα μιλάνε και οι νέοι. Ανοίγουν το στόμα τους, βγαίνει το μασίφ καδρόνι και σε βαράει στο δόξα πατρί. Η ίδια ορολογία, η ίδια τσιτατολογία, η ίδια μπουρδολογία, το ίδιο ιδεολογικό πασάλειμμα. Κάποιος από το κόμμα τούς δίνει 5-10 SOS: έλλειμμα, πλεόνασμα, μισθοί, συντάξεις, ύφεση, ανάπτυξη, ανεργία, απεργία και τα ρέστα παγωτό. Κι αυτοί τα μασουλάνε σαν τσιχλόφουσκα και τα φτύνουν στη χούφτα τους. Ή στην δική μας, εν προκειμένω! Που όσο να πεις, το σιχαίνεσαι κιόλας?

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αγριευτικό απ’ το να βλέπεις 30άρη μεταμφιεσμένο σε 60άρη. Νέοι άντρες με τα κοστούμια του μπαμπά, νέες γυναίκες με τα ταγέρ της μαμάς. Να βγαίνουν στα κανάλια, να πλασάρουν την ηλικία τους ως το «ύψιστο αγαθό». Και μετά να κάνουν ό,τι μπορούν για να ακυρώσουν αυτό το προσόν. Λένε «είμαι νέος άνθρωπος, τέρμα πια η ξύλινη γλώσσα» και σου ρίχνουν όλα τα παρωχημένα κλισέ στα μούτρα. Ο,τι παπάρα λέει ο κουρασμένος αρχηγός τους, ό,τι βλακεία υπάρχει στη διακήρυξη του κόμματός, ό,τι προχειράντζα έχουν εξαγγείλει είτε ως μέτρο είτε ως πίτσα με το μέτρο.

Τους βλέπεις και τους βαριέσαι. Προκαταβολικά. Πριν ανοίξουν το στόμα τους ξέρεις από πριν τι παλιαντζούρα θα ξεστομίσουν. Φαίνεται το μάτι που αποτυπώνει την πεμπτουσία του Τίποτα. Κι αναρωτιέσαι τώρα εσύ. Τι νόημα έχει να ψηφίσεις έναν νέο που μιλάει, αντιδρά, σκέφτεται, τοποθετείται ως γέρος; Οταν αγοράζεις καινούργιο αμάξι (τότε που αγοράζαμε – αξέχαστα τα χρόνια της φούσκας!) θέλεις να ‘χει και 5 πράγματα παραπάνω απ’ το παλιό μοντέλο. Εναν αερόσακο, ένα υδραυλικό τιμόνι, μια θήκη για ποτηράκι, ένα κάτι τέλος πάντων. Αν είναι να πουλήσεις την παλιά σακαράκα για να αγοράσεις μια καινούργια σακαράκα ολόιδια, πόσο ηλίθιος πρέπει να είσαι;

Λοιπόν, μάγκες, για να τελειώνουμε. Ολοι εσείς που μοστράρετε μια χρονολογία γέννησης ως την υπέρτατη αρετή, καλά θα κάνετε να ξεκαβαλικέψετε ΤΩΡΑ! Νέος είναι αυτός που έχει κάτι να πει, κάτι να προτείνει! Νέος είναι αυτός που θα μιλήσει στην ψυχή! Νέος είναι αυτός που το όραμά του δεν είναι πώς το παντελόνι θα γίνει ένα με το έδρανο. Το όραμά του είναι να πράξει. Να κάνει κάτι? Εστω μικρό? Πώς θα αλλάξει κάτι? Εστω λίγο? Καινούργια πρόσωπα σημαίνει καινούργιες φωνές, καινούργιες προτάσεις. Δεν σημαίνει λίφτινγκ σε παλιές φωνές και παλιές προτάσεις?

Μη γίνεστε οι συνεχιστές μιας κουρασμένης ιδεολογίας? Μη γίνεστε οι ροτόντες και τα μπουδεφάκια μιας χρεοκοπημένης πολιτικής? Μη γίνεστε τα παπαγαλάκια μιας ξύλινης γλώσσας. Γιατί δεν υπάρχει μόνο το ξύλο σε γλώσσα?

Υπάρχει και το άλλο το ξύλο? Αυτό που βγήκε απ’ τον Παράδεισο!